L’amour et l’(a)mur: το εμπόδιο και ο “ερωτότοιχος”

L’amour et l’(a)mur: το εμπόδιο και ο “ερωτότοιχος” 

 

Ειδική βιβλιογραφία, σημειώσεις

References, works cited, notes

 

 

Τέχνη στο συγκείμενο (Art in context ) 

Αμφισβητήσεις της δεξιότητας στη νεωτερικότητα 

ΑΣΚΤ -Χειμερινό εξάμηνο/ Εαρινό εξάμηνο

Αμφιθέατρο νέας βιβλιοθήκης,  Πειραιώς 256

Κωστής Βελώνης

 

 

Apter, Emily, Fetishism in Theory: Marx, Freud, Baudrillard” στο Feminizing the Fetish, Psychoanalysis and Narrative Obsession in Turn-of-the Century France,  Book Cornell University Press , 1991

http://www.jstor.com/stable/10.7591/j.ctt207g6z5.4

Βελώνης, Κωστής «Η Αντανάκλαση ως ιδεολογική κατασκευή της εκμηδένισης της ύλης και η επίδρασή της στον κινηματογράφο»,   Αρχιτέκτονες, Αύγ., τεύχος 64, 2007 

2007.https://www.academia.edu/13651790/Η_Αντανάκλαση_ως_ιδεολογική_κατασκευή_της_εκμηδένισης_της_ύλης_και_η_επίδραση_της_στο_κινηματογράφο

Βελώνης, Κωστής, Η αμφισβήτηση του τελάρου και η θέση του «ερωτότοιχου» στη μεταπολεμική αφαίρεση, Αυγή της Κυριακής, 17/06 /2018

http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2018/06/blog-post_53.html

B μερος, 24 /06/2018

 http://www.avgi.gr/article/10812/8995061/e-amphisbetese-tou-telarou-kai-e-these-tou-erototoichou-ste-metapolemike-aphairese-b-meros-

 

Bois, Yve-Alain, Buchloh, Benjamin, Foster, Hal,  Krauss,  Rosalind. Η τέχνη από το 1900, προλ.,επιμ., Παπανικολάου , Μιλτιάδης, Αθήνα :  Επίκεντρο, 2007, σσ., 368-372. 

 

 

Δανιήλ , Kennedy, R.C., «Πρόταση για επιστροφή στον τοίχο», Αίθουσα τέχνης Δεσμός, 4- 23 Δεκεμβρίου 1975.

 

 

Derrida Jacques. Περί γραμματολογίας, μτφρ. Παπαγιώργης, Κωστής, Αθήνα :  Γνώση , 1990.

 

 

Dor, Joël. Εισαγωγή στην ανάγνωση του Lacan. 1. Το ασυνείδητο δομημένο σαν γλώσσα. Επιμ. , Παπαευθυμίου ,Δημήτρης, μτφρ., Μποτηροπούλου, Ιφιγένεια,  Αθήνα : Πλέθρον , 1996. 

 

Freud, Sigmund “Fetichism” (1927) στο Miscellaneous Papers, 1888-1938, Vol.5 of Collected Papers, Λονδίνο : Hogarth and Institute of Psycho-Analysis, 1924-1950), 198-204. 

https://cpb-us-w2.wpmucdn.com/portfolio.newschool.edu/dist/9/3921/files/2015/03/Freud-Fetishism-1927-2b52v1u.pdf

Kerlidou, Gwenaël, A Supports/Surfaces Moment: Contradictions, Paradoxes and Other Ironies. hyperallergic.com, August 23 2014.

https://hyperallergic.com/144790/a-supportssurfaces-moment-contradictions-paradoxes-and-other-ironies/

Lewino Frédéric, Dos Santos, Gwendoline , 16 mars 1955. Le jour où Nicolas de Staël se suicide par amour, Le Point , 16 mars 2014, 

 

https://www.lepoint.fr/c-est-arrive-aujourd-hui/16-mars-1955-splash-le-peintre-nicolas-de-stael-atterrit-trop-brutalement-sur-le-trottoir-16-03-2012-1441804_494.php#

https://declic1718.org/la-vérité-de-nicolas-de-staël

Lacan, Jacques. Ακόμη (Encore) μτφρ, Σκολίδης Βλάσσης  Αθήνα : Ψυχογιός, 2013.

https://www.scribd.com/doc/102492027/Jacques-Lacan-Seminar-XX-Encore

Mauger, Gerard «Οδοφράγματα» στο Ο αιώνας των ανατροπών. Το λεξικό των κινημάτων αμφισβήτησης στον 20ό αιώνα, επιμ. Emmanuel de Waresquiel , εκδόσεις Οξύ, Αθηνα, 2004 σσ.418-419 .

 Ma, Tracy. Why Protest Tactics Spread Like Memes, New York Times, July 31, 2020.

https://www.nytimes.com/2020/07/31/style/viral-protest-videos.html?smid=fb-share&fbclid=IwAR2e6tfmEe-K0v7RiFwrtFqXE5boHmrXCRQrlUR6vm1GmTzZ6wox6ek-FlI

Πατρίκιος, Τίτος, Εμπόδια 

https://poihtikomixer.wordpress.com/2017/06/01/εμπόδια-τίτος-πατρίκιος/

Παπασπύρου, Ρένα. «Στίλπωνος 7», δράση –έκθεση γκαλερί Δεσμός, Αθήνα. 

http://renapapaspyrou.gr/episodes/1979-7.html

 

Phillips, Adam, Για το φίλημα, το γαργάλημα και την πλήξη, Ψυχαναλυτικά δοκίμια για τον ανεξέταστο βίο, μτφρ. Λαμπράκος, Γιώργος, Αθήνα : Οκτώ, 2012 .

 

Ricoeur, Jean-Paul. “Lacan, l’amour”, Psychanalyse 2007 /3 (no 10) 5-32

https://www.cairn.info/revue-psychanalyse-2007-3-page-5.htm

Rousseau,  Jean-Jacques.  Εξομολογήσεις, μτφρ. Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου, Αθήνα: Ιδεόγραμμα, 1997

Porret, Philippe. “Un mur de lumière”,  Le Coq-héron 2004/3 (n^o 178), 139 -148.

https://www.cairn.info/revue-le-coq-heron-2004-3-page-139.htm

Soler, Colette. Η κατάρα του φύλου, επιμ., Πατσογιάννης Βασίλειος, μτφρ., Κουκουλάκη Καλλιόπη,  Αθήνα :  Πλεθρον , 2015. 

 

Tudal, Antoine,  Εμπόδια [Obstacles] https://champlacanienathenes.net/dimosiefseis/metafraseis/empodia-obstacles-antoine-tudal/

Tudal, Antoine, Paris en l'an 2000

https://dicocitations.lemonde.fr/citation_auteur_ajout/96797.php

Tapié, Michel. Art autre,  Paris : Gabriel-Giraud et fils, 1952.

 

 

 

Christ's Womanly Wounds

Christ’s Holy Wound from the Prayer Book of Bonne de Luxembourg.
Attributed to Jean le Noir, before 1349

Excerpt:

There are medieval religious instructions for praying with this type of illuminated manuscript which invite the viewer to caress and kiss the lacerations. In one existing manuscript, the pigment has been rubbed off of the lips of the wound’s opening by an especially devote patron (Monti). Other illuminated books feature an actual cut in the paper that runs the length of the wound; the viewer is invited to penetrate the slit, fostering a transcendent viewing experience whereby the sensual allows access to a spiritual moment (Monti). Thus, Christ’s vaginal wounds are the ‘‘object of adoration and love but also the object of violence’’ (Lochrie, 190). They are fetishized as mystical parts of a perfect whole and abruptly isolated into bloody ailments subjected to profane treatment. This duality is often apparent in the treatment of women in the contemporary era: they are reduced to the somatic, yet specific body parts are idealized; their beauty is revered, but their sexuality is debased. The fascination with and fear of the female form is a longstanding truth of the human, especially male, psyche. Female sexuality and desires have been dismissed or demonized, as the vagina dentata evidences in its visual incarnations from the Gothic to contemporary periods.

Text by Liz Lorenz 

http://cargocollective.com/lizlorenz/writing-1/Christ-s-Womanly-Wound

https://issuu.com/lizlorenz/docs/recycled_origins_essay

Le fauteuil du marquis de Sade aux enchères

Une centaine de manuscrits, lettres et objets, ayant appartenu au sulfureux marquis, dont le fauteuil sur lequel il écrivit la plupart de ses oeuvres et de rares pièces de théâtre, sont mis en vente mercredi en France.

Les pièces proposées par la maison de vente parisienne Drouot proviennent des rares documents sauvés des flammes à la mort de Sade le 2 décembre 1814.

Ce qui ne fut pas brûlé fut mis dans un coffre et scellé derrière des étagères de la bibliothèque du château familial de Condé-en-Brie, dans le nord-est de la France.

«De ce jour un tabou total s'est abattu sur la famille», se souvient Thibault de Sade, un descendant du marquis dont les parents ont redécouvert les oeuvres de leur ancêtre peu de temps après la fin de la Seconde guerre mondiale. Devenu «un complet inconnu», le nom même de Sade avait été «gratté sur l'arbre généalogique».

«Toute leur vie, nos parents se sont battus pour faire connaître Sade, contre les préjugés, contre les mensonges et pour la vérité (...) Ils ont donné mission à leur cinq enfants de continuer ce combat pour la connaissance», poursuit Thibault de Sade à l'origine de la vente.

Parmi les pièces proposées figure le fauteuil du marquis de Sade (entre 40'000 et 50'000 euros). C'est dans ce fauteuil, en partie d'époque Louis XIII, que Sade écrivit la plupart de ses textes (y compris quand il fut enfermé à Vincennes, la Bastille ou Charenton).

Un tableau, attribué à Jean-Marc Nattier et représentant le père du marquis est estimé entre 30'000 et 40'000 euros. Comme son fauteuil, ce tableau accompagna Sade de cachot en cachot.

http://www.24heures.ch/news/standard/Le-fauteuil-du-marquis-de-Sade-aux-encheres/story/22105867

Σκέψεις για το αντι-μανιφέστο μιας Σοσιαλιστικής Γλυπτικής

To 1923 ο Βλαντιμίρ Τάτλιν, σ' ένα ατέλειωτο σχέδιο, αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να σχεδιάσει την παραγωγή μιας κατσαρόλας με πολλαπλές χρήσεις (τηγάνι και τσαγιέρα μαζί). Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνουμε την αδυναμία ενός σημαντικού καλλιτέχνη να είναι ταυτόχρονα και καλός σχεδιαστής αντικειμένων. Όμως αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον στην περίπτωσή του είναι οι ιδεολογικές αντιφάσεις που βρίσκονται στην καρδιά της σοβιετικής πρωτοπορίας (και όχι μόνο). Ο Τάτλιν στη διάρκεια των χρόνων της Οκτωβριανής Επανάστασης, μαζί με άλλους στρατευμένους συντρόφους, απορρίπτει τα παραδοσιακά εκφραστικά μέσα και μ' ένα προγραμματικό, διακηρυγματικό λόγο μέσω δημοσιεύσεων ανακοινώνει το πάθος του για τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης που θα είναι πολύτιμα στο χαμηλόμισθο εργάτη. Μπορεί κάποιοι από το στενό κύκλο των Προντουκτιβιστών να τα καταφέρνουν καλύτερα -όπως στη περίπτωση των σχεδιαστικών εφαρμογών της Stepanova και της Popova στη βιομηχανία των υφασμάτων -  όμως η δυσκολία του  εμπνευστή  του μνημείου της Τρίτης Διεθνούς να θέσει τον εαυτό του αποκλειστικά στη βελτίωση των συνθηκών των εργατών έχει ειδικό ενδιαφέρον, γιατί αποτελεί διακαή πόθο κάθε καλλιτέχνη που ονειρεύεται να έχει τη δεξιοτεχνία ενός Ηφαίστου και να απολαμβάνει ταυτόχρονα τις τιμές ενός Απόλλωνα. Ο καθένας από τη συντεχνία των εικαστικών θέλει κατά βάθος να είναι ο maitre της  εμμονής του είτε πρόκειται για μάρμαρο είτε για τσόχα, ακόμα και αν αυτό ερμηνεύεται με τους σημερινούς όρους μιας σημειωτικής «επένδυσης» και λιγότερο ενός απτού υπολογίσιμου υλικού με βάρος και  διαστάσεις.

Σε κάθε εικαστική απόπειρα για τη συνένωση του υψηλού και του μαζικού αντιστοιχούν εκατοντάδες επιτυχημένες εφαρμογές από εμπνευσμένους επαγγελματίες σχεδιαστές που προσέφεραν πρακτικές λύσεις σε εκατομμύρια πολίτες στις νεωτερικές κοινωνίες. Η Christina Kiaer, ιστορικός που ειδικεύεται στη σοβιετική τέχνη, αναφέρεται στην αδυναμία του άλματος του Τάτλιν από την πρωτοπορία της γλυπτικής στον επιτυχημένο σχεδιασμό για τηγάνια, κατσαρόλες και φούρνους. Αλλά το ερώτημα μπορεί μονάχα να περιοριστεί στην αναποτελεσματικότητα του Τάτλιν να παράξει κάτι που να είναι χρηστικό, ή μήπως είναι ένα γενικότερο σύμπτωμα της ανισόρροπης σχέσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας (όπως και της υπόλοιπης στρατευμένης πρωτοπορίας) με την εμπειρία της «κατοικίας»; Η πρακτική της καθημερινότητας για έναν ριζοσπάστη ντανταϊστή, φουτουριστή ή κονστρουκτιβιστή  φιλοξενείται στις κραυγές και τις διαμαρτυρίες στις διαδηλώσεις, τη ρητορική από το βήμα, τις αντιπαραθέσεις στα νεανικά καφενεία και τις αναμενόμενες συγκρούσεις στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο. Η σύγκλιση τέχνης και ζωής εκλαμβάνεται ως μια μακρινή διαδρομή από το σπίτι, όπου τα προπαγανδιστικά περίπτερα, τα εργοστάσια, οι κοινωνικοί και οι κοινόχρηστοι χώροι έχουν αντικαταστήσει τη σταθερή τοπολογία του οικογενειακού βίου.

Ο αρχικός προσδιορισμός μέσω της σοβιετικής γραμματολογίας, παρόλη την ιστορική φόρτιση  με τα κείμενα του Arvatov, αφορούσε στην κυρίαρχη φιλοδοξία των προντουκτιβιστών να μεταφέρουν  τον καλλιτέχνη άμεσα στην αλυσίδα της μαζικής παραγωγής, ταυτίζοντάς τον με τη διαδικασία της εργασίας. Το «σοσιαλιστικό αντικείμενο» ως όρος, γεννήθηκε μέσα σε αυτές τις συνθήκες ριζικής αναθεώρησης της αστικής εκτίμησης του εικαστικού έργου. Ένα λοιπόν από τα ερωτήματα που με απασχολούν αφορά στις συνθήκες παραγωγής του «σοσιαλιστικού αντικειμένου».

Η πρότασή μου διαφέρει από το πλαίσιο που το σοσιαλιστικό αντικείμενο ερευνάται από το ζεύγος Arvatov-Tatlin. Αφορά στην υλοποίηση του σοσιαλιστικού αντικειμένου ως γλυπτό χωρίς την υπαγορευμένη συσχέτισή του με τη μαζική του εφαρμογή και την άμεση χρηστικότητα. Μπορούμε να υποστηρίξουμε σοσιαλιστικά αντικείμενα-κατασκευές όπου η δομή τους προβάλλει αξίες που σχετίζονται με τις συνθήκες εργασίας του καλλιτέχνη ως τεχνίτη χωρίς να αποσκοπούν σε οποιαδήποτε εργαλειακή χρήση; Εν ολίγοις αποσκοπώ σ' ένα γλυπτό που θέτει ζητήματα ιδεολογικής ταυτότητας και που γίνεται αντιληπτό ως ένα «πολιτισμικό αντικείμενο» προς ενατένιση, χωρίς κάποια προγραμματική εφαρμογή. Η υλοποίηση μιας τέτοιας συνθήκης βοηθά στην ακύρωση της διαφοράς ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον τεχνίτη ορίζοντας την άμεση και  στενή συνάρτηση του ύφους και του ήθους του επαγγέλματος με την ταξική ή έστω τη γνωστή «τοξική» ιδιότητα (με την έννοια της νευρωτικής επαλήθευσης της ταξικής θέσης). Ο καλλιτέχνης στις συνθήκες που προανέφερα στην καθημερινή του ενασχόληση με το métier, είναι «προλετάριος» ανεξάρτητα από την οικονομική και κοινωνική του συνθήκη εφόσον καταβάλλει φυσικό πόνο και παράγει αντικείμενα. Επιπρόσθετα τη δική μου συνθήκη που μοιράζονται πολλοί εικαστικοί, τα υλικά που επιλέγονται και η μη ραφιναρισμένη αντιμετώπιση των χαρακτηριστικών τους σε συνδυασμό με την άμεση κατάδειξη της δομής τους δεν αφήνουν περιθώρια για την αποθέωση του γλυπτού ως φετιχιστικού προϊόντος ή της αποδοχής του ως «υψηλό έργο τέχνης», τουλάχιστον με τους όρους που χρησιμοποιούσαμε μέχρι πρόσφατα. Πρόκειται στο σύνολό τους για υπολείμματα από βιοτεχνικές και εργοστασιακές δραστηριότητες, αποσπάσματα, ασχηματοποίητα υλικά που επανασχηματοποιούνται και συναρμολογούνται με στόχο την επιβεβαίωση της μεταβιομηχανικής τους δομής, η οποία δεν μπορεί παρά να χρησιμεύει ανάμεσα σε άλλα και ως ένα εργαλείο ιδεολογικής επιβεβαίωσης.
Το σοσιαλιστικό γλυπτό δεν προκύπτει λοιπόν σήμερα μέσα στην ατμόσφαιρα της ταιλορικής δομής υπονομεύοντας έτσι την καθοδήγηση της κουλτούρας του εργοστασίου, δεν προσφέρει λύσεις πρακτικές, αλλά την ίδια στιγμή ανοίγεται στο παιχνίδι της ενατένισης και του στοχασμού, χωρίς τις γνωστές συμβάσεις μιας γλυπτικής που φαίνεται να έχει παραχθεί για να αποκρύψει τις προλεταριακές της δομές.

Source: http://www.culturenow.gr/21183/kwsths-velwnhs-skepseis-gia-to-anti-manifesto-mias-sosialistikhs-glyptikhs

A Craigslist Ad for a Mind-blowing Self-Actualization Party

A half-Japanese man and an artistic woman seek companionship for an all-night party in which we will rip open our souls and spear out the tangy ego with a cocktail fork. We live off of Mulholland Drive in a painfully minimalist pad with the kind of turquoise swimming pool that’s witnessed a few instances of virgin blood and a couple of near-fatal overdoses. But let that darkness motivate you to form a tender militia outfitted in gauze and amethyst, linen and leather, who will march from Cold Canyon Road into our home that we’ve rented from a fallen ‘90s director with an autistic son. If you can see auras or feel vibrations—and we prefer those who can—you can glide your hand over the sleek smoked glass of our home and feel the snapped-off dreams of all its residents, past and present. In the living room, where we once grappled on the floor after a rough night of too much cocaine and a confessed abortion, the aura is a pulsating, sweaty purple that starts screaming like a schizophrenic little girl obsessed with cats and numbers if you’re on enough mushrooms. If you’re really deep, you can set your hands upon the stone-tile floor and feel the constant tremor, the lowdown talky rumble of the Big One, coming any day now to eat us, eat us, eat us all. This seismic clusterfuck, once it dawns, will open The Great Chasm of California, a goddess of monstrous demand with an open shuddering mouth, into which all the people of Los Angeles will fall, delicate figurines exploding at the bottom, spraying out Champagne and implant juice, bottled water and matcha tea, exhuming smog and rare medicinal marijuana strains from their lungs and pores. But before any of that happens—and this is our only hope for staving off the faultline’s rupture for a little while longer—we must tap into the great divine, the spirit rapture, the buzzing grid of the self united with other selves to make one knotty dreadlock of self-actualization. Let’s tip into awe together. Let’s make friends we can also fuck. Let’s find a giant vat of gold-speckled oil and anoint each other in a frenzy of writhing limbs and torsos, set to the music of a band whose biggest claim to fame is playing every Monday at the Waikiki Hilton but somebody’s invested a ridiculous amount of money in them so the CD has been forced upon the hosts of this party. Children, plants, pets and skeptics welcome. We have compassion for all: Namo Kuan Shi Yin Pusa. Namo Kuan Shi Yin Pusa. Namo Kuan Shi Yin Pusa. Namo Kuan Shi Yin Pusa. See you soon…

It is OK to repost this ad.

Margaret Wappler

http://www.joylandmagazine.com/