Στις
«περιπέτειες του Pinocchio» όταν o μάστρο-Αντόνιο
πήρε το τσεκούρι για να φτιάξει ένα πόδι
για το τραπεζάκι του από ένα κούτσουρο,
δεν υπολόγιζε ότι είχε ανθρώπινη φωνή.
Και όταν θα χάριζε το κούτσουρο
στον ξυλογλύπτη
Geppetto
ούτε ο ίδιος και ο φίλος του θα
φανταζόντουσαν ότι από αυτό το κομμάτι
ξύλο που συνήθως προορίζεται για το
τζάκι, μια μαριονέτα θα κινείται
αυτόνομα χωρίς κρίκους και νήματα. Η
φιλοδοξία του Geppetto για μια μαριονέτα
που θα χόρευε, θα ξιφομαχούσε και θα
έκανε τούμπες για να του εξασφαλίσει
κάποια χρήματα δεν είχε καμία σχέση με
την κατάληξη του ατίθασου Pinocchio και τη
στενή σχέση γιου προς πατέρα.
Μπορούμε
άραγε να υποθέσουμε ότι ο συγγραφέας
του Pinocchio, Carlo Collodi (1826-1890) μεταβιβάζει
στον μάστορα Tζεπέτο την ιδιότητα του
να γίνει ένας μεσήλικας, εργένης
πατέρας με την χρήση της μήτιδος, την
κατεργαριά και με τη φαντασία των χεριών;
Αν ακολουθήσουμε πιστά την αφήγηση του
Ιταλού συγγραφέα τα πράγματα περιπλέκονται
ακόμη περισσότερο όταν πριν την ολοκλήρωση
της κούκλας στα χέρια του ξυλογλύπτη
Geppetto εκείνη μετατρέπεται στο γνωστό
μας Pinocchio.
Γνωρίζουμε
ότι το παιδί έχει την δυνατότητα να
διαχωρίζει τον κόσμο του παιχνιδιού
από την πραγματικότητα ενώ του αρέσει
να συνδέει τα φανταστικά αντικείμενα
και τις συνθήκες που επινοεί με απτά
και ορατά αντικείμενα. Όμως στην περίπτωση
του εξαθλιωμένου από τη φτώχεια αλλά
ονειροπόλου Geppetto αυτή η σύνδεση
συνεχίζεται με έναν αναπληρωματικό ή
υποκατάστατο σχηματισμό 1. Πρόκειται
για την φαντασίωση, η οποία είναι κοινή
σε όλους τους ενήλικες, με τη διαφορά
ότι ο μαραγκός από την Τοσκάνη αδυνατεί
να τη διαφοροποιήσει από την πραγματικότητα.
Η
κινητήρια επιθυμία του Geppetto να γίνει
πατέρας οδηγεί στην υποκατάσταση
της μαριονέτας με τον Pinocchio που είναι
εξανθρωπισμένος. Αυτό το συμβάν έχει
σημασία για το υποκείμενο που το υιοθετεί,
γιατί είναι μια ύστατη πράξη διόρθωσης
της δυσάρεστης πραγματικότητας, που
κάνει την έννοια της «ψευδαίσθησης» να
έχει βιολογική και οργανική υπόσταση.
http://popaganda.gr/pinasmenos-pinocchio/
