Φαί, νερό, βότανα, αέρας, γη και χωράφι, ζώα και μέσα σε αυτά κανονικοί άνθρωποι

Φαί, νερό, βότανα, αέρας, γη και χωράφι, ζώα και μέσα σε αυτά κανονικοί άνθρωποι. 

 

Όχι άλλες χυδαίες (ατομικές) πισίνες και σπίτια ορυχεία στα άνυδρα νησιά του Αιγαίου και τα γεμάτα κρυστάλλινα νερά για κολύμπι, όχι άλλες κακόγουστες ομπρέλλες τροπικής αισθητικής ασυναρτησίας αντί για τις ελάχιστες καλαμωτές σκιές των καλαμιώνων που καθαρίζουν τις ρεματιές εκεί που πέφτουν στη θάλασσα και χωρίζουν τα χωράφια, όχι άλλη γελοία υποτιθέμενη ξεκούραση σε ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες, εκεί που ένα πανί σε ελεύθερη παραλία είναι αρκετό για να ξεκουράσει η ζεστή άμμος τα κουρασμένα κόκκαλα μας, όχι άλλο κοκτέιλ και φραπέ σε τιμή άγριου μεροκάματου αντί μεγάλες φθηνές διακοπές παραθερισμού με ώρες ψαρέματος σε θάλασσες που δεν έχουν διαλύσει οι τράτες, οι εξορύξεις ή η όψη των πολεμικών πλοίων. 

.

Τα νησιά του Αιγαίου, τα μεγάλα πρότυπα σχετικής αυτάρκειας και ναυτοσύνης, υπεραιωνόβιας διαβίωσης παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες από τα γεωπολιτικά ντράβαλα αυτής της δύσκολης και διεκδικούμενης θάλασσας, είναι στο όριο του μεγάλου κινδύνου να διαλυθούν για πάντα από τη χυδαία επέλαση της κτηματαγοράς και του μαζικού τουρισμού που δεν πρόκειται να ελέγχει κανένας ντόπιος (λάθος υπολογίζουν οι αγαπημένοι νησιώτες) παρά μόνο τα διεθνοτοπικά μαφιόζικα δίκτυα. Θα χάσουν τη γη τους και τα ενοικιαζόμενά τους πιο γρήγορα απ' ότι φαντάζονται (ας προσέξουν αυτόν τον καιρό οι Κρητικοί π.χ. τη συγχώνευση των συνεταιριστικών τραπεζών τους με την HSBC και σε ποιανού τα χέρια θα περάσει η υποθηκευμένη γη τους).

.

Λυπάμαι που οι συνάδελφοι αρχιτέκτονες και τα αρχιτεκτονικά ΜΜΕ έχουν αφεθεί απόλυτα σε αυτό το μοντέλο παραγωγής χώρου (βραβεία επί βραβείων -ιδιωτικά- προωθούν αυτό το μοντέλο ως ύψιστη αξία παράγοντας υπεραξία για τους developers όχι για την αρχιτεκτονική). 

.

Ο βιοπορισμός δε σημαίνει σιγή, ούτε έλλειψη συμμετοχής στα κοινά, δηλαδή στη διεκδίκηση ενός επαγγελματικού χώρου πολυδιάστατου και στη διεκδίκηση του αρχιτεκτονικού πειραματισμού που μπορεί να γίνει μόνο σε πλαίσια αξιακής αναβάθμισης ενός δίκαιου τρόπου ζωής για όλους με τη συμβολή της έννοιας του δημοσίου (παραγωγή χώρου, υποδομών και υλικών της ζωής, κληρονομιά, πολιτισμός, τροφή υλική και συμβολική). 

.

Δυστυχώς δε γίνεται κατανοητό ότι όσο δεν αντιδρούμε σε αυτό θα εξαφανιστούμε ως επαγγελματίες μαζί με τη νέα τσιφλικοποίηση της γης (πόσους αιώνες πήρε η αναδιανομή της;), θα γίνουμε -έχουμε αρχίσει ήδη- υπεργολάβοι της κτηματαγοράς, όχι ελεύθεροι επαγγελματίες με δικαιώματα, τεχνογνωσία και λόγο στα κοινά. 

.

Τι κοινωνία είναι αυτή που, αντί να αντιμετωπίζει τη φτώχια της, φτωχαίνει σπαταλώντας ότι έχει και δεν έχει σε ένα μοντέλο που την κάνει να ξεχάσει τις τέχνες της επιβίωσης, της γης και της θάλασσας, το μόνο που (και) σήμερα χρειάζεται ο κόσμος για να επιβιώσει; 

.

Μεγαλώσαμε θαυμάζοντας τα ροζιασμένα χέρια και τα λιασμένα, ρυτιδιασμένα μέτωπα των νησιωτών που ήξεραν τα πάντα για να ζούμε. Περπατήσαμε τα βουνά και τα λαγκάδια που βγάζανε ασύλληπτης νοστιμιάς ζαρζαβατικά, τα οποία έτρωγες με δυό δεκάρες, φιλοξενούμενη σε ράτζα υπέροχων σπιτιών φτιαγμένων με πολλές τέχνες, ανοιχτής γνώσης. Το Αιγαίο ήταν γεμάτο από νέα παιδιά, φοιτήτριες/ες και νέες/ους εργαζόμενες/ους που έφταναν παντού με πάμφθηνα ακτοπλοικά εισητήρια και παραθέριζαν μήνες ολόκληρους με ελάχιστο χαρτζιλίκι. Τώρα επιβάλλεται με βία πάνω τους ο ρόλος των ιθαγενών για σέρβις σε ηλικιωμένους αλλοδαπούς χωρών με υψηλότερους μισθούς. Δε θα είναι ελεύθερες/οι αν δεν το διεκδικήσουν. Δε θα παραθερίσουν ποτέ ελεύθερες/οι.

.

Προς φίλες και φίλους συνομήλικους που τα ζήσαμε μαζί αλλιώς: ρε παιδιά, πραγματική απορία, από πότε οι φωτογραφίες σας που δείχνουν την ειδυλλιακή Ελλάδα είναι μόνο από παραλιακά μπαρ με τροπικές ομπρέλλες;

.

Να 'ναι καλά η κουμπάρα μου Βαρβάρα Κωνσταντοπούλου που τράβηξε αυτή τη φωτογραφία και ανάσανα.

.

Φίλος καθηγητής πολεοδομίας-χωροταξίας σε ΑΕΙ μου είπε ότι το φαντασιακό των φοιτητριών/ων δε μπορεί να συλλάβει τίποτα έξω από τον τουρισμό.

.

Και πως θα ζήσουμε; και πως θα σχεδιάσουμε το χώρο και το μέλλον; με τι τέχνες;

.

ΥΓ πριν χρόνια έψαχνα την περίπτωση της Ίμπιζα αφού την επισκέφθηκα ένα 24ωρο και έπαθα σοκ, οπότε προσπάθησα να βρω στοιχεία για να το εκλογικεύσω. Η Ίμπιζα είναι η μία από τις τέσσερις ΕΟΖ (ελεύθερη οικονομική ζώνη) της Ισπανίας. Παρέχονται υπηρεσίες 'wellness' από απίστευτα δίκτυα που δεν ελέγχονται παρά ελάχιστα. Για παράδειγμα, στην Ίμπιζα δραστηριοποιούνται 3000 sex workers και μόλις το 2014 ιδρύθηκε το πρώτο συνδικάτο τους προκειμένου να μπορούν να προστατευθούν στοιχειωδώς από την απορρυθμισμένη ζωή τους. 

.

Η Ίμπιζα είναι ένα νησί που κάποτε έμοιαζε με μία από τις Σποράδες μας.

.

Αυτήν την παρα-οικονομία θέλουμε;

Κείμενο στο τοιχο του Facebook της  Ίριδας Λυκουριώτη, Αναπληρώτριας Καθηγήτριας στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.  

Γέρω Τσιάμης της Χαλκιδικής

𝙖.𝙊.-𝙗.𝙘.(after Olympics - before crisis)

Kostis Velonis, Athens Community in the Kibbutz 
Hard paper, marble, ceramic, wood, acrylic, brick, 2010

Fifteen years after the end of the 28th Olympic Games in Athens, Greece has not recovered from the crisis. Traveling back to 2004-2010, a re-visiting through the spectrum of culture reveals a lot about the climate then and now. In September 2004, just after the successful hosting of the Olympics, Greece was slowly embarking on a economic downturn, invisible to the majority of the population. It led on April 23rd 2010, to then Prime Minister George Papandreou to announce that Greece was entering the International Monetary Fund (IMF) support mechanism; the beginning to an endless path of austerity.

This exhibition sheds light on a five-year period of rich audio and visual cultural production in the interval between those two events: the end of the Olympics, and the entry into the IMF mechanism. The prevailing global narrative on Greece at the end of the Olympics was a positive one: the cradle of European thinking, the mother of Western culture, succeeded in organising a highly celebrated aesthetically pleasing event that was viewed by millions all over the world. In just five years Greece would have a completely different profile on the front pages of international press, as a bankrupt country, not civilised enough, in a collapsed financial state due to corruption and over-spending of European grants; a country that over-borrowed but was begging for more money. A country that wanted to deceive the economically stable Northern Europe, with Greeks portrayed as "lazy".

This exhibition attempts to trace the footprints of this change over the past five years through examples of cultural production of the period, and to contour what kind of climate was prevailing in Athens by the end of the Olympics, and how it shifted but also to look for possible examples of utopian or dystopian representations for a future for Athens and Greece through the narrative of artists, filmmakers, musicians and designers. 

a.O. - b.c. zooms in specifically on the question of art and its relationship to the fetishistic narrative (both foreign and of the Greek society) of contemporary Greece as a continuation of its ancient heritage as well as its reflection on the concept of “Greekness”, and furthermore aims to unearth the articulation of a glossary that contoured the cultural production of the period. The exhibition aims to highlight the efforts traced in cultural production that formed the basis but also the introduction, to the current international interest in Athens in its post-documenta era.

From artistic collectives, curatorial initiatives and independent movements of filmmakers, to music groups with a newfound political discourse and experimentations through new media, cultural production in Athens between 2004-2010 was a nucleus for the redefinition of national identity, sociopolitical concerns, investigations and positioning but also a ground for a new discourse that described local cultural production in new terms in relation to its past but also the global international scene.

The exhibition serves as a sample presentation of a small section of many examples of initiatives and actions presented at that time, through the memories of State of Concept's team (Vicky Zioga, Electra Karatza, Maria Adela Konomi, Lydia Markaki and iLiana Fokianaki). 

With: 

Loukia Alavanou, Nadja Argyropoulou, Barking Dogs United (Nikos Arvanitis and Naomi Tereza Salmon), Bill Balaskas, Manolis Baboussis, Athens Biennial, Margarita Bofiliou, Mary and the Boy, Amateur Boyz, Voltnoi Brege, Berlin Brides, Kostas Christopoulos, Lydia Dambassina, Dora Economou, DESTE Foundation, Anastasia Douka, Drog A Tek, Erasers, Futura editions, Farida el Gazzar, Eva Giannakopoulou, Marina Gioti, Kyriaki Goni, Yota Ioannidou, Lakis & Akis Ionas / The Callas, Dionysis Kavallieratos, Eleni Kamma, Vlassis Kaniaris, Nikos Kanarelis, Irini Karayannopoulou, Elpida Karaba, Vasilis Karouk, Panos Kokkinias, Panos Koutras, Yorgos Lanthimos, Panayotis Loukas, Greece is for Lovers, Vardis Marinakis, Yolanda Markopoulou, Christoforos Marinos, Dimitris Merantzas, Margarita Myrogianni, Nikos Navridis, Nikos Nikolaidis, Orthologistes, Malvina Panagiotidi, Rallou Panagiotou, Maria Papadimitriou, Ilias Papailiakis, Leda Papakonstantinou, Eftyhis Patsourakis, Tassos Pavlopoulos, Natassa Poulantza, Theo Prodromidis, Kostas Roussakis, Nana Sachini, Kostas Sahpazis, Yorgos Sapountzis, Cristos Sarris, Fani Sofologi, Stixoima, Danae Stratou, Stefania Strouza, Thanasis Totsikas, Sofia Touboura, Nikos Tranos, Alexandros Tzannis, Syllas Tzoumerkas, Panos Tsagaris, Athina Rachel Tsangari, Jannis Varelas, Kostis Velonis, Vangelis Vlahos, Eirini Vourloumis, Tassos Vrettos, Poka-Yio, Despoina Zefkili, Mary Zygouri.

Athens School of Fine Arts (ASFA)

 State of Concept

12 Dec-15 Jan

https://stateofconcept.org/exhibition/a-o-b-c-an-audiovisual-diary/

Identities and Sub-Modernity Tropes and Psychic Apparatus in Contemporary Greek Culture

Text by Yorgos Tzirtzilakis

https://www.academia.edu/35068551/Identities_and_Sub-Modernity_Tropes_and_Psychic_Apparatus_in_Contemporary_Greek_Culture
 

Liquid Antiquity: A New Fold

This workshop engages scholars, curators, and artists in a response to the multimedia project “Liquid Antiquity,” commissioned by the DESTE Foundation for Contemporary Art, in order to extend further its explorations of alternative models of engaging classical antiquity and to enrich collaboration between the academic and art worlds in new forms of public engagement around the legacies of classicism.

“Liquid Antiquity,” is a platform for radically rethinking the relationship between the classical and the contemporary. Antiquity is an irrepressible source of meaning today. But what it means is never fixed in stone. It must instead be continually rethought for an always changing “we” under always changing conditions of local and global significance. Resisting classicism as dead weight, “Liquid Antiquity” aims to make the ancient Greek past available as a fluid resource for the present by shifting attention from the matter of antiquity to the question of why antiquity matters. “Liquid Antiquity” was therefore designed as an exhibition without antiquities that stakes out the book as its primary site. Through word and image, the book stages an encounter with a “liquid” antiquity as well as a series of reflections on this encounter through contemporary artistic practice and the history of classicism over millennia. Spanning twenty-five hundred years in an unprecedented collaboration between leading artists, theorists, writers, art historians, classicists, cultural historians, and archaeologists, “Liquid Antiquity” is a handbook, deeply collaborative in spirit and experimental in form, for the creative work of reimagining the present through the ancient past.  It is complemented by a video installation designed by Diller Scofidio + Renfro on view in the antiquities galleries at the Benaki Museum in Athens.

“Liquid Antiquity: A New Fold” is inspired by two guiding commitments of the initial project: first, the commitment to collaboration and conversation; and second, the commitment to a way forward that is always unpredictably emergent out of the past—hence, the idea of a fold introduced here. An interdisciplinary group of scholars and artists are invited to reflect on “Liquid Antiquity” and think together about strategies—conceptual, aesthetic, pragmatic—for the ongoing work of “doing” classical reception under the sign of liquidity.  Time will be primarily devoted to discussion rather than formal presentation.

“Liquid Antiquity: A New Fold” is organized by Dimitri Gondicas (Princeton Athens Center), Brooke Holmes (Princeton/Postclassicisms), and Polina Kosmadaki (Benaki Museum) and supported by the Seeger Center for Hellenic Studies and Postclassicisms.

Confirmed participants:

Joy Connolly (The Graduate Center at CUNY)

Richard Fletcher (Ohio State University)

Phoebe Giannisi (University of Thessaly)

Constanze Güthenke (Oxford University)

Brooke Holmes (Princeton University)

Despina Katapoti (University of the Aegean)

Polina Kosmadaki (Benaki Museum)

Christodoulos Panayiotou (Independent Artist)

Nina Papaconstantinou (Independent Artist)

Dan-el Padilla Peralta (Princeton University)

Stefania Strouza (Independent Artist)

Giorgos Tzirtzilakis (University of Thessaly/DESTE Foundation for Contemporary Art)

Kostis Velonis (Independent Artist)

 http://www.postclassicisms.org/workshops/forthcoming-2/liquid-antiquity-a-new-fold/   

Οι ροβινσώνες και ο βασιληάς τους

Ελένη Ζούζουλα, Οι ροβινσώνες και ο βασιληάς τους, εικονογράφηση Τ.Λουκίδη, Λευκή βιβλιοθήκη, 1935

Αλλόκοτος ελληνισμός

Ο ΑΛΛΟΚΟΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ φωτίζει επτά έκκεντρες μορφές της νεοελληνικής πνευματικής ιστορίας, οι οποίες αφοσιώθηκαν με πάθος στις σχέσεις ελληνισμού και χριστιανισμού, Ανατολής και Δύσης και αποτόλμησαν ασυνήθιστους πειραματισμούς με τη νεοελληνική ταυτότητα. Οι παραγνωρισμένες αυτές αναζητήσεις της ελληνικότητας γεννήθηκαν λίγο πριν και λίγο μετά τα δύο κρίσιμα ιστορικά ορόσημα του ελληνισμού, την πτώση του Βυζαντίου (1453) και τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους (1830), απολήγοντας σε επτά εκδοχές οριακής εμπειρίας των ιδεών στον ευρύτερο ελληνικό χώρο: περιπλάνηση (Κυριάκος Αγκωνίτης), ουτοπία (Πλήθων), εκτοπισμός (Μάρουλλος Ταρχανιώτης), βλασφημία (Χριστόδουλος Παμπλέκης), αίρεση (Θεόφιλος Καΐρης), αλλόκοτο (Παναγιώτης Σοφιανόπουλος), ψευδολογία (Κωνσταντίνος Σιμωνίδης).

Συνδυάζοντας τη μελέτη των πηγών με την ιστορία των ιδεών και τον φιλοσοφικό στοχασμό, το δοκίμιο του Νικήτα Σινιόσογλου χαρτογραφεί μια λησμονημένη μεθόριο της νεοελληνικής ιστορίας των ιδεών, την οποία η κυρίαρχη διανοητική ιστορία αντιμετωπίζει με δυσπιστία και αμηχανία.

Στην παρούσα συγκυρία ακραίας πολιτικής ρευστότητας και ιδεολογικών ανακατατάξεων, τα ανοίκεια άκρα της νεοελληνικής ιστορίας των ιδεών αποκτούν μιαν αναπάντεχη πολιτική σημασία.

«Κάθε σύστημα ωφελείται αναγνωρίζοντας την ανάγκη παρέκκλισης, ενώ συνάμα τρέμει την υπερβολή της. Μοιραία η αλλόκοτη σκέψη δεν ζει πολύ. Λίγες ιδέες κατορθώνουν να διαφύγουν από τη βία του κανόνα, κι όταν το πετυχαίνουν είναι για λίγο μόνο. Το αλλόκοτο δεν διαλέγεται παρά σημαίνει. Αλλόκοτο είναι ό,τι αντιστέκεται».

Το όραμα για το «Tάμα του Εθνους»...

Η πολιτική επικαιρότητα των ημερών έφερε ξανά στην επιφάνεια ένα ζήτημα που γεννήθηκε λίγο μετά με την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Η ιστορία του «Τάματος του Εθνους» (ακριβέστερα, η φιλοδοξία ανέγερσης ενός ναού για τον Σωτήρα) μετρά κοντά 190 χρόνια ζωής. Με εκκίνηση την περίοδο του Καποδίστρια, το θέμα αναδύεται ιδιαίτερα στις μεγάλες επετείους της Επανάστασης του 1821 (όταν εορτάστηκαν, για παράδειγμα, τα 50 και 100 χρόνια), καθώς και σε στιγμές που πολλοί θεωρούν ότι ο Ελληνισμός απειλείται και ότι οφείλει να επιστρέψει στις ρίζες του για να αναγεννηθεί. Αυτό υπογραμμίζει ο πανεπιστημιακός Δημήτρης Αντωνίου, ο οποίος έχει αφιερώσει τα τελευταία χρόνια στην αρχειακή και εθνογραφική έρευνα της υπόθεσης, φέρνοντας στο φως νέα στοιχεία.

Από την Μαργαρίτα Πουρνάρα

http://www.kathimerini.gr/898057/article/epikairothta/ellada/to-orama-gia-to-tama-toy-e8noys

Graffitis de prisonniers

Voula Papaioannou, Graffitis de prisonniers sur les murs de la prison allemande de la rue Merlin à Athènes, 1944

Η Αριστερή Ιδεολογία στην Πολεοδομία στην Ελλάδα, από το 1960 ως το 1990

Κειμ. Γεώργιος Σαρηγιάννης

http://www.greekarchitects.gr/gr/αρχιτεκτονικες-ματιες/η-αριστερή-ιδεολογία-στην-πολεοδομία-στην-ελλάδα-από-το-1960-ως-το-1990-μέρος-β-id6678

What Would Thucydides Say About the Crisis in Greece?

http://www.nytimes.com/2015/07/01/opinion/what-would-thucydides-say-about-the-crisis-in-greece.html 

By ROBERT ZARETSKYJULY 1, 2015

«Δεν τράβηξε κανένας γείτονας το κουρτινάκι να δει τι γίνεται»

Αύριο θα είναι μια δύσκολη ημέρα για την Εσθήρ Κοέν. Θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Γερμανίας Γιόακιμ Γκάουκ και κάθε άλλο παρά για ευχάριστα θέματα θα συζητήσουν. Η ενενηντάχρονη Στέλλα στα ελληνικά, Κοέν, είναι μία από τους δύο εν ζωή Εβραίους των Ιωαννίνων, από τους πενήντα περίπου που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και επέστρεψαν από το Αουσβιτς. Και ο Γερμανός πρόεδρος ζήτησε να τη δει.

Είναι άραγε ψυχολογικά έτοιμη αυτή η γυναίκα, να ανασύρει από την ομίχλη της λήθης (;) τον εφιάλτη; «Αισθάνομαι περίεργα. Είμαι ταραγμένη. Θέλω να τον ρωτήσω, πού βρέθηκε τόσο μίσος, για να κάψουν ζωντανούς εκατομμύρια ανθρώπους, επειδή έτυχε να έχουν διαφορετική θρησκεία;

Πρέπει άραγε να δεχθώ τη συγγνώμη; Τίποτα δεν μπορεί να συγχωρέσει αυτό που μας έκαναν. Δεν απέμεινε συγγενής να με συνοδέψει όταν θα πεθάνω. Δεν άφησαν κανέναν, τους έκαψαν όλους», λέει.

Η αφήγησή της είναι γροθιά στο στομάχι. Ο λόγος της φαρμάκι, όχι μόνο για τους ναζί, αλλά και για τους συντοπίτες της χριστιανούς: «Οταν μας έβγαζαν από τα σπίτια μας και μας έσερναν στους δρόμους για να μας πάνε στην Γερμανία, δεν τράβηξε κανένας γείτονας ούτε το κουρτινάκι για να δει τι γίνεται…», σημειώνει.

Ξημερώματα 25ης Μαρτίου του 1944. Με μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση και με τη βοήθεια της ελληνικής χωροφυλακής, η Γκεστάπο «σκουπίζει» την εβραϊκή γειτονιά των Ιωαννίνων. Στοιβάζει σε φορτηγά, 1.725 άντρες, γυναίκες και παιδιά.

Ελάχιστοι πρόλαβαν και διέφυγαν στο βουνό, όπου εντάχθηκαν στις ανταρτικές ομάδες, μεταξύ αυτών και ο μετέπειτα σύζυγος της Εσθήρ.

Οι υπόλοιποι, μαζί και οι γονείς της δεκαεφτάχρονης τότε Εσθήρ και τα έξι αδέρφια της, πήραν τον δρόμο δίχως επιστροφή, με προορισμό το Αουσβιτς. Από το κρεματόριο θα επιστρέψουν λιγότεροι από πενήντα.

«Είδα τελευταία φορά τους γονείς μου στη ράμπα στο Αουσβιτς, όπου μας χώρισαν. Θυμάμαι ότι καθώς απομακρύνονταν στην καρότσα ενός φορτηγού, φώναξε σε εμένα και την αδερφή μου: "Κορίτσια να διαφυλάξετε την τιμή σας". Μία μέρα που μας κούρευε μια αιχμάλωτη, με ρώτησε τι απέγιναν οι γονείς μου. Της απάντησα πως δεν γνωρίζω και εκείνη μου είπε δείχνοντας τις φλόγες που έβγαιναν από τα κρεματόρια: να, εκεί καίγονται...».

Η Εσθήρ θα γλιτώσει από καθαρή τύχη, καθώς μια εβραϊκής καταγωγής Γερμανίδα γιατρός και κάποιες νοσηλεύτριες την έκρυψαν στο αναρρωτήριο όταν οι Ες Ες πήραν όλους τους υπόλοιπους από τον θάλαμό της και τους οδήγησαν στους φούρνους.

Θα επιστρέψει μετά την απελευθέρωση και στο οικογενειακό προσκλητήριο θα δηλώσει παρούσα μόνη η αδερφή της! Οι άλλοι, είχαν εξοντωθεί όλοι.

Φτάνοντας στα Γιάννενα θα πάει κατευθείαν στο σπίτι της και εκεί θα δεχθεί το άλλο φοβερό χτύπημα. Αυτή τη φορά όχι από τους ναζί ή τον capo του Αουσβιτς.

«Χτύπησα την πόρτα και άνοιξε ένας άγνωστος. "Τι θέλετε", με ρώτησε; "Εδώ είναι το σπίτι μου", του είπα. "Θυμάσαι αν είχε φούρνο το σπίτι;", είπε. "Ναι, βέβαια ψήναμε το ψωμί και ωραίες πίτες", συνέχισα όλο χαρά. "Ε, λοιπόν, εξαφανίσου. Γλίτωσες από τους φούρνους στη Γερμανία, θα σε ψήσω εδώ στον φούρνο του σπιτιού σου", άκουσα με φρίκη να μου λέει».



Δεν μας αγάπησε κανένας

Η Εσθήρ θα προσπαθήσει να φτιάξει τη ζωή της. Παντρεύτηκε τον Σαμουήλ, που κατέβηκε από το βουνό. Στη συνέχεια θα αρχίσει να αναζητάει τα κειμήλια και τα χρήσιμα εργαλεία για να επιβιώσει. «Εμαθα ότι τις δύο Singer ραπτομηχανές τις είχε πάρει ο μητροπολίτης. Πήγα και τις ζήτησα πίσω, αλλά μου είπαν ότι τις έδωσαν στη νομαρχία. Εκεί μου ζητούσαν τους αριθμούς πλαισίου των μηχανών μήπως και τις βρουν. Προφάσεις για να με ξεφορτωθούν.

Σήκωσα το μπράτσο μου και τους έδειξα το ανεξίτηλο νούμερο από το Αουσβιτς. "Να, αυτόν τον αριθμό θυμάμαι εγώ", τους είπα και έφυγα...».

Κατάφερε να ορθοποδήσει σε ένα περιβάλλον όχι ιδιαίτερα φιλικό. «Μια μέρα στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, ένας καθηγητής θεολογίας στο γυμνάσιο αποκάλεσε "παλιοεβραία" την κόρη μου, επειδή τη συνάντησε στον δρόμο μαζί μου, περασμένες εννιά το βράδυ, κάτι που απαγορευόταν. Δεν άντεξε την προσβολή. Με το που τελείωσε η χρονιά, έφυγε στο Ισραήλ. Εκτοτε δεν επέστρεψε».

«Σιωπήσατε πολλά χρόνια, γιατί;», την ρωτάω.

«Γιατί φοβόμασταν. Δεν μας αγάπησε κανένας, το καταλαβαίνετε αυτό;», λέει δακρύζοντας.
 

Σταύρος Τζίμας

http://www.kathimerini.gr/756745/article/epikairothta/ellada/den-travh3e-kanenas-geitonas-to-koyrtinaki-na-dei-ti-ginetai

Διαδικασία από το φτιάξιμο της κλωστής μέχρι την ύφανση

Διαδικασία από το φτιάξιμο της κλωστής μέχρι την ύφανση, σαρακατσάνικα υφαντά

http://www.sarakatsani-folk-museum.gr/index.php?page=4

Το μοντέρνο

Β. ΚΙΝΤΗ, Π. ΤΟΥΡΝΙΚΙΩΤΗΣ, Κ. ΤΣΙΑΜΠΑΟΣ (επιμ.)

Το μοντέρνο στη σκέψη και τις τέχνες του 20ού αιώνα

Η γεωγραφία του μοντέρνου στη διάρκεια του 20ού αιώνα περιλαμβάνει πόλεις όπως η Βιέννη, το Βερολίνο, το Παρίσι, η Πράγα, η Μόσχα, το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη. Η Αθήνα, η οποία φιλοξένησε το 1933 το 4ο Διεθνές Συνέδριο Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής (IV CIAM), πώς τοποθετείται στον χάρτη αυτό; Ποιος ήταν ο δικός της μοντερνισμός; Ποιες μορφές και ποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά πήρε ο μοντερνισμός –και ο ελληνικός μοντερνισμός ειδικότερα– στη σκέψη και τις τέχνες του 20ού αιώνα; 

Στο βιβλίο διερευνώνται και αναλύονται χαρακτηριστικά του μοντέρνου όπως η αυτοαναφορικότητα, ο κατακερματισμός της συνέχειας, η αφαίρεση, ο φορμαλισμός, η λειτουργική καθαρότητα, η ορθολογικότητα και το παράλογο, η έμφαση στην πρόοδο, η αναφορά στη μηχανή και την τεχνολογία, η ρήξη με την παράδοση, ο ελιτισμός, ο κοσμοπολιτισμός, η ουτοπία, ενώ αναπτύσσεται ένας διάλογος για τις μορφές που πήρε η εκδήλωση του μοντέρνου σε διάφορους χώρους: από την Αρχιτεκτονική μέχρι τη Φιλοσοφία, από τη Μουσική μέχρι τις Φυσικές Επιστήμες και τα Μαθηματικά, από την Πολιτική μέχρι τη Λογοτεχνία.

Γράφουν οι:

Αριστείδης Αντονάς

Αλβέρτος Αρούχ

Κωστής Βελώνης

Στέλιος Βιρβιδάκης

Φαίη Ζήκα

Χρήστος Καρράς

Βάσω Κιντή

Γιώργος Ξηροπαΐδης

Κωνσταντίνος Α. Παπαγεωργίου

Κατερίνα Παπλωματά

Παναγιώτης Τουρνικιώτης

Κώστας Τσιαμπάος

Έκδοση: 2013

http://www.alexandria-publ.gr/book.php?id=666 

Yπονόμευση

Την Παρασκευή πρώτη του Μάρτη στις 7:30 το απόγευμα. Ανοικτή συμποσιακή συζήτηση, στο SalonDeVortex με αφορμή την “Υπονόμευση (-του ξενοδοχείου-) της Μεγάλης Βρετανίας, το Δεκέμβρη του 44 από τον ΕΛΑΣ”
Συζήτηση επί του πολιτικού εδάφους της Αθήνας, με αφορμή μια πρωτοφανή και μοναδική διαμάχη στο υπέδαφος της, και την κορύφωση της σύγκρουσης των Ελλήνων με την Βρετανική Αυτοκρατορία.
Η μορφή των παρεμβάσεων είναι ανοικτή.

Τα γεγονότα θα παρουσιάσει επι χάρτου ο ιστορικός Τάσος Σακελαρόπουλος. Στην κουβέντα έχουν κληθεί να συμμετάσχουν οι:
Ηλίας Μαρμαράς. Νίκος Σκοπλάκης, Ελένη Γκίνη, Θεόφιλος Τραμπούλης, Κατερινα Ηλιοπούλου, Γιώργος Τζιρτζιλάκης, Αλέξανδρος Κιουπκιολής, Νίκος Μπελαβίλας, Γιάννα Μπαρκούτα, Κωστής Βελώνης, Νάντια Καλαρά , Φοίβη Γιαννίση, Ιωάννα Λαλιώτου, Πολυμέρης Βόγλης, Γιάννης Ιωαννίδης, Χριστόφορος Μαρίνος, Μαρία Τοπάλη, Αντριάννα Καλφοπούλου, Αλίκη Σαμαρά, Σταύρος Σταυρίδης.
Μαζί με τον Ζήση Κοτιώνη συντονίζουν για το SalonDeVortex οι Γιάννης Γρηγοριάδης και Γιάννης Ισιδώρου.Φράσεις και λέξεις κλειδιά: απώθηση, συλλογικό τραύμα, λήθη, ήττα, αρχείο, εποπτεία, περιφρούρηση, οριοθετήσεις της πόλης, νεοαποικιοκρατία, νομιμότητα και ανατροπή, κατακτητής, επιστροφή του αποθυμένου, υπονόμευση, αστικό ασυνείδητο, ένοπλη σύγκρουση, πολιτικό έδαφος, ιστορία και νόημα, το παρόν του παρελθοντος

Source: http://salondevortex.wordpress.com

Μετά τον Περικλή, ο Οδυσσέας

Η κατάδυση στην κρίση είναι σαν ν’ αλλάζεις φιδόδερμα, επώδυνα μα λυτρωτικά στο τέλος ― αν αντέξεις θα βγεις άλλος. Σαν να βουλιάζεις στη λάσπη ενός βάλτου, κατά τόπους ευεργετικού και κατά τόπους δηλητηριώδους· άλλοι θα ωφεληθούν κι άλλοι θα πνιγούν με πόνους. Σε κάθε περίπτωση, όσο βρίσκεσαι μες στην αδήριτη τελετουργία, υποφέρεις· κυρίως διότι η κρίση είναι ασυνέχεια, διαταραχή, ρήξη. Είναι αγωνία. Χάνεις το μέλλον απ’ τα μάτια σου, αποκόπτεσαι απ’ το παρελθόν, σπαρταράς μες στο διεσταλμένο παρόν. Αμφιβάλλεις για το ποιος είσαι: αφού σου αφαιρείται η δυνατότητα να ελέγχεις, ιχνογραφικά έστω, ένα στοιχειώδες μέλλον. Η κρίση, καθώς σε ξεριζώνει από τα ειωθότα, καθώς σου αμφισβητεί γνώσεις, συνήθειες και βεβαιότητες, στο τέλος σε αποκολλά από τον εαυτό σου, προκαλεί σχάση στον ίδιο τον πυρήνα του προσώπου· η κρίση βιώνεται εντέλει σαν κρίση ταυτότητας υπαρξιακή.

Μια όψη αυτής της κρίσης, ίσως όχι η πιο βαρύνουσα, αλλά η πιο φανερή στα δημόσια λόγια: η κρίση εθνικής και ταξικής ταυτότητας. Τις βάζω μαζί, γιατί κατά κάποιο τρόπο στα χρόνια της ευμάρειας, οι δυο ταυτότητες θάμπωναν και άλλαζαν ταυτόχρονα. Η απομάκρυνση από την αγροτοποιμενική και εργατική καταγωγή, η άνοδος προς τη μικρομεσαία αστικοποίηση, βιώθηκε ενδόμυχα ως απομάκρυνση από την ανατολική και βαλκάνια σβουνιά· το βρετανικό master’s μονοετούς ή το αμερικανικό κολέγιο ανατολικής ακτής ήταν μυητήριο για το λάμπον αλτάρι της Δύσεως, όπως ακριβώς το ευρωνόμισμα και το ευρωδιαβατήριο. Ολα έχτιζαν τη νέα ταυτότητα, καθαρμένη από σβουνιές καταγωγής και γεωανθρωπολογικά μεταίχμια. Μετά τον Φαλμεράιερ, η νεοελληνική ευδαιμονία ξαπόστελνε και τον Χάντιγκτον αδιάβαστο.

Το ολυμπιακό και ποδοσφαιρικό 2004 ήταν η παροξυσμική μεταμόρφωση της χρυσαλίδας, και η κορύφωση της ανιστορικής φενάκης. Γιάννα και Ζαγοράκης συνέθεταν αξεδιάλυτα το νέο ρίζωμα, θεμελιωμένο πάνω σε real estate μέθη, διακοποδάνεια, SUV, χρυσά malls, μεταμοντέρνα ιβέντς με ΔΕΚΟ χορηγίες, στρατιές άεργων πολυπτυχιούχων, νεοφιλελέ δοξασίες κρατικοδίαιτων, και άφθονο spleen υποκάτω του λαντόζ.

Κι ύστερα, ήρθε η παρακμή της Δύσεως. Η κρίση, σαν διαρκής καταιγίδα, ξεβάφει το πετσί του χλιδέλληνα, ακυρώνει το σήμα του iPhone, πνίγει τα γκρίκλις. Το σφοδρότερο πλήγμα: οι ξένοι μάς χλευάζουν, μας καταφρονούν, δεν μας αναγνωρίζουν, κανείς δεν θέλει να μοιάσει στον κακομοίρη· άρα: δεν θέλω πια τέτοια πατρίδα της ντροπής, αυτή την άθλια καταγωγή.

Σε ανύποπτο χρόνο, ο Νίκος Κ. μού είχε υποδείξει μια μεγαλοφυή διαπίστωση του Μπάιρον, πώς είδε τους Ελληνες το 1824, δυο-τρεις μήνες πριν πεθάνει στο Μεσολόγγι. Εχει προσφέρει τα χρήματά του, το πνεύμα του, όλο τον εαυτό του. Τον κλέβουν και τον εξαπατούν μπρος στα μάτια του. Αλλά ο μέγας ρομαντικός βλέπει τον κόσμο με ενόραση, βαθιά, ιστορικά. Το χρειαζόμαστε αυτό το βλέμμα σήμερα, για να ξεκολλήσουμε απ’ τη λάσπη της αυτοεκμηδένισης:

«Και τη στιγμή εκείνη κατάλαβα πως ο τόπος αυτός δεν είναι πλέον η αρχαία Ελλάδα. Είναι και υπήρξε επί αιώνες η εμπροσθοφυλακή του Βυζαντίου. Το αληθινό Βυζάντιο δεν είναι πια δοξασμένο, ούτε κραταιό και ούτε καν βυζαντινό, και η σύγχρονη Ελλάδα είναι απλώς μια θλιβερή και άθλια ηχώ ενός νεκρού Βυζαντίου.

» Έτσι είναι; Ή μήπως υπάρχει ακόμη, κρυμμένη, μια Ελλάδα πιο βαθιά, όπως υποστήριζε ο Άλεξ [Μαυροκορδάτος]; Παρ’ όλη την ανία και την απογοήτευσή μου, η θέα της Ελλάδας έχει ακόμη επιρροή πάνω μου ― αλλά μια επιρροή πιο σκοτεινή και πιο ύπουλη απ΄ ό,τι στο παρελθόν. Τα αρχαία ονόματα, Αγαμέμνων και Αλκιβιάδης, τώρα πια δεν σημαίνουν σχεδόν τίποτα. Στο μυαλό μου αντηχούν τώρα ονόματα όπως Πέτρος, Γιάννης και Αριστόβουλος. Νιώθω να έχω ρουφηχτεί μέσα σε μια Ελλάδα βαθύτερη και άγνωστη, να έχω μεταμορφωθεί σε έναν Έλληνα θλιμμένο και αισθησιακό, με κατιτί βαρβαρικό. Αρχίζει να κυλάει μέσα μου μια φρικαλέα ελληνική διττότητα. Η Ελλάδα του Περικλή είναι νεκρή, αλλά η Ελλάδα του Οδυσσέα είναι ακόμα ζωντανή, με τη μυρωδιά της από αλμυρό ψάρι, ρετσινωμένο κρασί και βαμμένο πετσί. Συλλαμβάνω το χνότο μιας Ελλάδας ακόμη αρχαιότερης, προαθηναϊκής, στη μυρωδιά του καμένου λαδιού και των φρεσκοσφαγμένων κατσικιών, των πλοίων που μόλις έφτασαν από την Ιθάκη και των ναυτών που στάζουν ιδρώτα καθώς σέρνουν τα πλεούμενά τους στη μακριά κόκκινη παραλία. […]

» Το παρελθόν! Δεν υπάρχει παρελθόν. Τα πάντα συγκλίνουν στο παρόν.»

Νίκος Ξυδάκης
http://vlemma.wordpress.com/2012/09/30/periklis-odysseas-byron/

Souzy Tros (“Suzy Eats”) Art Canteen

The new Souzy Tros canteen will serve fresh, cheap food—such as Greek trahanas and Middle Eastern hummus—to reflect the ethnic mix of the city’s population today as a seed for cultural exchange and re-constructive creativity. It is a project by Greek artist Maria Papadimitriou, in collaboration with American writer Cathryn Drake. Inspired by a famous scene in the 1969 film La Parisienne, in which a Greek tailor’s chubby client claims to be dieting to fit into a new dress but is only getting bigger: “Souzy eats—and lies” can be seen as a metaphor for the Greek state’s denial in the face of the economic crisis, as well as a general global refusal to reform our unsustainable modern lifestyle.
Activating the void of an abandoned industrial space, Souzy Tros is a re-creation of the communal space in the old Greek courtyard houses, where neighbors shared their everyday lives. A community forum sorely lacking in contemporary society, it promoted collective survival and action, as well as simple information exchange, especially crucial in times of hardship. Crises and other disasters tend to fracture populations into defensive groups defined by tribal common denominators, be it religious or ethnic, and Greece has proven this by becoming increasingly polarized as things have worsened.
The latest platform in Papadimitriou’s T.A.M.A. (Temporary Autonomous Museum for All), Souzy Tros will be a long-term project providing vocational training and creative inspiration for both Greek and non-Greek residents through a time-bank system and forums for the expression of ideas by invited guests from various fields. By hosting creative workshops, film screenings, performances, and music that encourage participation from the community, the canteen will serve as a catalyst for bringing creative people together to share their resources.


Organizational team: Elisavet Antapassi, Eftihis Eftimiou, Catherine Economou, Maria Halkias, Nadia Kalara, Dinos Bakounakis, and filmmaker Constantine Giannaris.

Souzy Tros (“Suzy Eats”) Art Canteen
Markoni 8, Elaionas 10447, Athens (50 meters to the left of Eleonas Metro exit)

Το Αθηναϊκό Underground 1964-1983

Η έκθεση φιλοδοξεί να καταγράψει το εύρος αυτού του ιστορικού φαινομένου, τόσο χρονολογικά όσο και περιπτωσιολογικά. Από τις πρώτες νύξεις για το ύφος στις σελίδες του περιοδικού Πάλι έως στον μηδενισμό του punk και τη σταδιακή πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του φαινομένου. Από τα δεκάδες έντυπα των 70s και 80s που διανέμονταν στην πλατεία Εξαρχείων έως ψυχεδελικές και underground τάσεις στις γκαλερί της εποχής. Από το παραισθητικό και παραβατικό σινεμά έως τη σχέση των εικαστικών με τη μουσική της εποχής. Η έκθεση θα επιχειρήσει να αναλύσει το κλίμα εκείνης της εποχής, πολιτισμικό και πολιτικό, το οποίο (ίσως) εμφανίζει παράδοξες ομοιότητες με τη σημερινή. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η ιστορική ανασκόπηση αυτή θέλει ν’ ανοίξει διάλογο με μια ανήσυχη καλλιτεχνική σκηνή των ημερών μας που θα μπορούσε, υπό κάποιο πρίσμα, να θεωρηθεί το “νέο underground”.



Συντονισμός-επιμέλεια: Θανάσης Μουτσόπουλος, 

Επιμελητής έντυπου αρχείου: Νεκτάριος Παπαδημητρίου, 

Επιμελητής εικαστικού αρχείου: Παντελής Αραπίνης, 

Επιιμελητής κινηματογραφικού αρχείου: Γιάννης Χαριτίδης

, Επιμελητής εικονογραφικού αρχείου: Θανάσης Μουτσόπουλος



Καλλιτέχνες της έκθεσης Underground: 1964-1983

Αλέξης Ακριθάκης, Μίνως Αργυράκης, Στήβ Γιαννάκος, Στέργιος Δελιαλής, Νίκος Ζερβός, Λάζαρος Ζήκος, Πάνος Κουτρουμπούσης, Nicholas Liber [Νίκος Λυμπερόπουλος], Ηλίας Πολίτης, Θανάσης Ρεντζής, Αλέξης Ταμπουράς, Κωστής Τριανταφύλλου, Λεωνίδας Χρηστάκης, Γιάννης Αρκούδης Χριστοδούλου, Χρήστος Ζυγομαλάς, Νάνος Βαλαωρίτης.



CAMP : 29.6- 30.8.2012, Αθηνα
Πηγη: www.campoint.gr

Ο μεταμοντερνισμός των αναλφαβήτων

Οταν ο Οργουελ απέδιδε την αντίληψη ότι «αυτός που ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον και αυτός που ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν» στον «Μεγάλο Αδελφό» και στον ολοκληρωτισμό του, το μυθιστόρημα του Μπόρχες «Πιερ Μενάρ, ο συγγραφέας του Δον Κιχώτη» είχε ήδη αρχίσει να εκκολάπτει μιαν ανάλογη αντίληψη, την οποία ανέπτυξε ο μεταμοντερνισμός. Η κρίσιμη διαφορά, είναι πως για το καθεστώς στο οποίο παρέπεμπε ο Οργουελ «το παρελθόν» ανακαθοριζόταν ώστε να δικαιώνει μια τυραννική εξουσία, ενώ για τους μεταμοντέρνους σε εξουσιαστή αναδεικνύεται ο κάθε αναγνώστης, ο οποίος ξαναγράφει στη συνείδησή του τα όσα παραθέτει το κείμενο, ανάλογα με τις κοσμοαντιλήψεις και τις επιδράσεις που έχει δεχθεί από άλλα διαβάσματά του, και γίνεται έτσι ο νέος συγγραφέας του ίδιου κειμένου.

Μολονότι είναι καταφανές πως άλλο πράγμα ο «Μεγάλος Αδελφός» και η δικαίωση κάθε αιμοσταγούς θηριωδίας λαών, κι εντελώς άλλο ο μεταμοντερνισμός και η δικαίωση κάθε αυθαίρετης ερμηνείας κειμένων, οι τελευταίες εκλογές δείχνουν ότι για σημαντικά ποσοστά Ελλήνων ψηφοφόρων αυτές οι διαφορές χάθηκαν κάπου ανάμεσα στο ανεπαίσθητο και το ανεπαίσχυντο. Κάποιοι μοιάζει να διάβασαν τον Μαρξ σαν τον θεωρητικό των «jacqueries» (των μεγάλων αγροτικών εξεγέρσεων στη Γαλλία του 14ου αιώνα) και ζητούν, συνεπώς, μια αριστερή απολυταρχία στη θέση της Δεξιάς. Χωρίς την παραμικρή έφεση αποδοχής ισορροπιών, που θα επέτρεπαν να συνυπάρχουμε ως κοινωνία. Και κάποιοι άλλοι, πολύ χειρότερα, μοιάζει να ανέμειξαν τον Χίτλερ με τον συμπαθή ηθοποιό Ρόμπερτ Καρλάιλ, ο οποίος ενσάρκωνε τον δικτάτορα στην ταινία «Η ανατολή του Κακού». Λίγο Γερμανία του 1933-45 και λίγο Χόλιγουντ 2003, λίγο στρατιωτική πειθαρχία και λίγο χουλιγκανισμός, λίγο body building και πολλή ξενοφοβία, και ιδού η ψήφος στη Χρυσή Αυγή. Ομοίως: λίγο Ρωσία του 1917-53 και λίγο Κούβα 1963, λίγο αναρχία και λίγο προσκοπισμός, λίγο διαλεκτική και πολλή άγνοια, και ιδού η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ. Εναν ΣΥΡΙΖΑ που, ενώ βδελύσσεται (δικαίως) τον δικομματισμό, σκοτώνεται να εκλιπαρεί σε συγκυβέρνηση ένα κόμμα που υποστηρίζει τον σταλινικό ολοκληρωτισμό. Για να εφαρμόσουν τι ακριβώς από κοινού; Τη δικτατορία του προλεταριάτου;

Εάν ο Στάλιν είναι «ο ηγέτης που πέτυχε τη μετάβαση από την καπιταλιστική οικονομία στη σοσιαλιστική», όπως κατέληξε το ΚΚΕ σε πρόσφατο συνέδριό του, γιατί ο Χίτλερ να μην είναι ο ηγέτης που έδειξε πώς χαράσσονται ευθείς αυτοκινητόδρομοι; Το ότι στην αφετηρία αυτού που κατέληξε στον σταλινισμό βρίσκονταν τα ιδεώδη του ουμανισμού, ενώ τον ναζισμό τον εμπνέει η αμιγής κτηνωδία, δεν εμπόδισε την πλήρη εξομοίωση σταλινισμού-ναζισμού στα Γκούλαγκ και στα κρεματόρια. Για να συνδράμεις τους αδικημένους ενός συστήματος, πρέπει πρώτα να λογαριάσεις μήπως υπάρχουν ανάμεσά τους και πλήθη απατεώνων, που μέχρι πρόσφατα επωφελούνταν από αυτό το σύστημα. Κι αν οι εξ αστών προερχόμενοι απατεώνες είναι απολύτως καταδικαστέοι, ενώ οι εκ προλεταρίων προερχόμενοι αθωώνονται (επειδή «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»), οι ταξικές διαφορές αποκτούν χροιά φυλετικών διαφορών και η εξομοίωση σταλινισμού-ναζισμού γίνεται ακόμα πιο πλήρης. Εκτός αν το θέμα δεν είναι να περιοριστούν οι μηχανισμοί που γεννούν την αδικία, μα να παρασχεθεί η χαρά της αντεκδίκησης στον λαό κι ευκαιρίες πλουτισμού σε μαυραγορίτες. Μόνο που αυτό δεν λέγεται πρόοδος της κοινωνικής δικαιοσύνης, λέγεται βεντέτα. Να προτιμάς και να εύχεσαι τον Μεγάλο Κατακλυσμό, για να μη συμβιβαστείς με τις αμφισημίες μιας σταδιακής προόδου σε έναν εξαιρετικά πολύπλοκο κόσμο, σε φέρνει πιο κοντά στον μεσσιανισμό, παρά στον μαρξισμό. Κι ακόμη πιο κοντά στις απόψεις του Καρλ Σμιτ, του λεγόμενου «νομικού του Γ΄ Ράιχ», που ως ισχυρότερο δεσμό στη συγκρότηση μιας κοινωνίας θεωρούσε το πώς αυτή ορίζει τους εχθρούς της. Το επικίνδυνο «αμάρτημα της διπλής σκέψης» –το να αποδέχεσαι ότι μπορεί, εν μέρει, να έχει δίκαιο και ο αντίπαλός σου– ήταν κάτι για το οποίο τιμωρούνταν οι αντίπαλοι του «Μεγάλου Αδελφού» στο «1984».

Η Αριστερά ή είναι δημοκρατική ή δεν είναι Αριστερά. Οσο για τα ατελείωτα παιχνίδια ερμηνειών και παρερμηνειών, μπορούν να παίζονται επ’ άπειρον στον κόσμο της τέχνης. Στον κόσμο της πολιτικής, όμως, οι παρερμηνείες κοστίζουν σε πραγματικούς ανθρώπους – όχι σε λογοτεχνικούς ήρωες.

Πέτρος Μαρτινίδης
http://news.kathimerini.gr

Παρνασσός

Ο τίτλος της έκθεσης «Παρνασσός», έχει διττή σημασία, καθώς δόθηκε για να τιμήσει αφενός τον Φιλολογικό Σύλλογο, που σε τρία χρόνια γιορτάζει τα 150 χρόνια λειτουργίας του, και παράλληλα αναφέρεται έμμεσα στην μεταφορική έννοια της λέξης «βουνό», που χρησιμοποιείται για να δηλώσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, και την προσπάθεια που καταβάλλει ο δημιουργικός άνθρωπος προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.
Στην έκθεση «Παρνασσός» συμμετέχουν κυρίως νέοι Ελληνες καλλιτέχνες με διεθνή καριέρα, αλλά και ξένοι εικαστικοί που ζουν και εργάζονται στην Αθήνα. Οπως σημειώνει ο Αυστριακός επιμελητής Stefan Bidner, που υπογράφει την επιμέλεια της έκθεσης, «...με ενδιαφέρει πολύ να γνωρίσω την αθηναϊκή εικαστική σκηνή, ειδικά τώρα με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα και τα οποία έχουν παγκόσμια απήχηση. Θα ήθελα λοιπόν να παρουσιάσω ορισμένους εκπροσώπους της ελληνικής καλλιτεχνικής κοινότητας σε αυτό τον γεμάτο με ιστορία χώρο. Είναι κάτι σαν ένα εικαστικό-ιστορικό catch up το οποίο βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον».


The Shape of Things to Come,2010
111 x 23 x 22 cm
Wood, acrylic

Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Φαίδων Αναστασιάδης, Νίκος Αρβανίτης, Νάνος Βαλαωρίτης, Γιάννης Βαρελάς, Κωστής Βελώνης, Γιώργος Γεωργακόπουλος, Αρης και Λάκης Ιωνάς/The Callas, Βάσω Γκαβαϊσέ, Διονύσης Καβαλλιεράτος, Βασίλης Καρούκ, Em Kei & Nicolaich, Πάνος Κουτρουμπούσης, Τjorg Douglas Beer, Μαργαρίτα Μποφιλίου, Ραλλού Παναγιώτου, Πάνος Παπαδόπουλος, Αλέξανδρος Τζάννης, Πέτρος Τουλούδης, Edy Ferguson.

7- 31 Μαΐου 2012
Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός
Παραγωγή: DaDa Da Academy & Wiener Art Foundation
Επιμέλεια: Stefan Bidner
Συντονισμός: Πάνος Παπαδόπουλος