Monday, May 27, 2013

The five most common insults and slogans of medieval rebels


How subversive was the speech of Flemish rebels in the later Middle Ages? Violence remained the exception in urban rebellions, whereas subversive utterances, though always risky, must have been almost the rule of daily politics in the urban centres of late medieval Flanders and in many other European towns and cities as well. Quoted below, you can find five of the most popular expressions of urban rebels in Flanders. Naive at first sight, they contain however hidden messages for those who were shouted at.
1. ‘A bad chicken was brooding’ (een quaet kiekin broedde; Ypres, 1477) was a common proverb in the Middle Ages. It meant that wicked people were hatching a malicious plan. They ‘were brooding on’ subversive plans that had to remain hidden from the authorities, until they could take action and openly call for a strike in the textile industry. Testimonies of Flemish rebels not only show that they planned their political actions in clandestine meetings, but also that even groups completely excluded from political power, as the young apprentices of the Flemish textile guilds, commonly exchanged dangerous political ideas amongst themselves without the initial knowledge of the urban rulers or the deans and masters of their guilds. When these bad eggs were hatched, subversive speech could pose a serious threat to the authorities.
2. ‘Son of a b*tch’ (hoerezuene; Bruges, 1478). Such vulgar language was not used only by rebels, as it seems to have been quite common in all social layers in town. Anyway, as today, one of the most common metaphors used to describe the strengths and weaknesses of opponents in past societies involved sexuality. Insulters targeted men and women with references to their (alleged) sexual excesses and unreliability. Furthermore, a victim’s descent was called into question when an insulter called him or her a ‘b*stard’ or a ‘son of a b*tch’. Power and status depended not only on behaviour, but also on membership in an important family through birth or marriage. Both aspects came under pressure if a man or woman was labelled as an illegitimate child, because in Flanders ‘b*stards’ had no legal rights unless the sovereign legitimized them.
3. ‘I sh*t on you’ (ic schyte in ulieden; Bruges, 1527). In 1527, the fishmonger Thomas Haghebaert had shouted to the dean and the sworn men of his guild ‘I have nothing to do with you or with the magistrate. I sh*t on you and on the aldermen and on all those who think they can harm me!’ He was exiled as well, a heavy punishment for a serious crime. More than just social status and reputation were at stake when Thomas threatened his superiors with these ‘faecal insults’. He was also challenging their legal authority. Therefore, this ‘indecent language’, as it was called in the final verdict of Thomas, not only wanted to dishonour the chiefs of the guild, as the main purpose of the defamation was to destabilize the political authority of rulers and privileged social groups.
4. ‘Liver eater’ (levereter; Ghent, 1432). This offensive term was generally aimed at corrupt officers or aldermen. The term was linked to ‘organologic’ views which compared the city with a body that could be harmed by the corrupt acts of individuals. In this case, according to rebel ideology, people who ate the ‘liver’ of the city damaged the most important part of its ‘body politic’. Medieval medicine saw the liver as the source of all necessary body fluids, but medical models aside, the basic idea of eating one’s liver is expressive enough. By accusing someone of this severe crime, rebels legitimated the punishment of those who were accused of corruption, as they claimed that it was a necessary action to cure ‘a wounded town’.

5. ‘Kill! Kill!’ (slaet doot, slaet doot; Bruges, 1477). The rhythmic structure of the Middle Dutch text, and of several other similar examples, shows that it was meant to be chanted or sung. If a mob of thousands was shouting such phrases unisono, this would obviously have an extremely intimidating effect on the aldermen hiding in the city hall. Using a rhetoric of violence targeted at the moral failings of rulers, these shouted slogans did not attack the urban government as a whole, but just those who had failed to fulfil their proper role as good governors. Rebels sought to hold up the mirror to magistrates, asking them to correct their faults and remedy the particular grievance that lay at the heart of the protest. Rebels did perhaps not fully understand what the ‘bad practices’ were that they were referring to when they collectively shouted similar slogans in public during times of commotion, but they certainly did know what was at stake and why they shouted it.
Text by Jan Dumolyn and Jelle Haemers

Living Labor and The Phantom of Liberty: Contemporary Art and the Pedagogical Paradox


Design: Jeanne Betak. Photo courtesy the Danish
Labor Movement Library and Archive (ABA). 
Photographer unknown.

Henie Onstad Kunstsenter continues its curatorial production model of book publishing to address critical issues in conjunction with its exhibitions Arbeidstid (work time) and Lære for Livet (Learning for Life).
Living Labor
 Living Labor considers the increasing subordination of life to work. Despite economic instability, growing income gaps across countries and the rise of a migratory, flexible and underpaid labor force, our commitment to productivity is unflagging. Today, work enlists us to psychologically invest ourselves in a boundaryless work life, which seeks to instrumentalize all of our waking hours. In response to the eroding boundaries between work and life, and  against the historic backdrop of the Scandinavian labor movement, the writers gathered in Living Labor propose viable forms of refusal and imagine prospects for a post-work future. Contributions by Will Bradley, Julia Bryan-Wilson, Carl Cedarström and Peter Fleming, Annette Kamp, Michala Paludan, Olivia Plender and Hester Reeve, Ole Martin Rønning, and Kathi Weeks.
Editors: Milena Hoegsberg and Cora Fisher
Design: Jeanne Betak
Sternberg Press / HOK
The Phantom of Liberty: Contemporary Art and the Pedagogical Paradox
 What kind of ideological apparatus is our current school system, and how is the relationship between freedom and discipline considered in the system’s most recent controversial changes? The Phantom of Liberty is a response to ongoing debates about pedagogy, school, and educational policy. The modern state is occupied by the question how schooling can be made more efficient, how children’s learning can be optimized. The interest in children’s performance at school undoubtedly stems from the competition thinking that characterizes “adult society.” Contributions by Emanuel Almborg, Dave Hullfish Bailey, Adelita Husni Bey, Nils Christie, Ane Hjort Guttu, Carl Hegemann, Carsten Rene Jørgensen, Lars Bang Larsen, Sharon Lockhart, Magnus Marsdal, Marit Paasche and Allan Sekula.
Editors: Tone Hansen and Lars Bang Larsen
Design: Eriksen / Brown
Sternberg Press / HOK


Henie Onstad Kunstsenter
 Sonja Henies vei 31
N-1311 Høvikodden, Norway

Saturday, May 25, 2013

Nietzsche’s Marginal Children: On Friedrich Hayek | The Nation

Nietzsche’s Marginal Children: On Friedrich Hayek | The Nation

St Kilda Skatepark

Marine Parade, St Kilda, Melbourne, 2013

Crece en la plaza en sombra



Crece en la plaza en sombra
el musgo, y en la piedra vieja y santa
de la iglesia. En el atrio hay un mendigo...
Más vieja que la iglesia tiene el alma.

Sube muy lento, en las mañanas frías,
por la marmòrea grada,
hasta un rincòn de piedra... Allí aparece
su mano seca entre la rota capa.

Con las òrbitas huecas de sus ojos
ha visto còmo pasan
las blancas sombras en los claros días,
las blancas sombras de las horas santas.

Antonio Machado

Moving Walls



Moving Walls, 2008
350 cm x 200 cm x 100 cm
Acrylic, Wood

William Shakespeare,Timon of Athens
Let me look back upon thee. O thou wall,
That girdlest in those wolves, dive in the earth,
And fence not Athens! Matrons, turn incontinent!
Obedience fail in children! slaves and fools,
Pluck the grave wrinkled senate from the bench,
And minister in their steads! to general filths
Convert o' the instant, green virginity,
Do 't in your parents' eyes! bankrupts, hold fast;
Rather than render back, out with your knives,
And cut your trusters' throats! bound servants, steal!
Large-handed robbers your grave masters are,
And pill by law. Maid, to thy master's bed;
Thy mistress is o' the brothel! Son of sixteen,
pluck the lined crutch from thy old limping sire,
With it beat out his brains! Piety, and fear,
Religion to the gods, peace, justice, truth,
Domestic awe, night-rest, and neighbourhood,
Instruction, manners, mysteries, and trades,
Degrees, observances, customs, and laws,
Decline to your confounding contraries,
And let confusion live! Plagues, incident to men,
Your potent and infectious fevers heap
On Athens, ripe for stroke! Thou cold sciatica,
Cripple our senators, that their limbs may halt
As lamely as their manners. Lust and liberty
Creep in the minds and marrows of our youth,
That 'against the stream of virtue they may strive,
And drown themselves in riot! Itches, blains,
Sow all the Athenian bosoms; and their crop
Be general leprosy! Breath infect breath,
at their society, as their friendship, may
merely poison! Nothing I'll bear from thee,
But nakedness, thou detestable town!
Take thou that too, with multiplying bans!
Timon will to the woods; where he shall find
The unkindest beast more kinder than mankind.
The gods confound--hear me, you good gods all--
The Athenians both within and out that wall!
And grant, as Timon grows, his hate may grow
To the whole race of mankind, high and low! Amen.

Exit

Monday, May 20, 2013

Les aventures des hommes et des machines



Ludvik Askenazy, “Les aventures des hommes et des machines”. Edité en 1958 , Maison d'Edition Technique a Prague, a l'occasion de l' Exposition Universelle et Internationale de Bruxelles, 1958.

Saturday, May 18, 2013

Blue Bicycle


you drop it right there

your blue bicycle

in the almost-grass of april

and it sinks in 

just a little bit

like a tired dinosaur

the blue kind

i don’t know all the kinds

you talk about them a lot

but i always forget
David Luetke

Sandwich People

Cubist costumes designed by Ivan Puni as advertisements for his exhibition at Der Sturm Gallery, Berlin, feb.1921.

Thursday, May 16, 2013

The Hills


Purity, solitude? There. They are grey. Intact greys not even the idle foot surprised, supremely light. Greys beside Nothing, melancholy and beautiful, which the air shelters like a soul, visible
because so true to its object: waiting always. To be! And even more remote, for smoke, for eyes of the most distracted, a secure Nothingness: the perfect grey on tender aridness, grey of those hills!
Jorge Guillén
translated by Julian Palley 

A Rabbit Displaying Churchill's Victory Sign



Demon Telegraph Magazine, April-May 1945. Courtesy Davenport Magic Company, London.

Σκέψεις για το αντι-μανιφέστο μιας Σοσιαλιστικής Γλυπτικής


To 1923 ο Βλαντιμίρ Τάτλιν, σ' ένα ατέλειωτο σχέδιο, αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να σχεδιάσει την παραγωγή μιας κατσαρόλας με πολλαπλές χρήσεις (τηγάνι και τσαγιέρα μαζί). Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνουμε την αδυναμία ενός σημαντικού καλλιτέχνη να είναι ταυτόχρονα και καλός σχεδιαστής αντικειμένων. Όμως αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον στην περίπτωσή του είναι οι ιδεολογικές αντιφάσεις που βρίσκονται στην καρδιά της σοβιετικής πρωτοπορίας (και όχι μόνο). Ο Τάτλιν στη διάρκεια των χρόνων της Οκτωβριανής Επανάστασης, μαζί με άλλους στρατευμένους συντρόφους, απορρίπτει τα παραδοσιακά εκφραστικά μέσα και μ' ένα προγραμματικό, διακηρυγματικό λόγο μέσω δημοσιεύσεων ανακοινώνει το πάθος του για τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης που θα είναι πολύτιμα στο χαμηλόμισθο εργάτη. Μπορεί κάποιοι από το στενό κύκλο των Προντουκτιβιστών να τα καταφέρνουν καλύτερα -όπως στη περίπτωση των σχεδιαστικών εφαρμογών της Stepanova και της Popova στη βιομηχανία των υφασμάτων -  όμως η δυσκολία του  εμπνευστή  του μνημείου της Τρίτης Διεθνούς να θέσει τον εαυτό του αποκλειστικά στη βελτίωση των συνθηκών των εργατών έχει ειδικό ενδιαφέρον, γιατί αποτελεί διακαή πόθο κάθε καλλιτέχνη που ονειρεύεται να έχει τη δεξιοτεχνία ενός Ηφαίστου και να απολαμβάνει ταυτόχρονα τις τιμές ενός Απόλλωνα. Ο καθένας από τη συντεχνία των εικαστικών θέλει κατά βάθος να είναι ο maitre της  εμμονής του είτε πρόκειται για μάρμαρο είτε για τσόχα, ακόμα και αν αυτό ερμηνεύεται με τους σημερινούς όρους μιας σημειωτικής «επένδυσης» και λιγότερο ενός απτού υπολογίσιμου υλικού με βάρος και  διαστάσεις.

Σε κάθε εικαστική απόπειρα για τη συνένωση του υψηλού και του μαζικού αντιστοιχούν εκατοντάδες επιτυχημένες εφαρμογές από εμπνευσμένους επαγγελματίες σχεδιαστές που προσέφεραν πρακτικές λύσεις σε εκατομμύρια πολίτες στις νεωτερικές κοινωνίες. Η Christina Kiaer, ιστορικός που ειδικεύεται στη σοβιετική τέχνη, αναφέρεται στην αδυναμία του άλματος του Τάτλιν από την πρωτοπορία της γλυπτικής στον επιτυχημένο σχεδιασμό για τηγάνια, κατσαρόλες και φούρνους. Αλλά το ερώτημα μπορεί μονάχα να περιοριστεί στην αναποτελεσματικότητα του Τάτλιν να παράξει κάτι που να είναι χρηστικό, ή μήπως είναι ένα γενικότερο σύμπτωμα της ανισόρροπης σχέσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας (όπως και της υπόλοιπης στρατευμένης πρωτοπορίας) με την εμπειρία της «κατοικίας»; Η πρακτική της καθημερινότητας για έναν ριζοσπάστη ντανταϊστή, φουτουριστή ή κονστρουκτιβιστή  φιλοξενείται στις κραυγές και τις διαμαρτυρίες στις διαδηλώσεις, τη ρητορική από το βήμα, τις αντιπαραθέσεις στα νεανικά καφενεία και τις αναμενόμενες συγκρούσεις στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο. Η σύγκλιση τέχνης και ζωής εκλαμβάνεται ως μια μακρινή διαδρομή από το σπίτι, όπου τα προπαγανδιστικά περίπτερα, τα εργοστάσια, οι κοινωνικοί και οι κοινόχρηστοι χώροι έχουν αντικαταστήσει τη σταθερή τοπολογία του οικογενειακού βίου.

Ο αρχικός προσδιορισμός μέσω της σοβιετικής γραμματολογίας, παρόλη την ιστορική φόρτιση  με τα κείμενα του Arvatov, αφορούσε στην κυρίαρχη φιλοδοξία των προντουκτιβιστών να μεταφέρουν  τον καλλιτέχνη άμεσα στην αλυσίδα της μαζικής παραγωγής, ταυτίζοντάς τον με τη διαδικασία της εργασίας. Το «σοσιαλιστικό αντικείμενο» ως όρος, γεννήθηκε μέσα σε αυτές τις συνθήκες ριζικής αναθεώρησης της αστικής εκτίμησης του εικαστικού έργου. Ένα λοιπόν από τα ερωτήματα που με απασχολούν αφορά στις συνθήκες παραγωγής του «σοσιαλιστικού αντικειμένου».

Η πρότασή μου διαφέρει από το πλαίσιο που το σοσιαλιστικό αντικείμενο ερευνάται από το ζεύγος Arvatov-Tatlin. Αφορά στην υλοποίηση του σοσιαλιστικού αντικειμένου ως γλυπτό χωρίς την υπαγορευμένη συσχέτισή του με τη μαζική του εφαρμογή και την άμεση χρηστικότητα. Μπορούμε να υποστηρίξουμε σοσιαλιστικά αντικείμενα-κατασκευές όπου η δομή τους προβάλλει αξίες που σχετίζονται με τις συνθήκες εργασίας του καλλιτέχνη ως τεχνίτη χωρίς να αποσκοπούν σε οποιαδήποτε εργαλειακή χρήση; Εν ολίγοις αποσκοπώ σ' ένα γλυπτό που θέτει ζητήματα ιδεολογικής ταυτότητας και που γίνεται αντιληπτό ως ένα «πολιτισμικό αντικείμενο» προς ενατένιση, χωρίς κάποια προγραμματική εφαρμογή. Η υλοποίηση μιας τέτοιας συνθήκης βοηθά στην ακύρωση της διαφοράς ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον τεχνίτη ορίζοντας την άμεση και  στενή συνάρτηση του ύφους και του ήθους του επαγγέλματος με την ταξική ή έστω τη γνωστή «τοξική» ιδιότητα (με την έννοια της νευρωτικής επαλήθευσης της ταξικής θέσης). Ο καλλιτέχνης στις συνθήκες που προανέφερα στην καθημερινή του ενασχόληση με το métier, είναι «προλετάριος» ανεξάρτητα από την οικονομική και κοινωνική του συνθήκη εφόσον καταβάλλει φυσικό πόνο και παράγει αντικείμενα. Επιπρόσθετα τη δική μου συνθήκη που μοιράζονται πολλοί εικαστικοί, τα υλικά που επιλέγονται και η μη ραφιναρισμένη αντιμετώπιση των χαρακτηριστικών τους σε συνδυασμό με την άμεση κατάδειξη της δομής τους δεν αφήνουν περιθώρια για την αποθέωση του γλυπτού ως φετιχιστικού προϊόντος ή της αποδοχής του ως «υψηλό έργο τέχνης», τουλάχιστον με τους όρους που χρησιμοποιούσαμε μέχρι πρόσφατα. Πρόκειται στο σύνολό τους για υπολείμματα από βιοτεχνικές και εργοστασιακές δραστηριότητες, αποσπάσματα, ασχηματοποίητα υλικά που επανασχηματοποιούνται και συναρμολογούνται με στόχο την επιβεβαίωση της μεταβιομηχανικής τους δομής, η οποία δεν μπορεί παρά να χρησιμεύει ανάμεσα σε άλλα και ως ένα εργαλείο ιδεολογικής επιβεβαίωσης.
Το σοσιαλιστικό γλυπτό δεν προκύπτει λοιπόν σήμερα μέσα στην ατμόσφαιρα της ταιλορικής δομής υπονομεύοντας έτσι την καθοδήγηση της κουλτούρας του εργοστασίου, δεν προσφέρει λύσεις πρακτικές, αλλά την ίδια στιγμή ανοίγεται στο παιχνίδι της ενατένισης και του στοχασμού, χωρίς τις γνωστές συμβάσεις μιας γλυπτικής που φαίνεται να έχει παραχθεί για να αποκρύψει τις προλεταριακές της δομές.

The University Bookman: On Avoiding ‘Prosperous Wickedness’

The University Bookman: On Avoiding ‘Prosperous Wickedness’

Girl with a pomegranate

Alicia Frankovich
Girl with a pomegranate, 2012

What Good Luck! What Bad Luck!




Fortunately
by Remy Charlip published by Scholastic, 1969.

Saturday, May 4, 2013

Landfall

And indeed I shall anchor, one day—some summer morning
 of sunflowers and bougainvillaea and arid wind—
and smoking a black cigar, one hand on the mast,
 turn, and unlade my eyes of all their cargo;
and the parrot will speed from my shoulder, and white yachts glide
welcoming out from the shore on the turquoise tide.
And when they ask me where I have been, I shall say 
I do not remember.
And when they ask me what I have seen, I shall say 
I remember nothing.
And if they should ever tempt me to speak again, 
I shall smile, and refrain.
Randolph Stow, 1969

Thursday, May 2, 2013

Who Might Rebuild







Kostis Velonis, (Ecclesia) Who Might Rebuild, 2013
5 m L, Plywood, wood, hammers. "Direct Democracy"Installation viewMUMA /Monash University Museum of Art, Melbourne, Australi