Φαί, νερό, βότανα, αέρας, γη και χωράφι, ζώα και μέσα σε αυτά κανονικοί άνθρωποι

Φαί, νερό, βότανα, αέρας, γη και χωράφι, ζώα και μέσα σε αυτά κανονικοί άνθρωποι. 

 

Όχι άλλες χυδαίες (ατομικές) πισίνες και σπίτια ορυχεία στα άνυδρα νησιά του Αιγαίου και τα γεμάτα κρυστάλλινα νερά για κολύμπι, όχι άλλες κακόγουστες ομπρέλλες τροπικής αισθητικής ασυναρτησίας αντί για τις ελάχιστες καλαμωτές σκιές των καλαμιώνων που καθαρίζουν τις ρεματιές εκεί που πέφτουν στη θάλασσα και χωρίζουν τα χωράφια, όχι άλλη γελοία υποτιθέμενη ξεκούραση σε ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες, εκεί που ένα πανί σε ελεύθερη παραλία είναι αρκετό για να ξεκουράσει η ζεστή άμμος τα κουρασμένα κόκκαλα μας, όχι άλλο κοκτέιλ και φραπέ σε τιμή άγριου μεροκάματου αντί μεγάλες φθηνές διακοπές παραθερισμού με ώρες ψαρέματος σε θάλασσες που δεν έχουν διαλύσει οι τράτες, οι εξορύξεις ή η όψη των πολεμικών πλοίων. 

.

Τα νησιά του Αιγαίου, τα μεγάλα πρότυπα σχετικής αυτάρκειας και ναυτοσύνης, υπεραιωνόβιας διαβίωσης παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες από τα γεωπολιτικά ντράβαλα αυτής της δύσκολης και διεκδικούμενης θάλασσας, είναι στο όριο του μεγάλου κινδύνου να διαλυθούν για πάντα από τη χυδαία επέλαση της κτηματαγοράς και του μαζικού τουρισμού που δεν πρόκειται να ελέγχει κανένας ντόπιος (λάθος υπολογίζουν οι αγαπημένοι νησιώτες) παρά μόνο τα διεθνοτοπικά μαφιόζικα δίκτυα. Θα χάσουν τη γη τους και τα ενοικιαζόμενά τους πιο γρήγορα απ' ότι φαντάζονται (ας προσέξουν αυτόν τον καιρό οι Κρητικοί π.χ. τη συγχώνευση των συνεταιριστικών τραπεζών τους με την HSBC και σε ποιανού τα χέρια θα περάσει η υποθηκευμένη γη τους).

.

Λυπάμαι που οι συνάδελφοι αρχιτέκτονες και τα αρχιτεκτονικά ΜΜΕ έχουν αφεθεί απόλυτα σε αυτό το μοντέλο παραγωγής χώρου (βραβεία επί βραβείων -ιδιωτικά- προωθούν αυτό το μοντέλο ως ύψιστη αξία παράγοντας υπεραξία για τους developers όχι για την αρχιτεκτονική). 

.

Ο βιοπορισμός δε σημαίνει σιγή, ούτε έλλειψη συμμετοχής στα κοινά, δηλαδή στη διεκδίκηση ενός επαγγελματικού χώρου πολυδιάστατου και στη διεκδίκηση του αρχιτεκτονικού πειραματισμού που μπορεί να γίνει μόνο σε πλαίσια αξιακής αναβάθμισης ενός δίκαιου τρόπου ζωής για όλους με τη συμβολή της έννοιας του δημοσίου (παραγωγή χώρου, υποδομών και υλικών της ζωής, κληρονομιά, πολιτισμός, τροφή υλική και συμβολική). 

.

Δυστυχώς δε γίνεται κατανοητό ότι όσο δεν αντιδρούμε σε αυτό θα εξαφανιστούμε ως επαγγελματίες μαζί με τη νέα τσιφλικοποίηση της γης (πόσους αιώνες πήρε η αναδιανομή της;), θα γίνουμε -έχουμε αρχίσει ήδη- υπεργολάβοι της κτηματαγοράς, όχι ελεύθεροι επαγγελματίες με δικαιώματα, τεχνογνωσία και λόγο στα κοινά. 

.

Τι κοινωνία είναι αυτή που, αντί να αντιμετωπίζει τη φτώχια της, φτωχαίνει σπαταλώντας ότι έχει και δεν έχει σε ένα μοντέλο που την κάνει να ξεχάσει τις τέχνες της επιβίωσης, της γης και της θάλασσας, το μόνο που (και) σήμερα χρειάζεται ο κόσμος για να επιβιώσει; 

.

Μεγαλώσαμε θαυμάζοντας τα ροζιασμένα χέρια και τα λιασμένα, ρυτιδιασμένα μέτωπα των νησιωτών που ήξεραν τα πάντα για να ζούμε. Περπατήσαμε τα βουνά και τα λαγκάδια που βγάζανε ασύλληπτης νοστιμιάς ζαρζαβατικά, τα οποία έτρωγες με δυό δεκάρες, φιλοξενούμενη σε ράτζα υπέροχων σπιτιών φτιαγμένων με πολλές τέχνες, ανοιχτής γνώσης. Το Αιγαίο ήταν γεμάτο από νέα παιδιά, φοιτήτριες/ες και νέες/ους εργαζόμενες/ους που έφταναν παντού με πάμφθηνα ακτοπλοικά εισητήρια και παραθέριζαν μήνες ολόκληρους με ελάχιστο χαρτζιλίκι. Τώρα επιβάλλεται με βία πάνω τους ο ρόλος των ιθαγενών για σέρβις σε ηλικιωμένους αλλοδαπούς χωρών με υψηλότερους μισθούς. Δε θα είναι ελεύθερες/οι αν δεν το διεκδικήσουν. Δε θα παραθερίσουν ποτέ ελεύθερες/οι.

.

Προς φίλες και φίλους συνομήλικους που τα ζήσαμε μαζί αλλιώς: ρε παιδιά, πραγματική απορία, από πότε οι φωτογραφίες σας που δείχνουν την ειδυλλιακή Ελλάδα είναι μόνο από παραλιακά μπαρ με τροπικές ομπρέλλες;

.

Να 'ναι καλά η κουμπάρα μου Βαρβάρα Κωνσταντοπούλου που τράβηξε αυτή τη φωτογραφία και ανάσανα.

.

Φίλος καθηγητής πολεοδομίας-χωροταξίας σε ΑΕΙ μου είπε ότι το φαντασιακό των φοιτητριών/ων δε μπορεί να συλλάβει τίποτα έξω από τον τουρισμό.

.

Και πως θα ζήσουμε; και πως θα σχεδιάσουμε το χώρο και το μέλλον; με τι τέχνες;

.

ΥΓ πριν χρόνια έψαχνα την περίπτωση της Ίμπιζα αφού την επισκέφθηκα ένα 24ωρο και έπαθα σοκ, οπότε προσπάθησα να βρω στοιχεία για να το εκλογικεύσω. Η Ίμπιζα είναι η μία από τις τέσσερις ΕΟΖ (ελεύθερη οικονομική ζώνη) της Ισπανίας. Παρέχονται υπηρεσίες 'wellness' από απίστευτα δίκτυα που δεν ελέγχονται παρά ελάχιστα. Για παράδειγμα, στην Ίμπιζα δραστηριοποιούνται 3000 sex workers και μόλις το 2014 ιδρύθηκε το πρώτο συνδικάτο τους προκειμένου να μπορούν να προστατευθούν στοιχειωδώς από την απορρυθμισμένη ζωή τους. 

.

Η Ίμπιζα είναι ένα νησί που κάποτε έμοιαζε με μία από τις Σποράδες μας.

.

Αυτήν την παρα-οικονομία θέλουμε;

Κείμενο στο τοιχο του Facebook της  Ίριδας Λυκουριώτη, Αναπληρώτριας Καθηγήτριας στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.  

Southern California Architectural History: Living Lightly on the Land: Bernard Judge's "Tripo...

Southern California Architectural History: Living Lightly on the Land: Bernard Judge's "Tripo...: (Click on images to enlarge)  Bernard Judge Residence, Durand Dr., Hollywood, 1960-1, MacMasters, Dan, "A Bubble on a Hilltop,&qu...

Text By John Crosse

ΑΙΓΑΙ-Ω: Τραγούδια

"Το ποίημα είναι λοιπόν μία λέξη για παραπάνω από έναν, ένας λόγος που το τώρα του συγκρατεί παραπάνω από έναν μέσα του, μία ομιλία που συλλέγει παραπάνω από έναν στο εσωτερικό της", γράφει ο Jacques Derrida για την ποίηση με αφορμή τον Paul Celan στις διαλέξεις του 2002 με θέμα "Το κτήνος (σε θηλυκό γένος) και ο κυρίαρχος".

Το έργο ΑΙΓΑΙ-Ω εκπηγάζει από μία έρευνα που η Φοίβη Γιαννίση και η Ίρις Λυκουριώτη έχουν εκινήσει εδώ και τρία χρόνια με θέμα την κτηνοτροφία αιγών στον ελληνικό χώρο, ηπειρωτικό και νησιωτικό, στο πλαίσιο της νέας μετα-ανθρωπιστικής συνθήκης. Η λέξη ΑΙΓΑΙ-Ω φωτίζει την υπόμνηση του ευρύτερου αιγαιακού χώρου ως γεωγραφία αλλά και ως γη των αιγών. Το τελικό Ω, δανεισμένο από αρχαίες αναπαραστάσεις του θηλυκού αιδοίου επάνω σε λατρευτικά εδώλια, υπαινίσσεται κάποια θηλυκή οπτική. Το ΑΙΓΑΙ-Ω τοποθετεί στο κέντρο το ζώο και τον κύκλο ζωής του καθώς και τις πρακτικές της σύγχρονης κτηνοτροφικής ζωής και απλώνεται μεταφορικά σε θέματα εξουσίας (χωρικής, κοινωνικής και φυλετικής) και ιστορίας.

Στην Performance της 22ας Οκτωβρίου, "τραγουδι 1” συμμετέχουν οι:

Πάκυ Βλασσοπούλου,Φοίβη Γιαννίση, Κατερίνα Ηλιοπούλου Φάνης Καφαντάρης, Πατρίτσια Κολαΐτη, Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Ηρώ Μαζαράκη, Ισαβέλλα Μαρτζοπούλου,Μαρίζα Νικολάου, Άννα Παγκάλου, Φώτης Ροβολής, Χαρά Στεργίου, Μάριος Χατζηπροκοπίου

Την Παρασκευή 23 Οκτωβρίου, ώρα 19:30, θα πραγματοποιηθεί η διαλογική βραδιά :

"Βιοι και πολιτείες της Αιγαιακής Χώρας' 

στην οποία συμμετέχουν με ομιλίες οι:

Λεωνίδας Εμπειρίκος

"Ο γύπας, ο λύκος και η γίδα (και ο φουρνός)"

Ελευθερία Δέλτσου

"Από τους τράγους και τα κριάρια του Α. Blok στις κατσίκες που

(δεν) μασάνε ταραμά"

Ιωάννα Λαλιώτου

"Περί μετα-ανθρωπισμού: Σημειώσεις ενός οδοιπορικού"

Κωστής Βελώνης

"H γλυπτική της αυτάρκειας και η υπαίθριο-ποίηση της πόλης"

Μιράντα Τερζοπούλου

"Μια βοσκοπούλα αγάπησα"

Πάνος Πανόπουλος

"Τα κουδούνια και οι φωνές τους"

Φοίβη Γιαννίση, Ίρις Λυκουριώτη
22 Οκτ- 20 Νοεμ 2015

Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης "Αγγελική Χατζημιχάλη"

Edward Weston and Mabel Dodge Luhan Remember D. H. Lawrence and Selected Carmel-Taos Connections

This article is in essence a chapter of a book in progress on the familial relationships between the Schindler and Weston families, from their separate Chicago years through their bohemian social circles in Los Angeles and Carmel in the 1920s and 1930s. For now I plan to end the book in 1938 when Weston married Charis Wilson and built his home in Carmel Highlands and the Schindlers divorced and began living separate lives under the same roof in their iconic RMS-designed Kings Road House. My working title for the book is The Schindlers and the Westons: An Avant-Garde Friendship. Their fascinatingly interwoven lives and relationships remained avant-garde to the end. As always, I welcome your feedback on any of my pieces.

Text  by  John Crosse 

http://socalarchhistory.blogspot.gr/2011/12/edward-weston-and-d-h-lawrence.html

Taos Pueblo, R. M. Schindler photo, October 1915.

Η ελάχιστη δομή

Το 18ο αιώνα ο πολιτισμός δεν παράγεται πλέον στα ανάκτορα και στα μοναστήρια, αλλά στις αγροικίες και στις εξοχές. Η περίφημη αγροικία του Goethe, τα τοπία του Turner και του Constable, η αισθησιακή ρέμβη του Rousseau, ο Μέλανας Δρυμός, δεν είναι παρά σημεία μιας ολικής και σχεδόν μαζικής εμβύθισης στη φύση, μια μέθεξη στο τοπίο που έμελλε να είναι και η τελευταία ιστορικά. Το ρομαντικό πρότυπο της αγροικίας, «το κατοικείν των χωρικών», όπως θα πει ο Heidegger, είναι και το τελευταίο ίχνος μιας αρχαίας αντίληψης για την κατοίκηση που έρχονται να ανατρέψουν εκ βάθρων οι νέοι καιροί. Ένα κατοικώ που στοιχειώνει όμως ακόμη και σήμερα το φαντασιακό μας. Η οικογένεια Eagles, τα δεντρόσπιτα, η κατασκήνωση στη φύση, τα παιδιά των διαμερισμάτων που συνεχίζουν στις ιχνογραφίες τους να σχεδιάζουν καλύβες με ξύλινους φράχτες, όταν τους ζητείται να σχεδιάσουν το σπίτι τους, μαρτυρούν ένα ίχνος που δείχνει να αντιστέκεται σθεναρά. Η μορφική αντοχή μιας ψυχικής ανάμνησης, της πιο βαθιάς ανάμνησης σύμφωνα με τον Μπασελάρ, που σαγηνεύει πάντα άμα τη εμφανίσει του.

Επιμέλεια έκθεσης: Αποστόλης Αρτινός

Συμμετέχοντες:

Δημήτρης Αμελαδιώτης, Γιάννης Αρβανίτης / Δημήτρης Μπαλτάς, Κωστής Βελώνης, Γιώργος Γυπαράκης, Γιάννης Γρηγοριάδης, Πάνος Δραγώνας / Βαρβάρα Χριστοπούλου, Γιάννης Δελαγραμμάτικας, Δημήτρης Εφέογλου, Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος, Γιάννης Ισιδώρου, Αντώνης Κατσούρης, Ζήσης Κοτιώνης, Ανδρέας Λυμπεράτος, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Χρήστος Παπούλιας, Εύα Παπαμαργαρίτη / Δήμητρα Βογιατζάκη, Αλέξανδρος Παπαθανασίου, Λεωνίδας Παπαλαμπρόπουλος, Φωτεινή Παπαχατζή, Βάσω Πλαβού, Κώστας Ρουσσάκης, Νάνα Σαχίνη, Χριστίνα Σγουρομύτη, Ιωάννα Στρατόγλου, Νίκος Σεπετζόγλου, Συμεών, Κωστής Σωτηρίου, Μαρία Λιανού / Πάνος Ξενάκης / Αλέξανδρος Χριστοφίνης, Μάρω Φασουλή, Κώστας Χριστόπουλος, Extra-Conjugale (Ειρήνη Καραγιαννοπούλου, Sébastien Marteau).

Στα πλαίσια της έκθεσης θα γίνεται καθημερινά μια σειρά προβολών πάνω στο θέμα της Καλύβας σε επιμέλεια της Κίκας Κυριακάκου.

Ο κατάλογος της έκθεσης με κείμενα των Αποστόλη Αρτινού, Κωστή Βελώνη, Δήμητρας Βογιατζάκη, Φοίβης Γιαννίση, Γιάννη Γρηγοριάδη, Ζήση Κοτιώνη, Ίριδας Λυκουριώτη, Σταύρου Μαρτίνου, Γιώργου Μητρούλια, Χρήστου Παπούλια, Βασιλικής Πλαβού, Γιώργου Τζιρτζιλάκη και Χρήστου Χρυσόπουλου, θα κυκλοφορήσει απ' τις εκδόσεις Κριτική.

4 Νοεμβρίου – 13 Νοεμβρίου 2014

Pignon de maison des hommes

Pignon de maison des hommes, Korogo.Vallee du Sepik. Papouasie-Nouvelle-Guinee.

A Necessary Incompleteness

Anse-à-Pitres, Haiti, 2012.

Late one afternoon, I was walking with a local friend in the small border town of Anse-à-Pitres, Haiti, when we reached what looked like an impromptu public square. “You see the mosaic promenade?” my friend said. “And the benches over there? We know every great city has a public square, so we decided to build one here.” In the center I saw a concrete column with rebar protruding from the top, surrounded by a spiral concrete wall. 

“And all great public squares have a monument with a statue, right?” he said. I demurred, but he continued: “Everyone in town can agree about that. But whenever we discuss which historical figure should go up on that column, it turns into a fight. We can’t come to a consensus. So we’ve decided to leave it empty. One day, this person will come. And when they do, we will have a place waiting for their statue. This will bring great pride to Anse-à-Pitres.”

Thiotte, Haiti, 2012

You find examples of this typology all around the world: buildings and structures that are activated or inhabited even though their construction is not complete. [1] For the past several years, I’ve been collecting photographs, video and anecdotes of cases in Haiti, the Dominican Republic, Ecuador, Mexico, the United States, Jordan, Israel, Palestine and Turkey. Instead of attempting to explain these approaches to construction or indulging in obvious generalizations, this investigation asks: How can we read these objects in a different way? This is not a study of the “creativity of the poor” or an attempt to improve design practice; my research is motivated by an impulse to produce understandings for which we may not have immediate use.

South Quito, Ecuador, 2012

Some months after I left Haiti, I was presenting my research at the International Academy of Art Palestine, in Ramallah. An artist from the older generation, whose work had given visual expression to the concept of sumud — or "perseverance" — offered a thoughtful response: “You are going to meet people who will tell you that this form of architecture is about optimism for the future. But I can tell you that in Palestine, for me, this cannot be the case. When I see rebar coming from the roofs of the buildings, I see a violent fear of the future. A fear that comes from not knowing what is being passed down from one generation to the next. Previously, we had the olive fields, and there was a rootedness to the land. But what was once a communitarian, horizontal mentality is now individualistic and vertical. No matter how hard people work, no matter how far they extend their efforts, they just go higher and higher, never touching, never making contact with those around them.”

Wadi Rum, Jordan, 2012

People often tell me the reason buildings are left unfinished is so that the occupants can avoid paying property taxes. They come rushing up after talks, excited to report that they know the answer. Perplexed that such a tax loophole could exist in a range of markedly different cultural and climatic contexts, I asked an urbanist friend in Italy what he thought. “It’s an urban legend,” he said — one that is informed and propelled by implicit racism. He pointed out that in Italy this approach to construction is almost entirely confined to the South, where a larger proportion of the population is from a migrant background. “The myth generalizes a group of people who those in power would like us to see as selfish and opportunistic.” 

Last spring, I found myself in Delhi, talking with a group of young architecture students whose professors urged them to move beyond discursive dichotomies — formal/informal, legal/illegal — and to navigate by other means. We tunneled through several thought-provoking detours until one student lost patience and interjected, “When does all this nebulous talking end? When are we going to do something about this?” 

There was silence in the room. After a long moment, one of the professors spoke. “Where is this fear of endlessness coming from? What might we learn when we avoid that urge to do something, and just allow the building to remain endless?

Text by JOSEPH REDWOOD-MARTINEZ

Author’s Note 

Research for The Exhibition of a Necessary Incompleteness was supported by a grant from the Graham Foundation for Advanced Studies in the Fine Arts. 

Images, video and text from this body of work were included this past fall in an exhibition at the University Art Gallery at the University of California, San Diego. This essay and slideshow are not a summary of that research but, rather, a point of entry.

Notes 

1. This is variously referred to as vertical phasing, perpetual construction, or incomplete architecture.

http://places.designobserver.com/feature/the-exhibition-of-a-necessary-incompleteness/38267/

Troglodyte

_{Brassai, Troglodyte, grottes à Véteuil, gelatin silver print, 1935}

The Rag Picker's Hut

Eugène Atget, Villa d'un Chiffonier ( The Rag Picker's Hut ) from the portfolio "Eugène Atget Portfolio, Twenty Photographic Prints from his Original Glass Plate Negatives" 1910 (published 1956).

Disparition de Pascal Häusermann

“Architecte suisse, Pascal Häusermann, né en 1936, nous a quittés le 1er novembre 2011, à Madras, en Inde. Il ne pensait qu’à la liberté de l’homme, sous toutes ses formes. Il avait une confiance totale en lui. Il voulait que chacun habite un logement individuel et surtout qu’il soit le moins cher possible. Un jour, je lui demande : si je vous commande une belle maison et que j’ai énormément d’argent, vous me faites quoi ? Il me répond : rien, absolument rien de plus que si vous n’avez pas d’argent.



Pour lui, la maison devait ressembler à une voiture : industrialisée mais avec plusieurs modèles, mobile et modulable, un objet de consommation courante et surtout pas un investissement pérenne. J’ai toujours été fasciné par cette idée totalement à contre-courant. Je lui disais : mais l’homme veut tout le contraire de cette idée. Il cherche à s’enraciner et investir ! Imperturbable, il me rappelait que l’homme est formaté par la société pour perdre sa liberté et que lui, en tant qu’architecte, devait lui offrir la possibilité de choisir et s’échapper de ces contraintes. Il avait des idées révolutionnaires. Comme faire des habitations en plastique, pour pouvoir les démonter, les mettre sur un camion et les remonter plus loin. Ou encore les faire en voiles de béton, soi-même, ou en plastique. Et puis ses maisons étaient rondes, puisqu’il fallait trouver la forme la plus économique. Il n’aimait pas les transports en commun, pour lui ça ressemblait trop aux logements collectifs. Individualiste forcené, il voulait que la collectivité existe grâce aux règles inventées par les habitants et non pas celles qu’on leur impose.



Un jour, il me raconte qu’en Inde, des habitants relogés dans de petits immeubles confortables suite à la destruction de leur bidonville, en récréaient un nouveau, juste à côté de leur nouvel habitat qu’ils sous-louaient. La municipalité l’appelait à la rescousse parce qu’elle prenait conscience que ces gens avaient l’habitude de vivre en organisant leur propre urbanisme, et parce qu’Haüsermann, lui, pouvait proposer un compromis modulable et propre à une population qui ne connaissait pas la vie dans le logement collectif. Finalement cela n’a pas marché. Je ne sais pas pourquoi. Mais le désordre apparent de l’Inde lui convenait très bien, lui l’architecte suisse qui ne croyait pas à la poétique de l’angle droit…”

Text par Julien Donada

Source: http://avivreleblog.wordpress.com,le 5 janvier 2012.

Pour en savoir plus

- « Bulles Cosmiques », Architectures à vivre n°55, pp.116 – 127, consacré à la maison ardéchoise en voile de béton de Pascal et Claude Häusermann.
- Julien Donada, La bulle et l’architecte, TS Productions / Voi Sénart, 2003, DVD.
- Julien Donada, Bulles, conversation avec Pascal Häusermann, Bruxelles, éditions du facteur humain, 2010.

Banana House

Terunobu Fujimori
Banana House Sketch,2010

Home under Construction (The Project of Happiness)

Home under Construction (The Project of Happiness), 2011
Slide projection, Lindh family collection.

Sports Cottage built with masonite

Sports Cottage biult with masonite, 1946, Sweden.

Writers Cottage

Architects: Jarmund / Vigsn?s AS Architects MNAL
Location: Asker, Norway
Client: Cecilie Enger
Project year: 2007 – 2008
Photographs: Nils Petter Dale
Source :www.archdaily.com

Cowboy Hat Souvenir Stand

Cowboy Hat Souvenir Stand, Winkenburg, Arizona , 1934

The Garden of Pallazo Orsini

Herbert List, Grotesque Figure, Park of Palazzo Orsini, Bomarzo, Italy, 1952

Hon

Pontus Hultén Study Gallery at Moderna Museet. Based on an idea by Renzo Piano.


The cover of the folder that accompanied the Moderna Museet exhibition, showing a working drawing itemizing the interior of Hon playrooms, curated by Pontus Hulten.




Visitors to the Hon exhibition at the Moderna Museet in Stockholm, 1966.

Source : moremilkyvette.blogspot.com

Las Vegas Studio: Images From the Archive of Robert Venturi and Denise Scott Brown

Studies of Billboards, Office of Venturi and Rauch Architects, Philadelphia,1968


Fremont Street, Las Vegas, 1968


Stardust Hotel and Casino, Las Vegas, 1968


Las Vegas strip,1966


In 1968, American architects Robert Venturi, Denise Scott Brown, and Steven Izenour, together with students from Yale University, made the city of Las Vegas the object of their study. Their findings, published in the 1972 book, Learning from Las Vegas, are legendary, extending the categories of the ordinary, the ugly, and the social into architecture. Offering great insight into the creation of this groundbreaking publication, Las Vegas Studio: Images from the Archives of Robert Venturi and Denise Scott Brown presents original research materials from the archives of Venturi Scott Brown Associates, including over 80 photographs and a selection of films shot during the authors' research that were a crucial aspect of their architectural study. Las Vegas Studio: Images from the Archives of Robert Venturi and Denise Scott Brown is curated by Martino Stierli and Hilar Stadler in collaboration with artist Peter Fischli. MOCA's presentation, organized by MOCA Curator Philipp Kaiser, follows presentations at Museum im Bellpark, Kriens, Switzerland; Deutsches Architekturmuseum, Frankfurt, Germany; and Yale School of Architecture, Connecticut.

Las Vegas Studio: Images From the Archive of Robert Venturi and Denise Scott Brown is organized by The Museum im Bellpark, Kriens.
03.21.10 - 06.20.10
MOCA Pacific Design Center
Source: Moca.org

The William Penn Dining Room

The William Penn Diner, U.S. Routes 13 and 40,
six miles south of Wilmington, Delaware, ca 1939.

Shelter/ Haiti

In just a short period of time since the earthquake hit Haiti, designers have been proposing possible housing solutions for the country. We will share a variety of these housing schemes with you throughout the week, with the hope that they will encourage more people to get involved to help not only Haiti, but also Chile. The first proposal is designed by Andres Duany, a Miami architect. Duany, with the help of sociologists and anthropologists, has designed four different versions of a temporary structure to relieve the urgent need for housing in Haiti. The differences in the homes respond to the varying ways Haitians live, so that each home is tailored to their specific needs.

Architect: Andres Duany
www.archdaily.com