ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΙΣ/ ΝΗΣΙΑ: ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ

Γιατί φούντωσε ξαφνικά το ενδιαφέρον για τις καταστροφές του υπερτουρισμού στα ελληνικά νησιά, ιδίως στις Κυκλάδες, αλλά και σε άλλους παράκτιους προορισμούς; Ένα τέτοιο ερώτημα δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε μακριά από τo συμπληρωματικό του: Γιατί εξακολουθεί να έλκει η Αθήνα τους περιβόητους «ξένους επενδυτές» αλλά και ανήσυχους νέους δημιουργούς και ερευνητές απ’ όλο τον κόσμο, επιφέροντας μια άνευ προηγουμένου μεταβολή στην ίδια την κοινωνική δομή της πόλης και στην αγορά ακινήτων, κυρίως λόγω της μολυσματικής εξάπλωσης του Airbnb; Η καλή φίλη Ίρις Λυκουριώτη ξεκίνησε τη συζήτηση στα κοινωνικά δίκτυα για να συνεχίσει εδώ στα «Πρόσωπα» των «Νέων», με μια διαυγή τοποθέτηση-οδηγό, στην οποία τρύπωξαν στη συνέχεια κι άλλοι. Στην ακολουθία αυτή συνεχίζω σκαλίζοντας τον πυρήνα του θέματος που ενεργοποιεί νέες κοινωνικές και περιβαλλοντικές σχέσεις, ροές, δυναμικές και εντάσεις.

Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΗΣΗΣ

Το 1978 κυκλοφορεί το Delirious New York, το διαβόητο αναδρομικό μανιφέστο του ολλανδού αρχιτέκτονα Rem Koolhaas για το Μανχάταν, το οποίο έμελε να αποτελέσει ένα βιβλίο σύμβολο της δεκαετίας. Πλάι σ’ αυτό θα προσέθετα το Λος Άντζελες: Η αρχιτεκτονική των τεσσάρων οικολογιών (1971) του Reyner Banham και το Μαθαίνοντας από το Λας Βέγκας (1972) των Venturi, Scott Brown και Izenour. Ας κρατήσουμε για την ώρα τα ονόματα των τριών πρωταγωνιστριών πόλεων: Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες και Λας Βέγκας. Μέσα από μια παθιασμένη πρόζα και προπάντων κυνικό λυρισμό ο Koolhaas υποστηρίζει ότι από το 1850 η απότομη αύξηση του πληθυσμού και της τεχνολογίας κατέστησαν τη μητροπολιτική νήσο του Μανχάταν ένα είδος εργαστηρίου για τη γέννηση ενός ιδιαίτερου τρόπου ζωής: την «κουλτούρα της συμφόρησης». Τα χρόνια που ακολούθησαν η εξύμνηση της παραληρηματικής πυκνότητας των μεγαλουπόλεων, που αντιπαρατίθεται στη διαλυτική εξάπλωση των προαστίων (sprawl), αναδείχθηκε σε ένα είδος τερματικού του δυτικού πολιτισμού.

Οδηγώντας σε κραιπάλη όλες τις παρανοϊκές ψευδαισθήσεις της πρώιμης νεωτερικότητας, ο Koolhaas επιλέγει το παραθαλάσσιο θέρετρο και το λούνα παρκ του Coney Island ως το χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας σειράς «τεχνοψυχικών» μηχανισμών που υλοποιήθηκαν χωρίς καμία επίσημη εξαγγελία. Μεταξύ πολλών άλλων, ενδεικτικά αναφέρω την «ηλεκτρική κολύμβηση» –δηλαδή το κολύμπι με τεχνητό φωτισμό κατά τη διάρκεια της νύχτας– εφόσον λόγω της υπερβολικής «συμφόρησης» οι περισσότεροι επισκέπτες δεν κατόρθωναν να βρουν μια θέση στον ήλιο της παραλίας και να κολυμπήσουν τη μέρα. Οπότε, ανάγοντας μια διαδεδομένη παραθαλάσσια εμπειρία σε μητροπολιτικό σύστημα βάρδιας, η τεχνολογία ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα υποκαθιστά τη «φυσική» εμπειρία. Σ’ ένα τέτοιο εξ ολοκλήρου τεχνητό σύμπαν –το οποίο ο συγγραφέας αποκαλεί «ζωή μέσα στη φαντασία»– το φυσικό και το τεχνητό, το πραγματικό και το φανταστικό δεν μπορούν να διαχωριστούν.

Η επιρροή αυτού του παραληρηματικού –πράγματι– βιβλίου σ’ όλη την αρχιτεκτονική κουλτούρα υπήρξε απροσμέτρητη, ακόμη κι όταν μας αρέσει να το αμφισβητούμε. Κι αυτό γιατί πάνω απ’ όλα περιγράφει τη διάχυση μιας νέας περιβαλλοντικής και κοινωνικής συνθήκης, καθώς και τις πιο εξωφρενικές καινοτομίες και φαντασιώσεις του ύστερου καπιταλισμού, στην κατεξοχήν μητρόπολη, ως ένα συλλογικό έργο το οποίο δημιουργήθηκε χωρίς την πρόθεση κανενός αρχιτέκτονα: Πρόκειται για το σχεδόν αυτόματο υποπροϊόν ενός συλλογικού μητροπολιτικού υποκειμένου. Μην ξεχνάμε ότι μια τέτοια θεώρηση έδωσε και σ’ εμάς τη δυνατότητα να διαβάσουμε με διαφορετικούς όρους το φαινόμενο της αθηναϊκής πολυκατοικίας. Στην αστική μήτρα της οποίας ο ιστορικός της αρχιτεκτονικής Kenneth Frampton διέκρινε το 1985 μια μορφή αναπαραγωγής του κατακερματισμένου μωσαϊκού των νησιωτικών οικισμών. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξη μια τέτοια σύνδεση, τόσο οι νησιωτικοί παραδοσιακοί οικισμοί, όσο το Μανχάταν και η αθηναϊκή πολυκατοικία είναι το μέγιστο επίτευγμα ενός συλλογικού υποκειμένου.

Το λέω αυτό γιατί νομίζω ότι είναι λάθος και μάλλον αφελές να διαχωρίζουμε σχηματικά την πόλη απ’ ότι συμβαίνει στα νησιά ή στην ύπαιθρο λες και πρόκειται για τους αντιπροσωπευτικούς τόπους της «κόλασης» και του χαμένου «φυσικού παραδείσου», αντίστοιχα. Αυτός είναι, εξάλλου, ο φανταστικός πυρήνας του μαζικού τουρισμού, ο οποίος καταστρέφει αδυσώπητα ό,τι πασχίζει αγχωτικά να «απολαύσει» και να «διασώσει» ως εμπειρία.

ΝΗΣΙΑ: Η "ΣΤΗΛΗ ΤΗΣ ΡΟΖΕΤΤΑΣ" ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ;

Ωστόσο, μετά από σχεδόν πέντε δεκαετίες, οι αντιλήψεις μας για την «κουλτούρα της συμφόρησης» έχουν αλλάξει εντελώς. Αν το Delirious New York ήταν το βιβλίο που θεματοποίησε μια σειρά μη ορθολογικές έννοιες και συμπεριφορές της μεταμοντέρνας εποχής, τι γίνεται σήμερα, που η κλιματική αλλαγή, οι συνεχείς μεταναστευτικές ροές, οι εκτεταμένες επιπτώσεις της «ανθρωπόκαινου», τα ανθρώπινα και μη ανθρώπινα οικοσυστήματα αλλάζουν τις αντιλήψεις μας για το τοπίο και το περιβάλλον σ’ ολόκληρο τον κόσμο; Οι φαντασιώσεις του Coney Island και του Ουρανοξύστη δεν μπορούν πλέον σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν παραδείγματα αυτής της νέας συνθήκης. Σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και ίδιος ο Koolhaas έσπευσε να παρουσιάσει το 2020 στο Guggenheim της Νέας Υόρκης, την έκθεση-έρευνα Countryside: The Future: Το ντελίριο της «συμφόρησης» αντικαθίσταται από τις ραγδαίες αλλαγές που υφίστανται οι αγροτικές και απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη που αποκαλούμε «ύπαιθρο», ήτοι το 98% της συνολικής επιφάνειας της Γης.

Η αλλαγή παραδείγματος είναι επιτακτική επειδή η επιβίωση όχι μόνο του δικού μας αλλά ολόκληρου του ανθρώπινου πολιτισμού στη Γη θα εξαρτηθεί από τις απαντήσεις που θα καταφέρουμε να δώσουμε. Παρότι παραμένει ένα πολύτιμο σημείο αναφοράς, δεν αρκεί να μιλήσει κανείς σήμερα για το «παρόν και το μέλλον» του τουρισμού στη χώρα μας με τον τρόπο έγραψαν ο Γιώργος Κανδύλης, ο Άρης Κωνσταντινίδης, ο Αριστομένης Προβελέγγιος, και ο Α. Καλίνσκη στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «Αρχιτεκτονικά Θέματα», το 1967. Διαφορετικές γενιές αρχιτεκτόνων που ακολούθησαν αναζήτησαν διάφορες λύσεις, παράγοντας ένα πλατύ δίκτυ συνδυασμών, αναγνώσεων (δηλαδή «αναγνωρίσεων») αλλά και παραναγνώσεων του τοπίου. Στη συζήτηση που επανεκκίνησε –και ελπίζω να κρατήσει– η Ίρις Λυκουριώτη δοκιμάζει στο πολιτικό φαντασιακό (που τόσο έχουμε ανάγκη σήμερα) και στις σχεδιαστικές μορφές της «αποανάπτυξης»• άλλοι αναζητούν «έξυπνες λύσεις», άλλοι εξακολουθούν να σπαταλούν την κουλτούρα της συμφόρησης στην ατομικότητα και την πολυτελή αισθητική του καλού γούστου, χωρίς να λείπουν και εκείνοι που επιμένουν στο δημοκρατικό δικαίωμα της απόλαυσης. Οι μόνοι που δεν κάνουν απολύτως τίποτα είναι οι αρμόδιοι κυβερνητικοί και διοικητικοί θεσμοί, οι οποίοι σωρεύουν εδώ και χρόνια μια σειρά νομοθετικών παρεκκλίσεων και πονηρών εκτροπών, οι επιπτώσεις των οποίων σήμερα τρομάζουν ενώ αναδιατυπώνονται στο διηνεκές.

Εντούτοις, η απειλή του «υπερτουρισμού» δεν είναι ένα επιμέρους εποχικό πρόβλημα επειδή αφορά τον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο κατοικούμε τη Γη. Εκεί ακριβώς έγκειται ο καταστρεπτικός του χαρακτήρας που μας εξοργίζει: Στην αδυναμία κατοίκησης η οποία, θα προσέθετα, δεν αφορά μόνο τους τουρίστες ή τον τουρισμό αλλά όλους μας. Γι αυτό και δεν μπορούμε να αποφύγουμε την αναμέτρηση με ορισμένα καίρια ερωτήματα που διαθέτουν διακριτό ανθρωπολογικό εκτόπισμα: Τι σημαίνει, για παράδειγμα, σήμερα να κατοικείς ή να ταξιδεύεις σε μια χώρα, σε μια πόλη, σε μια υπαίθρια περιοχή, σ’ ένα νησί ακόμη και στους πιο δημοφιλής προορισμούς του μαζικού τουρισμού; Και ειδικότερα στην περίπτωσή μας: μπορούμε να φανταστούμε το μέλλον και τον τουρισμό της χώρας μας με όρους κατοίκησης; Εδώ ανακύπτουν οι χρόνιες εκκρεμότητες της πολιτειακής και της αρχιτεκτονικής μας κουλτούρας που συχνά μετατρέπουν την «πολεοδομία» σε ένα είδος «πολεοκτονίας», και στην περίπτωση των νησιωτικών οικισμών, «νησιοκτονίας»: Δεν διαθέτουμε καμία συλλογικά αποδεκτή αντίληψη για το πώς φανταζόμαστε όχι μόνο το μέλλον των νησιών και των παραθαλάσσιων περιοχών αλλά και του συμπληρωματικού τους αντίστοιχου, των πόλεων. Και δεν εννοώ, βέβαια, τον μανιακό περιορισμό στα ιστορικά παραδείγματα της δεκαετίας του 1960, ή στη νοσταλγία και τη χειροτεχνία του «τι ωραία που ήμασταν κάποτε».

Αν λοιπόν ο μισός αιώνας που μόλις τελείωσε (1970-2020) είχε ως πρότυπο τις μεγαλουπόλεις οι οποίες καθιέρωσαν τη θυελλώδη ψηφιακή αποϋλοποίηση και την ενσωμάτωση των τεχνολογιών των μέσων ενημέρωσης, το μέλλον της αστικής κατάστασης μοιάζει να βρίσκεται όλο και περισσότερο σε αυτό που δεν μπορεί πλέον να παραχθεί σ’ αυτές. Η ολοκληρωτική διάχυση του ψηφιακού σύμπαντος και η κλιματική αλλαγή δεν μπορούν παρά να μεταβάλλουν ριζικά τις αντιλήψεις μας για την κατοίκηση και την πόλη. Σε μια τέτοια αναθεώρηση η επιδημία του Covid συνέβαλε κι αυτή με τον τρόπο της, χωρίς ωστόσο να διατηρεί μοναδικό ρόλο.

Αν, λοιπόν, το Μανχάταν ήταν η «Στήλη της Ροζέττας» του 20ου αιώνα, ορισμένα μικρότερα περιαστικά ή ορεινά κέντρα, οι παραθαλάσσιοι οικισμοί και τα ελληνικά νησιά θα μπορούσαν, υπό προϋποθέσεις, να διεκδικήσουν τον ρόλο αυτό για τον 21ο αιώνα, μόνο αν καταφέρουν να αποφύγουν τη μετατροπή τους σε εφιαλτικούς μη-τόπους του υπερτουρισμού. Γι αυτό και είμαστε υποχρεωμένοι να την αποκωδικοποιήσουμε.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΙΡΤΖΙΛΑΚΗΣ

ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΙΣ/ ΝΗΣΙΑ: ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ

Τα Νέα Σαββατοκύριακο, 3-4 Σεπτεμβρίου 2022

Ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος και το Bauhaus

    

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ίδρυση του Bauhaus, το Goethe-Institut σε συνεργασία με τα Αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη και το Ωδείο Αθηνών παρουσιάζουν την έκθεση με τίτλο «Από το κτήριο στην κοινότητα: ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος και το Bauhaus».

Ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος είναι ο μοναδικός έλληνας αρχιτέκτονας, ο οποίος έζησε για δύο χρόνια στη Βαϊμάρη κατά την εποχή του Bauhaus κι ήρθε σε άμεση επαφή με τις αρχές, τη διδασκαλία και τους ανθρώπους της διάσημης αυτής σχολής. Η εμπειρία του Bauhaus και γενικότερα του κλίματος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήταν καταλυτική για το μετέπειτα έργο του καθώς ήταν από τους πρώτους έλληνες αρχιτέκτονες που μίλησαν για την ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική διάσταση της αρχιτεκτονικής. Κατανόησε το Bauhaus όχι ως ένα «στυλ» αλλά ως έναν τρόπο σκέψης και δημιουργίας, κάτι που εφάρμοσε στην πρόταση του για το Πνευματικό Κέντρο Αθηνών το 1959 και στο κτίριο του Ωδείου Αθηνών, το μοναδικό κτίριο αυτής της πρότασης που υλοποιήθηκε. 
Η έκθεση εστιάζει στο Ωδείο Αθηνών, παρουσιάζοντας παράλληλα πτυχές της διαδρομής του αρχιτέκτονα και άγνωστα στοιχεία από την πρόταση του Πνευματικού Κέντρου. Κεντρικό στοιχείο της έκθεσης αποτελεί η κοινωνική διάσταση του έργου του Δεσποτόπουλου. Η κοινότητα αποτελεί όχι μόνο ένα από τα βασικά στοιχεία της σχολής του Bauhaus αλλά και μία από τις βασικές αρχές οργάνωσης των οικισμών στην Ελλάδα. Ο Δεσποτόπουλος που γνωρίζει καλά αυτές τις αρχές, θα τις μεταφέρει στα σχέδια του Πνευματικού Κέντρου και στο κτίριο του Ωδείου.

Στην έκθεση θα παρουσιαστεί πρωτότυπο υλικό από το αρχείο του αρχιτέκτονα που φυλάσσεται στα Αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη. 

Eπιμέλεια :  Λουκάς Μπαρτατίλας

https://www.goethe.de/ins/gr/el/sta/ath/ver.cfm?fuseaction=events.detail&event_id=21624950  

Ioannis Despotopoulos und das Bauhaus

Anlässlich des hundertjährigen Jubiläums des Bauhaus präsentiert das Goethe-Institut in Zusammenarbeit mit dem Archiv für Neugriechische Architektur des Benaki Museums und dem Athener Konservatorium („Odeion“) vom 10.
Oktober bis zum 7. November 2019 die Ausstellung „Vom Gebäude zur Gemeinschaft: Ioannis Despotopoulos und das Bauhaus“. Gefördert durch das Auswärtige Amt.

Ioannis Despotopoulos war der einzige griechische Architekt, der zur Zeit des Bauhaus zwei Jahre in Weimar lebte und mit den Menschen, den Prinzipien und der Lehre der berühmten Kunstschule in Kontakt kam.
 
Despotopoulos war zudem einer der ersten griechischen Architekten, die sich mit der ideologischen, politischen und gesellschaftlichen Dimension von Architektur auseinandersetzten. Seine zweijährigen Erfahrungen am Bauhaus und das politisch-gesellschaftliche Klima der Weimarer Republik waren für sein Werk prägend. Er verstand das Bauhaus nicht als „Stil“, sondern als eine Denk- und Schaffensweise, die er in seinem Entwurf für das Kulturzentrum Athen 1959 und im Gebäude der Athener Musikhochschule „Odeion“, dem einzigen verwirklichten Bau dieses Projekts, umsetzte.
 
Im Mittelpunkt der Ausstellung „Vom Gebäude zur Gemeinschaft“ steht das Bauwerk des Athener Konservatoriums: das „Odeion“. Die Schau zeichnet Despotopoulos‘ Lebensweg nach und präsentiert unveröffentlichte Elemente seines Entwurfs für ein Kulturzentrum für Athen. Der Fokus der Ausstellung liegt auf der gesellschaftlichen Dimension seines Werkes. Die Gemeinschaft ist nicht nur eines der entscheidenden Elemente des Bauhaus, sondern auch eines der zentralen Organisationsprinzipien der griechischen Siedlung. Despotopoulos kannte diese Prinzipien bis ins Detail und integrierte sie in die Pläne für das Kulturzentrum sowie in das Gebäude des „Odeion“.

In der Ausstellung werden Originale des Archivs des Architekten gezeigt, das im Besitz des Archivs für Neugriechische Architektur des Benaki Museums ist.

Kurator ist Lukas Bartalilas

https://www.goethe.de/ins/gr/de/sta/ath/ver.cfm?fuseaction=events.detail&event_id=21624950

Landlord Colors: On Art, Economy, and Materiality

This weekend marks the opening of our landmark exhibition Landlord Colors: On Art, Economy, and Materiality. This large-scale exhibition and public engagement series brings together artworks from five international art scenes that have experienced economic and societal upheaval: Italy (1960s-80s), Korea (1970s-80s), Cuba (1990s-present), Greece (2009-present), Detroit, USA (1967-present). It will be on view at Cranbrook Art Museum from June 22 through October 6, 2019, with a special preview celebration on June 21. 

It is a rare opportunity for metro Detroiters to see seminal historic works from around the world along with new commissions from contemporary artists such as Reynier Leyva Novo, Zoë Paul, Kostis Velonis, Matthew Angelo Harrison, and Scott Hocking. 

In Detroit, Cranbrook Art Museum Senior Curator Laura Mott has partnered with Taylor Renee-Aldridge (co-founder of ARTS.BLACK) and Ryan Myers-Johnson (Executive Director of Sidewalk Detroit) to offer a free four-month engagement series that is designed to connect art to history and contemporary life across Detroit. See the full list of events here.

Join us THIS WEEKEND for the opening events!

Friday, June 21, 2019
ArtMembers Preview Party
6–9pm
Cranbrook Art Museum
Free for ArtMembers, $20 at the door
Meet artists Elizabet Cerviño, Olayami Dabls, Tyree Guyton, Jennifer Harge, Carole Harris, Matthew Angelo Harrison, Patrick Hill, Scott Hocking, Addie Langford, Kylie Lockwood, Billy Mark, Tiff Massey, Allie McGhee, Jason Murphy, Reynier Leyva Novo, Zoë Paul, Susana Pilar, Anders Ruhwald, Chris Schanck, Socratis Socratous, and Elizabeth Youngblood, among others. 
Special performance by Elizabet Cerviño at 7:30pm.

Saturday, June 22, 2019
Material Detroit Events Open to the Public
The full schedule can be found here. Special events include:

Dawn to Dusk: Billy Mark Wind Installation. Mark will create a participatory site-specific installation in his neighborhood of Detroit’s North End, featuring a handmade hoodie with 25-foot arms affixed to three flagpoles. Each morning from June 22–July 28, Mark will raise the arms of the sweatshirts at dawn and lower them at dusk. Visitors are invited to put themselves in the garment. Location: 858 Blaine St., Detroit.

3pm: Susana Pilar Alma (Soul) Performance.* The Havana-based Afro-Cuban artist will present a performance that draws upon a true story from the Detroit 1967 Rebellion. In collaboration with local musicians, Pilar will create a performance that honors the music of The Dramatics, whose founding member, Cleveland Larry Reed, survived the police siege on The Algiers Motel in 1967. Location: 8301 Woodward, Detroit.
*In the event of rain, the performance will be moved to Sunday at 3pm at the same location. Please visit our website and social media channels for the most up-to-date information.

1–6pm: Scott Hocking Bone Black Installation. A monumental installation near Atwater Beach utilizes a collection of the metaphorical ‘bones’ of Detroit’s once prosperous economy – the many boats abandoned throughout the city. Theatrically presented as a suspended fleet, Hocking applies “Bone Black” paint to the boats, an industrial pigment from crushed animal bones that has been produced in Detroit since the 19th century. Location: 900 Guoin St., Detroit (entrance on Guoin between Chene and Joseph Campau).

Noon–4pm: Anders Ruhwald Unit 1: 3583 Dubois Installation. Ruhwald will launch this ongoing project that will occupy an entire apartment in Detroit’s Eastern Market neighborhood. The artist investigates themes of transformation and memory through this installation of black ceramic, charred wood, molten glass, and perceptual environments. Location: Unit 1, 3583 Dubois St., Detroit.

3–6pm: Dabls’ MBAD African Bead Museum. A city-block-sized installation by Olayami Dabls that has been a cultural nexus in Detroit since the late 1990s will celebrate the launch of a new storytelling and exhibition space created in partnership with Lorcan O’Herlihy Architects (LOHA). Speakers will include Olayami Dabls (MBAD), Lorcan O’Herlihy (LOHA), Brittney Hoszkiw (Michigan Economic Development Corp.), and others, as well as a live musical performance by Efe Bes’s group iBm. The Material Detroit curators have organized the debut exhibition by Detroit-based artist Elizabeth Youngblood entitled, mat|ter. Set within the installation’s gallery space, the exhibition will serve as a momentary companion to this longstanding creative pillar. Location: 6559 Grand River Ave., Detroit.

City in Pieces

City in Pieces

During the last couple of decades the city of Athens went through radical transformations that changed its social and cultural frameworks. Even prior to the economic crisis the cultural landscape was in a process of rapid transformation while the lack of sustainable cultural policies and infrastructures continuously produced a precarious, hyperactive, often self-instituted and vulnerable landscape. In the last decade we have witnessed radical paradigm shifts in social and political frameworks together with mobilisations, practices of social solidarity and commoning, new institutions, large-scale art events and local scale organising. Emergent practices ephemerally rehearsed new ways of inhabiting the city while its artistic scene experimented with forms and conditions of production in varied contexts. In the last couple of years and increasingly in the current moment, Athens seems to be in a yet new phase and undergo different forms of change in the way its urban, political and cultural landscapes operate. 

This exhibition seeks to bring together artistic practices that appeared in different contexts in Athens and sought to relate with its social, political and urban conditions. Challenging the contemporary demand of artistic production - that constantly seek for the new and the innovative - City in Pieces explores past works that took place in diverse environments, conditions and moments. This return is not a call of nostalgia but rather an attempt to rethink artistic narratives and explore possible new relations, imaginaries and forms that can produce in the here and now. 

What are the functional and potential relations between artistic practice and material infrastructures and how changing conditions define artistic practice in Athens? How dominant is the support of private institutions today and to what degree they affect the nature and direction of artistic work? Can artistic practices that are increasingly implicated in neoliberal structures and mechanisms produce ruptures from within the very system they appear to serve? Is the ongoing reassessment of one’s former practices that have been recuperated the most effective strategy and how it may continue in conditions of induced precarity? Can artistic practices continuously avoid recuperation, evolve and stay relevant to the conditions of today?

Invisible Committee writes that ‘in reality what we need are not institutions but forms … Everything that lives is only forms and interactions of forms' (2017: 70). City in Pieces seeks to explore and return to such forms in the transitional landscape of Athens re-examining models of situatedness in dialogue with social, urban and institutional realities. City Pieces are collected and re-composed inside the space EIGHT attempting to produce a temporary refuge, a living organism, a fugitive condition of symbiosis. 

A parallel programme of events, discussions and talks will take place during this exhibition. 

Artists: Nikos Arvanitis, Campus Novel, Ioanna Chatzipanigyri, Anastasia Douka, Eirene Efstathiou, Yota Ioannidou, Eirini Karagiannopoulou, Alexia Karavella, Learning from Documenta (E. Rikou - E. Gialouri), Ioanna Myrka, Giorgos Papadatos, PAT (Temporary Academy of Arts), Theo Prodromidis, Maria Sarri, Sofia Simaki, Eva Stefani, Yannis Theodoropoulos, Anna Tsouloufi-Lagiou, Kostas Tzimoulis, Eleni Tzirtzilaki, VASKOS, Kostis Velonis, Myrto Xanthopoulou

Curated by Gigi Argyropoulou & Kostas Tzimoulis

Eight, A critical institute for arts, politics and new urban ecologies

City in Pieces”, Group exhibition, 14 June - 30 September 2019

“Κωστής Βελώνης : A Puppet Sun" / Η εποχή των εικόνων

13.02.2018 ΕΡΤ2-Η εποχή των εικόνων “Κωστής Βελώνης : A Puppet Sun”. Συνέντευξη στην Κατερίνα Ζαχαροπούλου

http://webtv.ert.gr/ert2/i-epochi-ton-ikonon/13fev2018-i-epochi-ton-ikonon/

Speakers Platform

Print of carved speaker's staircase of the Pnyx, circa 1865-1895, looking west. A. D. White collection, Cornell University

Man contemplating the expansion of the 20th century city, Athens

Man contemplating the expansion of the 20th century city, Athens, 1957. Credit: Benaki Museum, Costas Megalokonomou Archives

Political Speech -Redefining Sculpture

Kunsthalle Athena invites Kostis Velonis and Socratis Socratous - participating artists in the exhibition This is Not My Beautiful House- to a discussion about their artistic work.
Both artists, choosing sculpture as their medium, make a critical comment upon contemporary reality and undertake a new approach on art.

Kostis Velonis’ sculptures, most often made of wood, articulate narratives that link personal stories to the revisiting of historical events and material cultural facts, including the stage production of avant-garde theatre and working class history. His intention is to evoke contradictory ideas, using the simple materials of a failed builder.

Socratis Socratous’ work refers to an osmosis of politics and art, even though it often has actual political ramifications. At the same time, it mirrors the limits reached by the artist. His installations are often a composition of a series of photographs and the issues that follow from them, together with the utility of ready-mades, while his sculptures appear to refer to a ‘violated’ sense of reality.

The two artists will analyse their work as well as the course of their artistic production, their influences and points of reference, the way their work relates to politics, history and contemporary sociopolitical circumstances. Furthermore, they will elaborate on how forms and materials converse with each other, composing a potentially new approach on the role and the significance of art today. Through this encounter, they will attempt to share their visions with the public, as well as the other elements which constitute their artistic universe.
Thursday, July 10, 20:00

Political Speeches 2014 are part of
This is Not My Beautiful House exhibition
Anastasia Ax, Apostolos Georgiou, Socratis Socratous and Kostis Velonis
 May 16 – September 11, 2014

www.kunsthalleathena.org