Η εγκατάλειψη

 Βάλια Τσαίτα Τσιλιμένη, 2017

ΝΟΤΙΑΣ

 

 Γιάννης Ρίτσος 

South Wind

Yannis Ritsos

Μαζί μου είπα να πάρω ένα δέντρο για σκιά

Μα πού είναι το δέντρο και πού ο ίσκιος; Οι ποιητές ούτε νεκροί δεν μας αφήνουν να ξαποστάσουμε. Φτιάχνουν έναν ξαφνικό ουρανό δίπλα στις λέξεις τους και φεύγουμε ορμητικά για το παρόν, καθώς τις ανταμώνουμε.

Δ.Π. Παπαδίτσας,1980 

AUBADE

Εδώ δεν φτάνει ο πόλεμος· κοιτάζω:

ένας κοκκινολαίμης στο μπαλκόνι

τινάζει από πάνω του τον ύπνο

σε μια κηλίδα ήλιο κι ανασαίνουν

τα φύλλα της ελιάς μέσα στη γλάστρα

με την πνοή του αέρα· ξημερώνει.

Διονύσης Καψάλης, 2022 

Επουλωση

 

Γιάννης Ρίτσος 

Healing

Yannis Ritsos

Η στάχτη

 

#ΜίλτοςΣαχτούρης 

Ατιτλο

Μυρσίνη Γκανά, Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ, 2020

Ουράνιο τόξο

 Γιάννης Στίγκας, Νικόλας Ευαντινός, Κωμωδία, 2021

  

Κλωνάρι

Ένα μικρό κλωνάρι
δείχνει 
–πάντα έδειχνε– 
την απλωμένη θάλασσα
τον ήλιο που το κατοικεί
χρώματα, ανάμεικτα με χρόνους,
εποχές, στερήσεις, όνειρα,
μπλέκονται στο αίμα του,
το χωμάτινο, το λιγοστό.

 

Λένα Σαμαρά

 

 

 

Τεχνάσματα

 

Ελένη Βακαλό, 1991

#elenivakalo #poetry #trickery #artifice

Υπόμνημα

Από τη δύση να μπαίνεις στην πόλη
να χαμηλώνει το κάστρο
κι έπειτα να βλέπεις κομματάκι κομματάκι
ανάμεσα από τα κτίρια
και στο τέλος μερικών δρόμων
λίγα από τα τείχη
έναν-δυο πύργους
κι όταν ανοίγεις τα παράθυρα
πριν ξεκλειδώσεις
πριν μπεις στο δωμάτιο
να παύεις λιγάκι

 

 

Paul Cendrier, 2017

Ὁ βυθός

Ἕνας ναύτης ψηλὰ
στὰ κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μέσ᾿ στὸ φεγγάρι

Κι ἡ κοπέλα ἀπ᾿ τὴ γῆς
μὲ τὰ κόκκινα μάτια
λέει ἕνα τραγούδι
ποὺ δὲ φτάνει ὡς τὸ ναύτη

Φτάνει ὡς τὸ λιμάνι
φτάνει ὡς τὸ καράβι
φτάνει ὡς τὰ κατάρτια

Μὰ δὲ φτάνει ψηλὰ στὸ φεγγάρι

 

Μίλτος Σαχτούρης 

Ελπήνωρ

 Ἐλπῆνορ, πῶς ἦλθες ...

         ΟΜΗΡΟΣ

Τοπίο θανάτου. Η πετρωμένη θάλασσα τα μαύρα κυπαρίσσια
το χαμηλό ακρογιάλι ρημαγμένο από τ’ αλάτι και το φως
τα κούφια βράχια ο αδυσώπητος ήλιος απάνω
και μήτε κύλισμα νερού μήτε πουλιού φτερούγα
μονάχα απέραντη αρυτίδωτη πηχτή σιγή.

Ήταν κάποιος από τη συνοδεία που τον αντίκρισε
όχι ο πιο γέροντας: Κοιτάχτε ο Ελπήνωρ πρέπει να ’ναι εκείνος.
Εστρίψαμε τα μάτια γρήγορα. Παράξενο πώς θυμηθήκαμε
αφού είχε η μνήμη ξεραθεί σαν ποταμιά το καλοκαίρι.
Ήταν αυτός ο Ελπήνωρ πράγματι στα μαύρα κυπαρίσσια
τυφλός από τον ήλιο και τους στοχασμούς
σκαλίζοντας την άμμο μ’ ακρωτηριασμένα δάχτυλα.
Και τότε τον εφώναξα με μια χαρούμενη φωνή: Ελπήνορα
Ελπήνορα πώς βρέθηκες ξάφνου σ’ αυτή τη χώρα;
είχες τελειώσει με το μαύρο σίδερο μπηγμένο στα πλευρά
τον περσινό χειμώνα κι είδαμε στα χείλη σου το αίμα πηχτό
καθώς εστέγνωνε η καρδιά σου δίπλα στου σκαρμού το ξύλο.
Μ’ ένα κουπί σπασμένο σε φυτέψαμε στην άκρη του γιαλού
ν’ ακούς τ’ ανέμου το μουρμούρισμα το ρόχθο της θαλάσσης.
Τώρα πώς είσαι τόσο ζωντανός; πώς βρέθηκες σ’ αυτή τη χώρα
τυφλός από την πίκρα και τους στοχασμούς;

Δε γύρισε να ιδεί. Δεν άκουσε. Και τότε πάλι εφώναξα
βαθιά τρομάζοντας: Ελπήνορα που ’χες λαγού μαλλί
για φυλαχτάρι κρεμασμένο στο λαιμό σου Ελπήνορα
χαμένε στις απέραντες παράγραφους της ιστορίας
εγώ σε κράζω και σα σπήλαιο αντιλαλούν τα στήθια μου
πώς ήρθες φίλε αλλοτινέ πώς μπόρεσες
να φτάσεις το κατάμαυρο καράβι που μας φέρνει
περιπλανώμενους νεκρούς κάτω απ’ τον ήλιον αποκρίσου
αν η καρδιά σου επιθυμεί μαζί μας νά ’ρθεις αποκρίσου.

Δε γύρισε να ιδεί. Δεν άκουσε. Ξανάδεσε η σιωπή τριγύρω.
Το φως σκάβοντας ακατάπαυστα βαθούλωνε τη γη.
Η θάλασσα τα κυπαρίσσια τ’ ακρογιάλι πετρωμένα
σ’ ακινησία θανατερή. Και μόνο αυτός ο Ελπήνωρ
που τον γυρεύαμε με τόση επιμονή μες στα παλιά χειρόγραφα
τυραννισμένος απ’ την πίκρα της παντοτινής του μοναξιάς
με τον ήλιο να πέφτει στα κενά των στοχασμών του
σκαλίζοντας τυφλός την άμμο μ’ ακρωτηριασμένα δάχτυλα
σαν όραμα έφευγε και χάνονταν αργά
στον αδειανό χωρίς φτερά χωρίς ηχώ γαλάζιο αιθέρα.

 

Τάκης Σινόπουλος, 1951

 

#αλκαιος #alcaeusofmytilene #sappho#sapphoslover #poetry

Το δάσος επάνω σε τέσσερεις ξύλινες ρόγες έφευγε

Επαμεινώνδας Γονατάς, Η Κρύπτη, 1959 

Εμε δείλαν, εμε παίσαν κακοτάτων πεδέχοισαν

Αλκαίος ο Μυτιληναίος

Alcaeus of Mytilene

Ευρύαλε γλαυκέων χαρίτων θάλος

Ευρύαλε γλαυκέων χαρίτων θάλος 
καλλικόμων μελέδημα, σὲ μὲν Κύπρις
ἅ τ᾽ ἀγανοβλέφαρος Πει-
θὼ ῥοδέοισιν ἐν ἄνθεσι θρέψαν

Ευρύαλε, βλαστάρι των γλαυκόμματων Χαρίτων, αγαπημένε των ωριόμαλλων Μουσών, εσένα σε ανάστησε η Κύπριδα, κι η Πειθώ με τα τρυφερά τα βλέφαρα, ανάμεσα στ᾽ άνθια της τριανταφυλλιάς

Ίβυκος, απ. 228, μτφρ. Νικος Καζάζης

Το κυπαρίσσι

Εξαίρεση,
το κυπαρίσσι:
μόνο αυτό
διψά για ουρανό,
μόνο αυτό
μάχεται να ξεφύγει.

Όλα τά άλλα
ερωτοτροπούνε με τη γη

Xρίστος Λάσκαρης