Πάνω σε 13 ομηρικούς στίχους...

Με αναδημοσιεύσεις σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του πλανήτη, ή τουλάχιστον σε πολλά από αυτά, διαβάσαμε την πανηγυρική είδηση για την ανακάλυψη του «αρχαιότερου γραπτού τεκμηρίου του ελληνικού έπους της "Οδύσσειας"», που χρονολογείται στη ρωμαϊκή εποχή. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα που επαναλαμβάνονται κατά το γνωστόν απαράλλαχτα, ή σχεδόν, πρόκειται για μια πήλινη πλάκα διαστάσεων περίπου 20Χ20 εκατοστών που περιέχει την αρχή της ραψωδίας ξ της Οδύσσειας, (http:// kiwihellenist.blogspot.com/2018/07/not-oldest-written-record-of-odyssey.html).

Βρέθηκε στην Ολυμπία, έξω από το ιερό του Δία. Oι ανασκαφείς δήλωσαν πως η πινακίδα χρονολογείται στον 3ο μ.Χ. αιώνα (αν όχι νωρίτερα). Είναι δυνατόν μία πινακίδα του 3ου μ.Χ. αιώνα να θεωρείται η αρχαιότερη που έχει βρεθεί; Φοβάμαι πως οι πανηγυρισμοί που συνόδευσαν τη δημοσίευση μυρίζουν λίγο Αμφίπολη. Ηδη έχουν αρχίσει να δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο κριτικές απόψεις από τους ειδικούς που λένε πάνω - κάτω τα εξής: όσον αφορά τα γραπτά ευρεθέντα αποσπάσματα σε κεραμικό υπόβαθρο της «Οδύσσειας» (Οδ.9.39), έχουμε ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. το graffiti από απόσπασμα σε όστρακο, από την Ολβια, αποικία των Μιλησίων στη Μαύρη Θάλασσα, προγενέστερο δηλαδή κατά 8 αιώνες.

Υπάρχει επίσης ένας στίχος από την «Οδύσσεια» στον ορφικό πάπυρο του Δερβενίου που έχει ανακαλυφθεί στη Μακεδονία και χρονολογείται στα 340 με 320 π.Χ.

Τέλος, έχουμε παραδείγματα αιγυπτιακών παπύρων με αποσπάσματα από τα έπη. Αν λοιπόν θέλαμε να μιλήσουμε για το «πρώτο» ή το «μοναδικό», πρέπει να στραφούμε σε άλλους δρόμους, δηλαδή να συλλέξουμε όλη την περιγραφή μαζί: πρόκειται για το μεγαλύτερο σε έκταση απόσπασμα της «Οδύσσειας» που βρέθηκε στον σημερινό χώρο της Ελλάδας, εγχάρακτο σε κεραμικό, και στα περίχωρα ενός ιερού χώρου, τόσο σημαντικού όσο η αρχαία Ολυμπία.

Φοίβη Γιανίσση

http://www.tanea.gr/news/lifearts/article/5593452/panw-se-13-omhrikoys-stixoys/

The Starlings

Late one afternoon in October
I hear them for the first time:
loud-voiced palavering, whistles, murmurs,
quarrels, bickering and warbling, croaking and chatter
in the high plane trees of the street.
The leaves are all turning yellow this time of year,
causing huge yellow sunlit rooms
to appear at the level of the fifth and sixth floors
opposite the barracks, where the tram turns off
from the Via delle Milizie.
Solid branches, twigs, and perches:
every bit of space is taken up in this parliament of starlings!
They are tightly bunched together there among the leaves;
and the hundreds of thousands of starlings
that perform their flying exercises
against the backdrop of the evening’s mass of motionless cloud
will surely soon have lost their places:
there are myriads of swarming punctuation marks out there,
starlings flying in formation,
sudden sharp turns, steep ascents,
swarm on delightful swarm
against a rosy cloud bank in the east.
The October evening is cool.
The shop windows of the Via Ottaviano are shining.
And the starlings are chattering, quarreling and laughing,
whispering and quietly enjoying themselves, when suddenly 
a blustering as of ten thousand pairs of sharp-edged scissors
passes through the republic of the plains--
it is as though an alarm had sounded,
heard as an echo over the muffled traffic.
Soon the darkness of night will fall.
But the starlings up there won’t stop talking,
they move together, push one another, chatter and flit.
Virgil must have had them in mind when somewhere he likens
the souls of the deceased to flights of birds
which toward sundown 
abandon the mountains and gather in high trees.
I seem to be standing in an Underworld
in the midst of a swarm of birds.
The block is Virgilian; the street is crossed
by the Viale Giulio Cesare,
where you lived
for some time before you died.
That’s why I am stopping here.
The souls of the dead have gathered in the trees.
Their number is incredible, suddenly it seems ghastly;
is this what it will be like?
For a moment I am a prisoner
of the poem I am writing.
There must be an exit.
The soldier coming up to me
has noticed that I have been standing
for quite some time looking up into the foliage--
into the darkness of feathers, bird’s eyes, and beaks.
The peasant boy inside him apprises me
of the fact that starlings come in vast migrations
“from Poland and Russia”
to spend the winter in the south:
“And things go very well for them!
In the daytime they fly out to the countryside
and spend the night in here,"
he explains with great amusement, turning his gaze
up toward the swarm of birds. Their anxiety seems to have ceased;
in just a moment they all seem to have fallen asleep.
Only single chirps and clucks are heard
from starlings talking in their sleep.
What are they dreaming of? Ten thousand starlings are dreaming in the 
darkness
about the sunlight over the fields.
As for myself, I am thinking of the tranquility
in certain restaurants in the countryside,
in the Albano Mountains and on the Campagna--
the tranquility at noon on a sunny day in October.
I am filled with the clarity of the fall day.
And am touched by something immeasurable, transparent,
which I cannot describe at first 
but must be everything we never said to each other.
There are so many things I’d like to say.
How shall I be able to speak?
Today you are not shade, you are light.
And in the poem I am writing you will be my guest.
We are going to talk about Digenís Akrítas,
the Byzantine heroic poem
with the strangely compelling rhythm;
and since the manuscript of the poem
is preserved in the monastery at Grottaferrata
I shall order wine from Grottaferrata,
golden and shimmering in its carafe;
we shall talk about the miraculously translucent autumn poem by Petronius
which appears first in Ekelöf’s Elective Affinities;
and about Ekelöf’s poems, to which you devoted such attention.
Did Ekelöf ever come to Grottaferrata?
I seem to detect your lively gaze.
And we shall see how the starlings come flying
across the fields in teeming swarms.
They will come from Rome and spend the day out here 
where they will eat snails, worms, and seeds
and suddenly they will fly up from a field
as at a given signal
and make us look into the sun.

In Memoriam Ludovica Koch (1941-93)

Jesper Svenbro

Your Concern is My Defense

Your Concern is My Defense, 2018 

Wood, cement, rocks 

85 x 60 x 10 cm 

Το οχυρό

Βασικός άξονας της έκθεσης αποτελεί η διευρυμένη αποκωδικοποίηση των εννοιών που περικλείει ο όρος “Οχυρό”. Στόχος του εγχειρήματος είναι η διερεύνηση των επιμέρους δομών (αρχιτεκτονικών, κοινωνιολογικών και ανθρωπολογικών) που σχετίζονται με την ιστορική γενεαλογία του οικισμού και η μεταφορά τους σε σύγχρονες εικαστικές προτάσεις (ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, video, φωτογραφία, επιτελέσεις, αρχειακές παραθέσεις). Η οχύρωση, απαραίτητη αμυντική μέθοδος έναντι του επαπειλούμενου κινδύνου, συνυφασμένη με την γεωπολιτική και γεωλογική ιδιαιτερότητα της τοποθεσίας, συγκροτεί ένα ενιαίο σύνολο από υπέργεια και υπόγεια έργα που συνδέονται μεταξύ τους με πλέγματα πολιτισμικών αλληλεπιδράσεων. Η βιοπολιτική της οχύρωσης ως πράξη άμυνας σε συνδυασμό με το ενέργημα του καταφυγίου ως χωρικότητα προστατευμένης διαβίωσης, συνθέτουν μια σειρά από υβριδικά μοντέλα που αναλύουν τον καθημερινό βίο στο πλαίσιο μιας επισφαλούς ανθρωπογεωγραφίας. Ζητήματα όπως η οικιστική αυτονομία, η πατριαρχική οικογένεια ως κυρίαρχη κοινωνική δομή της εποχής, τα φεουδαρχικά κρησφύγετα, οι αμυντικοί μηχανισμοί, η σύνθετη αρχιτεκτονική τυπολογία του συγκροτήματος και οι ύστερες επεμβάσεις αποκατάστασης αποτελέσαν μερικά από τα διεπιστημονικά δεδομένα που συνέθεσαν το πεδίο έρευνας και έμπνευσης για τους 16 συμμετέχοντες εικαστικούς καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες.

Επιμέλεια έκθεσης: Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες: Αρβανίτης Νίκος, Βελώνης Κωστής, Γεροδήμος Βασίλης, Γιαννίση Φοίβη, Γρηγοριάδης Γιάννης, Γυπαράκης Γιώργος, Ισιδώρου Γιάννης, Ιωαννίδης Κώστας, Κοτιώνης Ζήσης, Μπασσάνος Κώστας, Παπακωνσταντίνου Νίνα, Παππά Νίνα, Τσώλης Κώστας, Χανδρής Παντελής, Χριστόπουλος Κώστας, Ψυχούλης Αλέξανδρος. 

Οχυρό συγκρότημα των Τρουπάκηδων - Μούρτζινων στην Καρδαμύλη

Εγκαίνια 28 Ιουλίου 2018

Διάρκεια 18/6- 31/10 2018

Kon Wajiro’s Archaeology of Present Times

Japanese architect, sociologist, and educator Kon Wajiro was living in Tokyo when the violent 1923 earthquake occurred. With his students, he visited the areas where people gathered after the natural disaster. Through simple yet refined drawings he began to register the temporary shelters and the sparse belongings of the refugees in order to testify their state of living, a condition reduced to the bare minimum.

During his life, Kon Wajiro kept on documenting the memories of Japanese civilisation in an attempt to keep their testimony in the event of their sudden disappearance or of their possible fading due to modernisation. He meticulously traced houses and types of furniture, ways of dressing and commodities, ordinary objects and people’s habit, generating a complex visual taxonomy of the transition of a culture toward modernity.

His studies gave birth to a branch of sociology, called “modernology” which aimed at documenting the evolution of places and cultures as a consequence of modernisation.

http://socks-studio.com/2017/12/10/kon-wajiros-archaeology-of-present-times/

Tiled Pallet

Matias Faldbakken, Tiled Pallet, 2016

The Dancing Lares and the Serpent in the Garden Religion at the Roman Street Corner

The most pervasive gods in ancient Rome had no traditional mythology attached to them, nor was their worship organized by elites. Throughout the Roman world, neighborhood street corners, farm boundaries, and household hearths featured small shrines to the beloved lares, a pair of cheerful little dancing gods. These shrines were maintained primarily by ordinary Romans, and often by slaves and freedmen, for whom the lares cult provided a unique public leadership role. In this comprehensive and richly illustrated book, the first to focus on the lares, Harriet Flower offers a strikingly original account of these gods and a new way of understanding the lived experience of everyday Roman religion.

Weaving together a wide range of evidence, Flower sets forth a new interpretation of the much-disputed nature of the lares. She makes the case that they are not spirits of the dead, as many have argued, but rather benevolent protectors—gods of place, especially the household and the neighborhood, and of travel. She examines the rituals honoring the lares, their cult sites, and their iconography, as well as the meaning of the snakes often depicted alongside lares in paintings of gardens. She also looks at Compitalia, a popular midwinter neighborhood festival in honor of the lares, and describes how its politics played a key role in Rome’s increasing violence in the 60s and 50s BC, as well as in the efforts of Augustus to reach out to ordinary people living in the city’s local neighborhoods.

A reconsideration of seemingly humble gods that were central to the religious world of the Romans, this is also the first major account of the full range of lares worship in the homes, neighborhoods, and temples of ancient Rome.

The Dancing Lares and the Serpent in the Garden Religion at the Roman Street Corner by  Harriet I. Flower

Chapter 1: 
http://assets.press.princeton.edu/chapters/s11203.pdf

Που να διαβεις αυτά τα βουνά

Όγκοι τόσο μεγάλοι που έχει ξεχαστεί το βάθος τους. 

Το βλέμμα παντα στραμμένο στις κορυφές τους.

 Πάντα εκεί που σταματάνε.

 Σαν εικόνα απόλυτη και τέλεια κράτα το βάθος της σαν μυστικό. 

Και εκεί γελιεται το μάτι και νομίζει ότι κατέχει το όλο τους.

 Πάει κ παραπέρα, νομίζει ότι τις έχει διαβεί κιόλας.

Μέσα απ τα πνευμόνια μετριέται το ύψος τους.

 Και πνευμόνια μετρούν με ανάσες τους χρόνους τους.

 Μέσα σ αυτούς του χρόνους χωνευονται και εμφανιζουν μποι και κορμοστασιά.

 Τα χρώματα διαλέγουν το πώς θα εμφανιστούν στον χώρο τους,

 και τα χρώματα, χρόνοι είναι και αυτά και μαζί πνοές.

 Και τότε είναι που εμφανίζονται 

και πασχίζουν να μας κοιτάξουν κατευθείαν μέσα στα μάτια. 

Και θα κοιτάζουν μόνο στα μάτια.

 Γιατί αυτό Έτσι έχει οριστεί απ την αρχή.

 Αυτό είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. 

Αυτό έχουν πραγματικά ανάγκη. 

Για οτιδήποτε δεν έχουν ανάγκη, δεν ενδιαφέρονται. 

Τα μάτια όμως...

Έτσι θα φτιάξουν κ αυτά τα μάτια τους για να κοιτάζουν 

και τα αυτιά τους για να ακούνε 

γιατί έτσι θα ακούν τους χρόνους τους κ τις πνοές τους.

Καθώς θα κοιτάζουν τα δέντρα, 

δέντρα θα γίνονται 

για να κοιτάζοντας και αυτά στα μάτια. 

Ανεβαίνοντας από σύνορο σε σύνορο, από στιγμή σε στιγμή.

Πότε να μην επιστρέψουν στα ίσια τοπία, στα ίδια μονοπάτια.  

Η πορεία ευθύς. Πότε ξανά οι ίδιες εικόνες. 

Και αυτό μοιάζει με κατάκτηση και κατάκτηση είναι. 

Σαν βουνά κ αυτοί σταματούν κάποτε. 

Και εκεί που σταματούν οι κορυφές τους,

τα μήκη και τα πλάτη τους

σταματάνε κ οι πνοές κ οι χρόνοι

Όπως θα ταξιδευε στον χρόνο, το βλέμμα χάνεται στις κορυφογραμμές 

Τεινοντας προς το φαινόμενο. 

Τεινοντας προς τις κορυφογραμμές 

Φαινόμενο που χάνεται στο χρόνο και στις εσχατιές

καθώς χάνεται και ξεχνιέται 

μπορεί και περνει και άλλη μορφή

 Όπως θα το ορίσουν οι περιστάσεις 

Έτσι περνάει μορφή και χαίρει προσοχης, 

 Σαν φαινόμενο στην άκρη του κόσμου 

Εκεί στο τελευταίο σύνορο αλλά και στο πρώτο. Απόλυτα ομοίωματα που τείνει στο άπειρο.

απίστευτο θέαμα φωτος ολοκληρώνεται σε όλες τις διαστάσεις.

Όμως όλα αυτά εκεί. 

Στις κορυφογραμμές 

Πουθενά αλλού. Πότε αλλού.

Κάθως Δεν ακολουθεί τιποτα

Μονάχα χρόνος καθαρός που δεν περιέχει ούτε περιέχεται σε κάτι άλλο 

Σαν φως που δεν μπορεί να περιέχει σκοταδι

Εκεί υφίστανται αυτα και υπάρχουν, στις εσχατιές, στις άκρες και στα συνορα

Κορμοστασιες και βράχια ανάκατα 

Untitled (2018)

Stelios Karamanolis, Colored pencil and acrylic on raw canvas

30 x 23 cm

Neutral Measure

Peter Eudenbach, Neutral Measure, 2012 
Cast Iron
2x2x39"

https://www.petereudenbach.com/sculpture/1028

Inauguration of three public artworks in collaboration with Eleni Kamma

On June 2nd the city councilor Noël Lebens inaugurated the three public sculptures ‘Unity in Diversity’ in Sittard, Geleen and Born. The three sculptures each have three columns, where respectively one, two or three columns ‘fall over’. The rope holds the poles together and prevents the trinity to lose it’s balance. The color scheme for the ropes was made in collaboration with children of local primary schools, envisioning the future colors of the three urban centers.

http://breghoremans.com/inauguration-three-public-artworks-in-collaboration-with-eleni-kamma/

https://sittard-geleen.nieuws.nl/nieuws/20180604/kunstwerken-eenheid-verscheidenheid-op-afstand-onthuld/