Αφηγήσεις της ρυπαρότητας : Βρώμικο και λασπώδες

Αφηγήσεις της ρυπαρότητας : Βρώμικο και λασπώδες 

 

 

Τέχνη στο συγκείμενο (Art in context ) 

Αμφισβητήσεις της δεξιότητας στη νεωτερικότητα 

ΑΣΚΤ -Χειμερινό εξάμηνο/ Εαρινό εξάμηνο

Αμφιθέατρο νέας βιβλιοθήκης,  Πειραιώς 256

Κωστής Βελώνης

 

Βιβλιογραφία, σημειώσεις 

Bibliography  REF/ Works Cited / films

 

 

Bakhtin, Mikhail. Ο Ραμπελαί και ο κόσμος του. Για τη λαϊκή κουλτούρα του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, μτφρ., Πινακούλας, Γιώργος, Ηράκλειο Κρήτης :  Πανεπιστημιακές  Εκδόσεις Κρήτης , 2017

 

 

Bataille, Georges «Le bas materialisme et la Gnose», Documents, no 1, 1930

https://monoskop.org/images/0/05/Documents_Vol_2_1930_1991.pdf

 

 

Bataille, Georges, Ηλιακός πρωκτός, μτφρ. Παπαγιώργης Κωστής, Αθήνα : Νεφέλη, 1980.

 

 

Bois, Yve-Alain & Rosalind  Krauss, «Base materialism» in L' Informe. Mode d'Emploi. (Paris: Centre Georges Pompidou, 1996).

 

 

Cabañas, Kaira M., Ana Mendieta: "Pain of Cuba, Body I Am", Woman's Art Journal , Spring - Summer, 1999, Vol. 20, No. 1 (Spring - Summer, 1999), 12-17 https://www.jstor.org/stable/1358840 

 

Caballero R.J. reative destruction. In: Durlauf S.N., Blume L.E. (eds) Economic Growth. The New Palgrave Economics Collection. London : Palgrave Macmillan, 2010.  https://doi.org/10.1057/9780230280823_5

https://economics.mit.edu/files/1785

 

 

Campkin, Ben, Placing “Matter Out of Place”: Purity and Danger as Evidence for Architecture and Urbanism, Architectural Theory Review, 18:1, 46-61, 2013 https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/13264826.2013.785579

 

 

Charlotte, Healy, A Radical Disregard for the Preservation of Art: Robert Rauschenbergs Elemental Paintings, Interventions Journal, issue 1, Vol.4  

https://interventionsjournal.wordpress.com/2015/01/23/a-radical-disregard-for-the-preservation-of-art-robert-rauschenbergs-elemental-paintings/

 

 

Eagleton, Terry. “Καρναβάλι και κωμωδία: Μπένγιαμιν, Μπαχτίν και Μπρέχτ», στο συλλ. τομο Μετά-μαρξιστικά ρεύματα στην αισθητική και στην θεωρία της λογοτεχνίας, επιμ., μτφρ., Τερζάκης Φώτης, Αθήνα : Futura, 2004

 

 

Fontana, Lucio,  Ceramica spaziale, 1949 

https://kostisvelonis.blogspot.com/2019/12/ceramica-spaziale.html

Galimberti, Jacopo.  The Intellectual and the Fool: Piero Manzoni  between the Milanese Art Scene and the Land of Cockaigne, Oxford Art Journal, Vol. 35, No. 1, 2012, 75-93. 

https://academic.oup.com/oaj/article-abstract/35/1/75/1477525

 

 

Hamilton, Jaimey.
 Making Art Matter: Alberto Burri's Sacchi
 October, Spring, 2008, Vol. 124, Postwar Italian Art (Spring, 2008),  31-52 https://www.jstor.org/stable/40368499  

 

Krauss, Rosalind. “Informe” without Conclusion. October, Vol. 78, Autumn 1996, 89-105.

https://www.jstor.org/stable/778907?seq=1#metadata_info_tab_contents

 

Lovecraft, Howard Phillips.

Ο τρόμος του Ντάνγουιτς, μτφρ. Πανώριος Μάκης,  Αθήνα : Αίολος  1986. 

 

Ponge, Francis. Ημιτελής ωδή στη λάσπη. Η φωνή των πραγμάτων, μτφρ. Χριστόφορος, Λιοντάκης, Αθήνα : Γαβριηλιδης, 1999.  

https://kostisvelonis.blogspot.com/2019/09/ode-inachevee-la-boue.html

 

 

Rohrer, Denis. In the land of Cockaigne

https://www.alimentarium.org/de/node/3968

 

 

Sartre, Jean Paul. Το είναι και το μηδέν, μτφρ. Παπαγιώργης Κωστής, εκδ. Αθήνα : Παπαζήσης, 2008. 

 

 

Schor, Mira.  Wet: On Painting, Feminism, and Art Culture, Duke University Press, 1997 

 

 

Nancy Spero, ‘Tracing Ana Mendieta’, Artforum, New York, vol.30, no.8, April 1992, pp.75–7

https://www.artforum.com/print/199204/tracing-ana-mendieta-33595

 

 

Olli  Lagerspetz , Dirt and refuse in a world of Things  

http://web.abo.fi/fak/hf/filosofi/Research/nnwr/Lagerspetz%20Abo%20nnwr.pdf

 

Manzoni, Piero, Socle du monde (base of the world), 1961 https://kostisvelonis.blogspot.com/2019/12/socle-du-monde.html

 

White, Anthony,  Lucio Fontana: Between Utopia and Kitsch, Grey Room, No. 5 Autumn, 2001, pp. 54-77 

https://www.jstor.org/stable/1262573?seq=1#metadata_info_tab_contents

 

Films / Performances 

 

Ana Mendieta au Jeu de Paume Concorde - Paris

https://www.youtube.com/watch?v=bLDJk2pZQaI

 

Laura E.Perez, Ana Mendieta: Decolonialized Feminist and Artist

https://www.youtube.com/watch?v=nVk4UBA6HGQ

 

La cuccagna, released as A Girl... and a Million, directed by Luciano Salce, 1962 

https://www.youtube.com/watch?v=VQwAU6klke0

 

Corpi d'Aria di Piero Manzoni, 1959. https://kostisvelonis.blogspot.com/2019/12/httpsyoutu.html

 

 

Stefano Amoretti, An Introduction to Lucio Fontana, 2018

https://www.youtube.com/watch?v=1CEz9wfOLrY

  

Ghostbusters Movie CLIP - He Slimed Me (1984)

https://www.youtube.com/watch?v=7_pR6mUYtOo

 

The Green Slime (1968) trailer

https://www.youtube.com/watch?v=g79_ljVC5Wk

 

Slime People, The 1963 Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=ad8ajnQDbVw

 

 

Ceramica spaziale

Lucio Fontana, Ceramica spaziale, 1949 

Polychrome ceramic

60 x 64 x 60 cm

Unfinished Ode to Mud

Our soul resents it. Our feet and wheels trample it. “Mud” is how we address those we hate, paying little attention to the injustice done to the mud. Does it really deserve the constant humiliation, attacked with such an atrocious persistence? Mud, so despised, I love you. Mud is pleasant to the noble hearts because it is despised. In my essay, oh mud, fly in the face of your detractors! How beautiful you look after the rain has softened you — beautiful, you, carried on blue wings! 

When not only the distant, but all that is close-by has turned dark and like in a dream with a funeral, the rain beats suddenly, bruising the earth. That is when the ground starts melting into mud. And those of pure gaze adore it. The azure kneels upon the slimy body broken by the hostile wheels; during long intervals from a deep teal to an opinionated passage, who knows where, liberty and devotion guide our steps. This is how a savage spot turns into a loveliest place giving off a powdered odour.      

From there on, the earth’s finest flower, the bane of artist’s life, mud flies best, and defends itself best against the feet of its detractors. All by itself, it resists our direct approach, forcing long detours on stilts. And it’s not due to the lack of hospitality or a surplus of jealousy, since she immediately attaches herself to whoever is coming by —  that dog of mud keeps jumping on me, holding onto my foot; and she holds with tenacity, no matter her age — the older, the stronger the grip: When I trespass, when I enter her domain, she doesn’t let me go, but fastens onto my limbs, lassos them with elastic traps, grapples them like wrestlers lying on the ground.

What do you think about such lasting connection? You find it overbearing? Not me. An emotional tie I can readily forgive. I certainly prefer it to indifference: better to be caked in mud than making little progress. I adore it, although my pace is slackened; and I am grateful in spite of all the detours forced upon me. 

Mud appeals to the valiant. You left your footprints on her face — she’s got your number and will pay back. Your destiny is sealed. She dies clenching her jaws. Mud perseveres, you have to wait for her to dry before she lets go. Its stick-to-it-ive-ness is that of ivy. You cannot brush her off. Try better scraping with a knife, scratching to dust, — that’s right, dust, which shares the destiny of all the carbohydrates, including ourselves. 

Certain books, whose time has passed — they have done all the damage, as well as all the good  they could, had claimed mud as the origins of man. Man is an imposter and is not without his pretentious claims. Certainly, the claim was meant as derogatory, to keep us down, to strip us of all the pretensions. Actually it is derogatory for both mud and man. There are no obvious ties of close kinship between the two of us. Man’s flesh is too pink for that — we’ll talk about man in his turn. As for the mud’s pretensions, the most important of them is that there’s nothing we can do to it and that we cannot give it any structure. 

It carries on the way snails and earthworms do when they pass through it, and reciprocally, the way mud passes through them – phlegmatically like slime passes through certain fish. If I were poetically inclined, I could continue the way I did earlier when talking about mud-wrestling, lassos and ivy; but myself, just like all the others who happen to be bogged down and should let mud dry, waiting on the side of the road, I need to let it dry now in this text. Although truth be told, I cling to that mud a lot more than the mud clings to my poem; so, it is really up to me to quit putting mud into words, especially since by definition, mud is hostile to form and is the bastion of resistance to all things artistic; in fact, I believe it entices me in order to frustrate. Therefore, the best I can do to its glory andmy  shame is diligently quit wrestling with this unfinished ode….

Francis Ponge 

https://francispongeonlineanthology.wordpress.com/2017/08/02/mud-the-unfinished-ode-a-text-of-francis-ponge-translated-by-vadim-bystritski/

Ode inachevée à la boue

 

La boue plaît aux cœurs nobles parce que constamment méprisée.

Notre esprit la honnit, nos pieds et nos roues l'écrasent. Elle rend la marche difficile et elle salit : voilà ce qu'on ne lui pardonne pas.

C'est de la boue! dit-on des gens qu'on abomine, ou d'injures basses et intéressées. Sans souci de la honte qu'on lui inflige, du tort à jamais qu'on lui fait. Cette constante humiliation, qui la mériterait ? Cette atroce persévérance !

Boue si méprisée, je t'aime. Je t'aime à raison du mépris où l'on te tient.

De mon écrit, boue au sens propre, jaillis à la face de tes détracteurs !

Tu es si belle, après l'orage qui te fonde, avec tes ailes bleues !

Quand, plus que les lointains, le prochain devient sombre et qu'après un long temps de songerie funèbre, la pluie battant soudain jusqu'à meurtrir le sol fonde bientôt la boue, un regard pur l'adore : c'est celui de l'azur agenouillé déjà sur ce corps limoneux trop roué de charrettes hostiles, – dans les longs intervalles desquelles, pourtant, d'une sarcelle à son gué opiniâtre la constance et la liberté guident nos pas

Ainsi devient un lieu sauvage le carrefour le plus amène, la sente la mieux poudrée.

La plus fine fleur du sol fait la boue la meilleure, celle qui se défend le mieux des atteintes du pied ; comme aussi de toute intention plasticienne. La plus alerte enfin à gicler au visage de ses contempteurs.

Elle interdit elle-même l'approche de son centre, oblige à de longs détours, voire à des échasses.

Ce n'est peut-être pas qu'elle soit inhospitalière ou jalouse; car, privée d'affection, si vous lui faites la moindre avance, elle s'attache à vous.

Chienne de boue, qui agrippe mes chausses et qui me saute aux yeux d'un élan importun !

Plus elle vieillit, plus elle devient collante et tenace. Si vous empiétez son domaine, elle ne vous lâche plus. Il y a en elle comme des lutteurs cachés, couchés par terre, qui agrippent vos jambes; comme des pièges élastiques; comme des lassos.

Ah comme elle tient à vous! Plus que vous ne le désirez, dites-vous. Non pas moi. Son attachement me touche, je le lui pardonne volontiers. J'aime mieux marcher dans la boue qu'au milieu de l'indifférence, et mieux rentrer crotté que Grosjean comme devant; comme si je n'existais pas pour les terrains que je foule... J'adore qu'elle retarde mon pas, lui sais gré des détours à quoi elle m'oblige.

Quoi qu'il en soit, elle ne lâcherait pas mes chausses; elle y sécherait plutôt. Elle meurt où elle s'attache. C'est comme un lierre minéral. Elle ne disparaît pas au premier coup de brosse. I1 faut la gratter au couteau. Avant que de retomber en poussière - comme c'est le lot de tous les hydrates de carbone (et ce sera aussi votre lot) - si vous l'avez empreinte de votre pas, elle vous a cacheté de son sceau. La marque réciproque...

Elle meurt en serrant ses grappins.

La boue plaît enfin aux cœurs vaillants, car ils y trouvent une occasion de s'exercer peu facile. Certain livre, qui a fait son temps, et qui a fait, en son temps, tout le bien et tout le mal qu'il pouvait faire (on l'a tenu longtemps pour parole sacrée), prétend que l'homme a été fait de la boue. Mais c'est une évidente imposture, dommageable à la boue comme à l'homme. On la voulait' seulement dommageable à l'homme, fort désireux de le rabaisser, de lui ôter toute prétention. Mais nous ne parlons ici que pour rendre à toute chose sa prétention (comme d'ailleurs à l'homme lui-même). Quand nous parlerons de l'homme, nous parlerons de l'homme. Et quand de la boue, de la boue. Ils n'ont, bien sûr, pas grand-chose de commun. Pas de filiation, en tout cas. L'homme est bien trop parfait, et sa chair bien trop rose, pour avoir été faits de la boue. Quant à la boue, sa principale prétention, la plus évidente, est qu'on ne puisse d'elle rien faire, qu'on ne puisse aucunement l'informer.

Elle passe – et c'est réciproque – au travers des escargots, des vers, des limaces – comme la vase au travers de certains poissons : flegmatiquement.

Assurément, si j'étais poète, je pourrais (on l'a vu) parler des lassos, du lierre des lutteurs couchés de la boue. Ainsi sécherait-elle alors, dans mon livre, comme elle sèche sur le chemin, en l'état plastique où le dernier embourbé la laisse...

Mais comme je tiens à elle beaucoup plus qu'à mon poème, eh bien, je veux lui laisser sa chance, et ne pas trop la transférer aux mots. Car elle est ennemie des formes et se tient à la frontière du non-plastique. Elle veut nous tenter aux formes, puis enfin nous en décourager. Ainsi soit-il! Et je ne saurais donc en écrire, qu'au mieux, à sa gloire, à sa honte, une ode diligemment inachevée...

Francis Ponge, Pieces, 1962 

Square the Block

Square the Block (2009) is a major architectural intervention, which has been installed on the corner of one of the London School of Economics’ most prominent buildings. The sculpture appears to an abstraction of the corner that both mimics and subtly subverts the existing façade of the building. The stonework looks as if it has been jumbled and crumpled up, then just reattached to the building. It deliberately upsets the perception of the building from something quietly solid and dignified into something unsettling and fallible.

The corner of the building was actually originally chamfered, this allowed Richald Wilson to construct elements that projected from it. Then to construct the artwork, the artist, working with engineers Eckersley O’Callaghan, created copies of a number five-storey vertical slices from the neighbouring buildings. Moulds were taken from these and the resultant casting fixed to a three-dimensional aluminium truss , which was six storeys in height and approximately triangular. The pieces of the sculpture were constructed from a water-based acrylic composite: Jesmonite. This was selected because it was economical to produce, light enough to be carried by the existing building structure and had a close visual match to the Portland stone cladding. The completed sculpture assembled on the ground and the complete piece lifted into place. It was hung on the side of the building from the fifth floor only and tied back to the building at second and sixth floors for stability.

The sculpture makes no architectural and functional sense other than matching the cornice work and completing the corner. Its position means that it is sometimes unnoticed, overlooked and therefore the moment of incongruity and recognition is often delayed and thus amplified. It is an intervention that both mimics and subtly subverts the existing facade of the building.

http://www.msa.mmu.ac.uk/continuity/

Η αμφισβήτηση του τελάρου και η θέση του «ερωτότοιχου» στη μεταπολεμική αφαίρεση (Β΄ Μέρος)

Στο πρώτο μέρος του κειμένου αναφέρθηκα στην εικαστική αφετηρία του λογοπαίγνιου του «ερωτότοιχου», τον οποίο χρησιμοποιεί ο Lacan για να καταγράψει το αδιέξοδο μιας σχέσης βασισμένης στη διαφορά των δυο φύλων, συνδυάζοντας την ηχητική και λεκτική ομοιότητα του «έρωτα» (l' amour) και του «τοίχου» (le mur) στη χρήση της γαλλικής γλώσσας. Ήδη από τη δεκαετία του 1950 η προτίμηση του «τοίχου» έναντι του τελάρου εντοπίζεται στη γλώσσα κάποιων καλλιτεχνικών εργαστηρίων. Αυτή η μετατόπιση συνετέλεσε για πολλά χρονιά στην αμυντική θέση της ιδέας της μεγάλης ζωγραφικής προτρέποντάς την να κατανοηθεί ως μια διευρυμένη γλυπτική.

Όμως ο τοίχος μεταβάλλεται  στην ύστερη εικαστική νεωτερικότητα, συμβαδίζοντας με την πορεία των εφαρμογών μιας αρχιτεκτονικής που τα τελευταία χρόνια εστιάζει στην υπέρβαση της «αταραξίας» της λιθόκτιστης μάζας μέσα από τη χρήση κυρίως ελαφρύτερων και διαφανών υλικών.[1] Διόλου τυχαία, οι μαζικές σχεδιαστικές εφαρμογές των υλικών που επιφέρουν την αντανάκλαση και τον αντικατοπτρισμό συνδυάζονται άψογα με τις αρχές της πανοπτικής εποπτείας, τις οποίες φαίνεται να υποστηρίζει η πλειοψηφία μέσω των κοινωνικών δικτύων και με τη μόνιμη χρήση του κινητού τηλεφώνου από κάθε ανθρωπότυπο.  

Έτσι λοιπόν ο τοίχος περνάει σ’ ένα επόμενο στάδιο και, διευκολύνοντας το εποπτικό βλέμμα, μετατρέπεται σε καθρέφτη αλλά και σε μια διαφανή επιφάνεια, συνεισφέροντας ταυτόχρονα στην ισοπέδωση των άλλοτε σταθερών και «νοσταλγικών» χαρακτηριστικών και βιωμάτων μιας απόρθητης αρχιτεκτονικής των συμπαγών τοίχων.

http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2018/06/blog-post_82.html#more 

Η αμφισβήτηση του τελάρου και η θέση του «ερωτότοιχου» στη μεταπολεμική αφαίρεση (Α΄ Μέρος)

«Entre l'homme et l'amour,

Il y a la femme.

Entre l'homme et la femme,

Il y a un monde.

Entre l'homme et le monde,

Il y a un mur.»

Antoine Tudal, Paris en l'an 2000

Όταν ο Lacan το 1971-2, στην τρίτη από μια σειρά διαλέξεων στο παρεκκλήσιο του νοσοκομείου Sainte Anne, αναφερόταν στον «ερωτότοιχο» εμπνεόμενος από τους στίχους  ενός ποιήματος του Antoine Tudal ίσως να μην γνώριζε ότι η χρήση του λογοπαίγνιου είχε εικαστική αφετηρία. Ο Lacan, αναφερόμενος στην ηχητική και λεκτική ομοιότητα του «έρωτα» (l' amour) και του «τοίχου» (le mur) στη χρήση της γαλλικής γλώσσας, χρησιμοποίησε τις στροφές ενός 22χρονου ποιητή, τον οποίο είχε υιοθετήσει ο Nicolas de Staël στην ηλικία των 6 ετών. Ακολουθώντας τον βίο του Nicolas de Staël, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο «τριφασικός τοίχος» που περιγράφει ο υιοθετημένος γιος του, που αντιστοιχεί στην αγάπη, τη γυναίκα και τον κόσμο, αφορά άμεσα το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, με τον πατέρα του να επιμένει στη χρήση μιας απροσπέλαστης τοιχοποιίας στην σχεδιαστική του γραφή.

Συνεπώς, η εμμονή σε έναν τοίχο που στέκεται ως εμπόδιο και αποδιώχνει αντί να ενώνει δεν ανακαλύπτεται στις διαλέξεις του Lacan, στην ψυχαναλυτική φιλολογία του οποίου ο«ερωτότοιχος» βρίσκει τη θέση του στη καταγραφή του αδιέξοδου μιας σχέσης βασισμένης στη διαφορά των δυο φύλων, καθώς ήδη από τη δεκαετία του 1950 η λέξη «τοίχος» εντοπίζεται στη γλώσσα των καλλιτεχνικών εργαστηρίων.

Στην μεταπολεμική αφαίρεση η χρήση του τοίχου, άλλοτε μέσα από την καθαυτό αναπαραγωγή του και άλλοτε μέσα από μια ματεριαλιστική προσέγγιση της ζωγραφικής επιφάνειας, αντικατέστησε εν μέρει την συμβατική επιφάνεια του τελάρου. Αν και σήμερα η αντίληψη που φέρει την ανάγκη αυτής της μετατόπισης μοιάζει παρωχημένη, η ιδέα της μεγάλης ζωγραφικής για πολλά χρόνια βρίσκεται σε αμυντική θέση, κάτι που ίσως οφείλεται και στην ανάγκη να μετατοπιστεί η ζωγραφική και να κατανοηθεί ως μια διευρυμένη γλυπτική.

http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2018/06/blog-post_53.html#more

Circus Aedificare

Circus Aedificare is a construction machine that pours a free and unorganized matter around it. The ritual spilling of matter accumulates to the point of constituting an enclosure around it, made of a pure and anarchic accumulation. This absence of constructive economy has for counterpart to obtain an architecture which is exchanged with the field of Painting or Sculpture. In the idea of synthesis of arts, this building succeeded to move the painting dripping method in the field of Architecture. By withdrawing from construction knowledge, it is the density of the material itself that gives shape to the building and its natural distribution.

http://www.marcleschelier.com/circus-aedificare  

Liquid Antiquity: A New Fold

This workshop engages scholars, curators, and artists in a response to the multimedia project “Liquid Antiquity,” commissioned by the DESTE Foundation for Contemporary Art, in order to extend further its explorations of alternative models of engaging classical antiquity and to enrich collaboration between the academic and art worlds in new forms of public engagement around the legacies of classicism.

“Liquid Antiquity,” is a platform for radically rethinking the relationship between the classical and the contemporary. Antiquity is an irrepressible source of meaning today. But what it means is never fixed in stone. It must instead be continually rethought for an always changing “we” under always changing conditions of local and global significance. Resisting classicism as dead weight, “Liquid Antiquity” aims to make the ancient Greek past available as a fluid resource for the present by shifting attention from the matter of antiquity to the question of why antiquity matters. “Liquid Antiquity” was therefore designed as an exhibition without antiquities that stakes out the book as its primary site. Through word and image, the book stages an encounter with a “liquid” antiquity as well as a series of reflections on this encounter through contemporary artistic practice and the history of classicism over millennia. Spanning twenty-five hundred years in an unprecedented collaboration between leading artists, theorists, writers, art historians, classicists, cultural historians, and archaeologists, “Liquid Antiquity” is a handbook, deeply collaborative in spirit and experimental in form, for the creative work of reimagining the present through the ancient past.  It is complemented by a video installation designed by Diller Scofidio + Renfro on view in the antiquities galleries at the Benaki Museum in Athens.

“Liquid Antiquity: A New Fold” is inspired by two guiding commitments of the initial project: first, the commitment to collaboration and conversation; and second, the commitment to a way forward that is always unpredictably emergent out of the past—hence, the idea of a fold introduced here. An interdisciplinary group of scholars and artists are invited to reflect on “Liquid Antiquity” and think together about strategies—conceptual, aesthetic, pragmatic—for the ongoing work of “doing” classical reception under the sign of liquidity.  Time will be primarily devoted to discussion rather than formal presentation.

“Liquid Antiquity: A New Fold” is organized by Dimitri Gondicas (Princeton Athens Center), Brooke Holmes (Princeton/Postclassicisms), and Polina Kosmadaki (Benaki Museum) and supported by the Seeger Center for Hellenic Studies and Postclassicisms.

Confirmed participants:

Joy Connolly (The Graduate Center at CUNY)

Richard Fletcher (Ohio State University)

Phoebe Giannisi (University of Thessaly)

Constanze Güthenke (Oxford University)

Brooke Holmes (Princeton University)

Despina Katapoti (University of the Aegean)

Polina Kosmadaki (Benaki Museum)

Christodoulos Panayiotou (Independent Artist)

Nina Papaconstantinou (Independent Artist)

Dan-el Padilla Peralta (Princeton University)

Stefania Strouza (Independent Artist)

Giorgos Tzirtzilakis (University of Thessaly/DESTE Foundation for Contemporary Art)

Kostis Velonis (Independent Artist)

 http://www.postclassicisms.org/workshops/forthcoming-2/liquid-antiquity-a-new-fold/