Οικιακές Συναρμογές (Domestic Assemblage)

Αρχικά ο κόσμος θα μπορούσε να συλληφθεί ως ένα συνονθύλευμα ύλης διαθέσιμο για την κατασκευή του ανθρώπινου, κατασκευασμένου κόσμου. Στη συνέχεια, αυτή η αιώνια διαδικασία κατασκευής και μεταβολισμού του φυσικού κόσμου παρείχε έναν ήδη χρησιμοποιημένο, υλικό κόσμο, γεμάτο πράγματα, που έχουν καταστραφεί ή όχι ακόμη. Στην ανθρωπόκαινο περίοδο μετατρέπεται ο υλικός κόσμος σε έναν κόσμο πραγμάτων. 

Το εργαστήριο διερευνά πώς διαμορφώνεται η καθημερινή ζωή με τη χρήση λειτουργικών αντικειμένων, υποστηρίζοντας την ιδέα ότι τα αντικείμενα επηρεάζουν το τελετουργικό (επιτελεστικότητα) της καθημερινής ζωής. Τα έργα στοχεύουν στην ανάλυση, σύλληψη και εισαγωγή τόσο αντικειμένων όσο και επιτελέσεων της καθημερινής ζωής. Στο εργαστήριο, οι συμμετέχοντες καλούνται να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν αντικείμενα για την καθημερινή (τους) ζωή, ενεργοποιώντας μια λίστα υλικών από την κοινή μας κουλτούρα, χρησιμοποιώντας απλά μηχανικά εργαλεία, διαδικασίες χαμηλής τεχνολογίας και συγκεκριμένες μεθόδους σχεδιασμού. 

Σκοπός του εργαστηρίου είναι η ανάπτυξη έρευνας για διάφορες δυνατότητες, ο σχεδιασμός και η παραγωγή αντικειμένων, προγραμμάτων και δράσεων για την καθημερινή ζωή και την ενεργοποίηση του οικιακού χώρου τόσο για διαμονή όσο και για (τηλε) εργασία. Οι πρόσφατες τεχνολογίες, η ανάπτυξη λογισμικού και οι τεχνικές κατασκευής επιτρέπει στους σχεδιαστές, αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες να συλλάβουν και να κατασκευάσουν έργα και προϊόντα, χωρίς την ανάγκη για μακρές και ακριβές γραμμές βιομηχανικής παραγωγής. 

Το εργαστήριο εστιάζει το ενδιαφέρον του στον μετασχηματισμό με επανάχρηση, με πρακτικές DIY(Do It Yourself) και τη μέθοδο του Assemblage. Οι συμμετέχοντες/ουσες θα κληθούν να τροποποιήσουν ή να δημιουργήσουν εκ νέου ένα χρηστικό αντικείμενο του χώρου της διαμονής του/της. Το προϊόν του εργαστηρίου θα παράξει μια χρήσιμη συνθήκη στο σπίτι του καθενός. Τέλος, ενδιαφέρει η ανάπτυξη της εφευρετικότητας και της ικανότητας στο σχεδιασμό και την κατασκευή αντικειμένων μικρής κλίμακας, καθώς και η επικοινωνία και προώθηση ενός οικιακού, χρηστικού προϊόντος. 

 

Το "Domestic Assemblage" είναι ένα διαδικτυακό σεμινάριο / εργαστήριο για το σχεδιασμό και την κατασκευή αντικειμένων και επίπλων καθημερινής χρήσης, που διοργανώνεται από το πολιτιστικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα OpenUp και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Στόχος είναι να δημιουργηθούν οικιακές μορφές και κατασκευές, χαμηλού κόστους, από την αναδιάρθρωση διαφορετικών στοιχείων που μπορούν να εντοπιστούν στα σπίτια των συμμετεχόντων και τις γειτονικές περιοχές. Ακολουθώντας μια μεθοδολογία συλλογής και συναρμολόγησης θραυσμάτων από τον υλικό κόσμο γύρω τους, οι συμμετέχοντες καλούνται να τα μεταμορφώσουν και να τα επαναχρησιμοποιήσουν για νέες οικιακές επιτελέσεις. 

 

Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

http://www.arch.uth.gr/el/activities/2358

https://www.instagram.com/openuputh/?hl=el

https://www.facebook.com/Openuputh-111966150573025

 

Hypnopompic

[matter]HYLE (they/them) present Hypnopompic by artist Maria Georgoula, with recent and past works.

Absurd theatre, satirical texts, pet shops and DIY centres are regular points of study for her practice. Maria Georgoula’s work ultimately aims to embody overlooked comfort zones, consumerist fixations and entanglements between the self and the material realm.
Her presentation accompanies a lyrical essay Opening in Absurdity by Lydia Adoniou.

With the support of Outset Greece.

Duration: 5 November – 17 December, 2020

Location: [matter]HYLE, 1, Pireos Street, 2nd fl. #7, 10552 Athens, Greece

The artist’s presentation will be on view by appointment only. Reserve your appointment via whatsapp: +447816318014

http://hyle.gr/about.html

http://www.mariageorgoula.com

Why Protest Tactics Spread Like Memes

When items like umbrellas and leaf blowers are subverted into objects of resistance, they become very shareable.

 

A video frame captured in Hong Kong in August 2019 shows a group of pro-democracy protesters, smoke pluming toward them, racing to place an orange traffic cone over a tear-gas canister. A video taken nine months later and 7,000 miles away, at a Black Lives Matter protest in Minneapolis, shows another small group using the same maneuver. Two moments, two continents, two cone placers, their postures nearly identical.

 

Images of protest spread on social media reveal many other matching moments from opposite sides of the world, and they often feature everyday objects wielded ingeniously.

Leaf blowers are used to diffuse clouds of tear gas; hockey sticks and tennis rackets are brandished to bat canisters back toward authorities; high-power laser pointers are used to thwart surveillance cameras; and plywood, boogie boards, umbrellas and more have served as shields to protect protesters from projectiles and create barricades.

An Xiao Mina, an author, internet researcher and alumnus of the Berkman Klein Center for Internet and Society at Harvard University, has studied these echoes. In the summer of 2014, when the Umbrella Movement in Hong Kong and the Black Lives Matter protests in the United States that followed the police killing of Michael Brown were taking place, she noted that the protesters spoke a common language, even sharing the same hand gesture characterized by the chant “Hands up, don’t shoot.”

July 31, 2020

By Tracy Ma,

With Natalie Shutler,Written by Jonah Engel Bromwich,Video by 

Shane O’Neill

https://www.nytimes.com/2020/07/31/style/viral-protest-videos.html?smid=fb-share&fbclid=IwAR2e6tfmEe-K0v7RiFwrtFqXE5boHmrXCRQrlUR6vm1GmTzZ6wox6ek-FlI

The Man Who Flew into Space from his Apartment

Ilya Kabakov, "The Man Who Flew into Space from his Apartment", 1985.

Αδεξιότητα και νεωτερικότητα (We Are All Clowns)

Η διαμόρφωση της “επίσημης” ιστορίας της μοντέρνας τέχνης χαρακτηρίστηκε από την επιμονή της να συγχρονιστεί με τις επιστημονικές, τις τεχνολογικές  αλλά και τις ιδεολογικές  προοπτικές  μιας ντετερμινιστικής  αντίληψης του κόσμου, συνυφασμένη με την έννοια της  προόδου.  Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει στην πλειοψηφία της η ιστοριογραφία  της  δυτικής τέχνης. Στις παραδόσεις  θα δοθεί έμφαση σε μια παράλληλη,  αν και λιγότερο εμφανή τάση  αυτοκριτικής  της νεωτερικής συνθήκης  μέσα από το κωμικό  στοιχείο στη  πραγματολογική, τη σωματική  (slapstick)  και  την υπαινικτική  του μορφή.  Το κωμικό  θα αναλυθεί  με την πρόθεση της ανατροπής της ρητορικής  μιας συνεπούς αφήγησης,  είτε στο εννοιολογικό πλαίσιο φέρνοντας τη ρήξη με το λόγο του διαφωτισμού και της επιστημονικής αντικειμενικότητας,  είτε μέσα στο πεδίο της 

συγκρότησης της φόρμας. Δεν χρειάζεται να μελετήσουμε  μονάχα  τις χειρονομίες  των ντανταιστων  και των φλουξιστων  για να εντοπίσουμε τις εμφανείς απαξιώσεις του ρασιοναλιστικού μοντερνισμού. Με την υπόγεια νύξη του κωμικού και την ειρωνεία,  θ’ αναδείξουμε  πως οι  κυρίαρχες αφηγήσεις  μετατρέπονται  σε  φορείς παρωδίας, αγγίζοντας και τις πιο απρόβλεπτες  και απαθείς ως προς το χιούμορ πρωτοπορίες. Ακόμα και οι πιο σεμνές αναφορές  της μεταγλώσσας  της πρωτοπορίας  στη σύγχρονη παραγωγή  εμπεριέχουν μια κριτική σχέση, που αφορα στην διάψευση των προσδοκιών της avant garde. 

Αν  σ’ένα σημερινό θεατή,  κάθε ουτοπία  στον  20 αιώνα (από την λατρεία της μηχανικής στους Ιταλους φουτουριστές  μέχρι τα προπαγανδιστικά βήματα και περιπτερα των  Ρώσων κονστρουκτιβιστών )  προκαλεί εντέλει το  φαρδύ χαμόγελο,  εμείς  θα εστιάσουμε  στις λεπτομέρειες- εκεί οπου βρίσκεται ο θεός, η ο διάβολος σύμφωνα με κάποιους άλλους-  οι οποίες προδίδουν το ειρωνικό μειδίαμα του δημιουργού, έστω και τεχνηέντως κρυμμένο  ή απωθημένο.  

Αυτή η  ελλιπής, ελάσσονα αφήγηση  σε σχέση  με την κυρίαρχη ανάγνωση  του έργου,  είναι σχεδόν κρυπτική,  με την έννοια του αινιγματικού αντικειμένου –παιχνιδιού στην ψυχαναλυτική  του προβολή  αλλά και με την χρήση  της αποκρυπτογράφησης στο συμβολικό του πεδίο. 

 Αν λοιπόν  το κωμικό υποβόσκει σε όλες τις φιλόδοξες φράξιες  της νεωτερικοτητας,  το επίκεντρο αυτής της έρευνας ενεργοποιεί τις «ατέλειες»  της  τεχνικής στη μεταφορντικη οργάνωση της παραγωγής : από την slapstick σωματικοτητα των γλυπτών της μεταπολεμικής περιόδου, την  λανθάνουσα χρηστικότητα των DIY  έργων, την φιλόδοξη επινόηση σχεδιαστικων λύσεων άμεσης ανάγκης αλλα και πιθανης γκαφας,  μέχρι την συνειδητή αποχή από την γνωστική διαδικασία της χειροτεχνίας (objets trouvés, ready mades) όπως και το συνειδητο  πέρασμα από την εξειδίκευση στην αποειδικευση (deskilling). 

 Στην ακμη της τειλορικης οργανωσης της εργασιας  και  απέναντι  στις υποδείξεις ενός  πειθαρχημενου  και  ελεγχομενου  περιβάλλοντος, η αδεξιότητα,  η γκάφα, η αίσθηση ανεπάρκειας  όπως και η  αμηχανία  που προκαλείται από  το «ατσούμπαλο» υποκείμενο ενάντια στον εαυτό του, θα εμπνεύσει τις πρώτες στιγμές της πρωτοπορίας  (Les Arts incohérents, Dada, συμβολιστές),  θα εξηγήσει  την εμμονή του  σουρεαλιστών με τις κωμικές παραγωγές του Mack Sennett,  την προτίμηση για το θέατρο του παραλόγου, όπως και θα επιβεβαιώσει την διαχρονικότητα της παράδοσης της commedia de l’arte  και του κουκλοθέατρου   στις παραστατικές τέχνες  όπως και στη ζωγραφική και τη γλυπτική  στον 21 αιώνα. 

Τούτη η ένδειξη της «αποτυχίας»  στην  εικαστική πρωτοπορία η οποία  δεν μένει ανεπηρέαστη από  το πνεύμα και την  αγωνία των καιρών, θα ανανεώσει και θα εμπλουτίσει  παλιότερους και νέους αντιήρωες, καρικατούρες σαλτιμπάγκων,   αναριθμητους  τρελλούς Πιερο (Pierrot le Fou) αλλα και παρανοικούς αστούς όπως τον Ubu Roi ανάμεσα σε άλλους  νευρωτικούς  και ψυχωτικούς κατοίκους  των μητροπολιτικών κέντρων. 

Αυτές οι περιγραφές της  διαταραχής  της προσωπικότητας μετατρέπουν  το κωμικό σε μια αντεστραμμένη τραγωδία, στην οποία οι ίδιοι οι καλλιτέχνες  ταυτίζονται  με τον περιθωριακό και θλιμμένο γελωτοποιό,  ο οποίος  ‘χαμένος» στα προσωπικά του αδιέξοδα, ζει  αναμεσά στο όνειρο και  την πραγματικότητα. Ο καινούργιος «αφανής» ήρωας στις μοντέρνες κοινωνίες δεν είναι πια ο πολύτροπος Οδυσσέας αλλά ο έσχατος στρατιώτης, ο απερίσκεπτος και γκαφατζής Ελπήνορας ο οποίος γκρεμοτσακίζεται από την στέγη του ανάκτορου της Κίρκης και κάνεις από τους συντρόφους του δεν τον αντιλαμβάνεται όταν το πλοίο του Οδυσσέα αναχωρεί.

Αναμεσά σε άλλες γκάφες, ατυχίες και δυσλειτουργίες θα εξετάσουμε  την ασσυμετρία  σε ορθολογικά κινήματα όπως  το Bauhaus, την  περιφρονητική περιγραφή του Barnett Νewman   για  την εμπειρία  του  σκοντάμματος στα γλυπτά,    τη φάρσα που κρύβεται πίσω από το Μαυρο τετράγωνο»   του Kazimierz Malewicz ,  την σύγχρονη επιστροφή  της γλυπτικής  στην αρχαϊκή αδεξιότητα του ξόανου.

Αν και το πλαίσιο των ομιλιών κινείται εντός του πεδίου των «ιστοριών» της μοντέρνας και σύγχρονης  τέχνης  η επιλογή κάθε  μαθήματος θα ορίζεται με κατεύθυνση του θεματικούς και εννοιολογικούς συσχετισμούς και λιγότερο με  τους χρονολογικούς. 

Συσσωρέυοντας τις αποτιμήσεις της κλασικής αλλά και σύγχρονης  βιβλιογραφίας για το παράδοξο και το αυτονόητο της εμπειρίας  του  κωμικού θα αγγίξουμε το πεδίο   των επιστημολογικών διασταυρώσεων με την ψυχανάλυση (Sigmund Freud,

 Jacques Lacan, Sarah Kofman, Julia Kristeva)  τη φιλοσοφικη σκεψη και τηνηθικη  (Vladimir Jankélévitch, HenriBergson, Schopenhauer,  Nietzsche,  Martin Heidegger, John Gray) τη θεωρία λογοτεχνίας (Αριστοτέλης,  Heinrich Von Kleist , Gianni Rodari,  Simon Critchley) την κριτικήθεωρία  (Adorno,  Siegfried Kracauer , Walter Benjamin) , τη φεμινιστικη θεωρια(Hélène Cixous, Luce Irigaray)  τo  ευρύτερο πεδίο της αισθητικής  (Jean-Yves Jouannais, Chrstine Buci Glucksmann, Steven Connor,  Jacques Rancière) .

Το περιεχόμενο της εικαστικής παραγωγής των φοιτητών θα είναι το κύριο μέρος  της ερευνητικής διαδικασίας  το οποίο θα λειτουργεί και πέρα από το «περιεχόμενο» των  παραδόσεων αφού οι τελευταίοι καλούνται  να  συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση των παραδόσεων. Η τεκμηρίωση θέσεων των σπουδαστών θα  γίνεται με  τη χρήση  συγκεκριμένων παραδειγμάτων μέσα  από τις  ιστορίες της  τέχνης , αφηγήσεις  οι οποίες κρίνονται  αναγκαίες  γιατί  παρέχουν  ένα χάρτη  στον οποίο οι φοιτητές  θ’ ακολουθήσουν τη δική τους πλοήγηση, ένα σημείο  του χάρτη  που  θα  ήθελαν να βρεθούνε. Το μάθημα στοχεύει στο να αντιληφθούν στο έργο τους μια πιθανή γενεαλογία.

Οι φοιτητές οφείλουν να γεφυρώσουν το συγκείμενο με την πρακτική, μέσα από κοινές παρουσιάσεις της εικαστικής παραγωγής τους στις οποίες θα συμπεριλαμβάνεται μια εισαγωγή στην οποία θα αναπτύσσουν, θα καταγράφουν και θα αναδεικνύουν τους προβληματισμούς τους. 

Στην συνέχεια θα ακολουθούν συλλογικές ανοικτές συζητήσεις, όπως και εξατομικευμένες προσεγγίσεις με τους φοιτητές ώστε να δοθεί στον καθένα ξεχωριστά η δυνατότητα μιας ποιοτικής εξοικείωσης με το αντικείμενο. 

Κωστής Βελώνης 

Alma Buscher : “Ship” Building Toy

Alma Buscher 

“Ship” Building Toy, 1923 

 Text by Christine Meuring

https://books.google.gr/books?id=VEmZRkK2aDoC&pg=PT157&lpg=PT157&dq=Alma+Buscher:+%27Ship%27+Building+Toy.+1923,%22+in+Bauhaus+1919-1933:+Workshops+in+Modernity&source=bl&ots=az9Idb9JfE&sig=ACfU3U0b0Lne3x_PbaSP0YKg7B4Pk-xXyA&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwijqNeevfjjAhWQ6aQKHal1C0YQ6AEwBHoECAgQAQ#v=onepage&q=Alma%20Buscher%3A%20'Ship'%20Building%20Toy.%201923%2C%22%20in%20Bauhaus%201919-1933%3A%20Workshops%20in%20Modernity&f=false

Daniel Defoe's "Robinson Crusoe" & the Robinsonades

Daniel Defoe's "Robinson Crusoe" & the Robinsonades is a collection of various editions of Robinson Crusoe and similarly themed texts such as the popular The Swiss Family Robinson.  The term "Robinsonades" is used to describe literary works about survival without the aid of civilization, frequently on a deserted island. This genre takes is name from the 1719 novel Robinson Crusoe by Daniel Defoe. 

In the archetypical Robinsonade, the protagonist is suddenly isolated from the comforts of civilization, usually shipwrecked or marooned on a secluded and uninhabited island. He must improvise the means of his survival from the limited resources at hand. The protagonist survives by his wits and the qualities of his cultural upbringing, which also enable him to prevail in conflicts with fellow castaways or over local peoples he may encounter. Some of the titles here may appear more tangentially related; for instance, collections of stories that include Robinsonades.

Robinson Crusoe was influential in creating a colonialization mythology - As novelist James Joyce eloquently noted the true symbol of the British conquest is Robinson Crusoe: "He is the true prototype of the British colonist… ". Later works expanded on and explored this mythology. Though Defoe's Robinson Crusoe is set within tropical environs, several of the Robinsonades collected here tell the Crusoe story in settings as different as the Arctic, the American west, and other global locations. 

This collection of Robinsonades is valued as much for it popularity as its popular use in enculturation and language learning. Variant editions available here, for example, retell the tale for children in words of one syllable which serves as an aid to learning the language and provides early exposure to the highly regarded cultural values of courage, independence, inventiveness, creativity and resourcefulness.

http://ufdc.ufl.edu/defoe 

Can we fix it? The repair cafes waging war on throwaway culture

A vacuum cleaner, a hair straightener, a laptop, Christmas lights, an e-reader, a blender, a kettle, two bags, a pair of jeans, a remote-control helicopter, a spoon, a dining-room chair, a lamp and hair clippers. All broken.

It sounds like a pile of things that you’d stick in boxes and take to the tip. In fact, it’s a list of things mended in a single afternoon by British volunteers determined to get people to stop throwing stuff away.

This is the Reading Repair Cafe, part of a burgeoning international network aimed at confronting a world of stuff, of white goods littering dumps in west Africa and trash swilling through the oceans in huge gyres.

The hair clippers belong to William, who does not want to give his surname but cheerfully describes himself as “mechanically incompetent”. He has owned them for 25 years, but 10 years ago they stopped working and they have been sitting unused in his cupboard ever since.

By Kate Lyons

https://www.theguardian.com/world/2018/mar/15/can-we-fix-it-the-repair-cafes-waging-war-on-throwaway-culture 

Speakers Platform

Print of carved speaker's staircase of the Pnyx, circa 1865-1895, looking west. A. D. White collection, Cornell University

Paper Airplane

Harry Smith's paper airplane collection, photographed by Jason Fulford, published by Anthology Film Archive

Smyging

“Smyging” was one of many methods used to cure epilepsy in Norway. This photo was teken in 1922.

http://tidsskriftet.no/article/3270023/

The Architecture of the Barricade

In the 19th century, the "century of the barricade", building a barricade could bring down a state. Today, however, a barricade cannot rely solely on itself as-architecture, (or 'as-object') for the interruption of order and the creation of exceptional space.  Not only are battlegrounds and the lines that define them are increasingly blurred, but progressions in technology, control and surveillance mean that, with ease, state forces could destroy all that a traditional barricade could materially ‘stand’ for : by tank, by drone or by camera.

During the talk, we’ll explore the barricade as a disobedient object on the battleground of the city, going through barricade archetypes in terms of their architectural form and their urban strategy. I’ll try to show how the barricade has developed from ‘stopping’ or ‘blockading’ movement to moving in and of itself, how it's spatial quality has moved from the 'static' to the nomadic.

We’ll then look at how the barricade is as much about the bodies upon it as about the form it takes, or, the relationship between insurgent objects and insurgent subjects. I’ll try to show how, in the material sense, the insurgent uses the barricade as both offensive intervention and defensive protection, but also how, in the immaterial sense, the insurgent uses the barricade as both spectacular symbol and rhetorical device. I’ll try to show how subjects and objects come together as-barricade, and how in losing power as one or the other, they gain insurgent potential in the ambiguous space between the two.

We’ll hopefully see how the barricade is as much about what it is as about what it does, as much an object as it is an subject, as much a noun as it is a verb.

The Architecture of the Barricade - part of Anti University Now Festival

Facilitated by Charlotte Grace.

Saturday, June 11, 2016

Open School East - 43 De Beauvoir Road, London, N1 5SQ, United Kingdom

https://www.eventbrite.com/e/the-architecture-of-the-barricade-part-of-anti-university-now-festival-tickets-25057610989#listing-organizer

Help Desk

Help Desk, 2015

Wood, plywood, oil, varnish

200 x 61 x 78 cm

Robert Rauschenberg's Endless Combinations

When you're Looking for the Robert Rauschenberg archive, everything starts to resemble a Rauschenberg. The chance juxtaposition of a vibrant yellow school bus next to a red Staples sign seems somehow intended, part of the artist’s grand design. So too might the pale lavender blossoms of wisteria that frame the gray painted door tucked away in a hardscrabble industrial zone of lots and chain-link fencing.

By Dan Chiasson, June 3, 2015

www.nytimes.com/2015/06/03/t-magazine/robert-rauschenberg-endless-combinations.html 

How to Become A Non-Artist

 How to Become A Non-Artist is a project Ane Hjort Guttu carried out with her four-year-old son. Together they investigated what could comprise an artwork, with her son creating various “installations” around the house. Documented as a narrated slideshow, the work explores the heritage of the readymade from a very personal and humorous angle.
www.anehjortguttu.net
http://www.lesateliersderennes.fr/edition-2014/how-to-become-a-non-artist

The Rag Picker's Hut

Eugène Atget, Villa d'un Chiffonier ( The Rag Picker's Hut ) from the portfolio "Eugène Atget Portfolio, Twenty Photographic Prints from his Original Glass Plate Negatives" 1910 (published 1956).

Labour and Wait

This exhibition features the work of artists who bring 21st-century urgency to 19th-century principles of virtue through work and craftsmanship. Inspired in part by developments that stem back as far as the Industrial Revolution, the presentation examines contemporary culture’s obsession with authenticity, the hand-crafted, and the politics of manufacturing and labor. Works in the exhibition date from the late 1980s to the present, a period in which artists turned from industrial fabrication and a seamless aesthetic to hand-made or "do-it-yourself" sensibilities.

_{Labour and Wait is organized by Julie Joyce, Curator of Contemporary Art, and features artists/artist collaboratives from Europe, South America, and the United States, many which are under-represented in museums on the West Coast. Artists include Tonico Lemos Auad, Andrea Bowers, Colin Darke, Wim Delvoye, Theaster Gates, Dewar and Gicquel, Fischli and Weiss, Tim Hawkinson, Josiah McElheny, Grayson Perry, Mika Rottenberg, Mika Rottenberg and Jon Kessler, Allison Smith, Ricky Swallow, David Thorpe, and Jane Wilbraham.}

Santa Barbara Museum of Art


July 2 – September 22, 2013

www.sbma.net

Making Simple Constructions

Making Simple Constructions by Hansi Bohm, Studio Vista, London, 1971

How to Make Almost Anything

How to Make Almost Anything: pIn recent decades, the world has been rocked by revolutions in the digitization of computation and communication. Now the physical world is being digitized, thanks to new technologies that can turn data into things and things into data. Digital fabrication will let people build custom home furniture, living organs out of cells, and drones that can fly out of a printer; science fiction is becoming industrial fact./p

The Digital Fabrication Revolution

By Neil Gershenfeld

www.foreignaffairs.com

DIY bookshelf

Piazza della Repubblica, Roma, 2012