Alphonse
Allais, Combat de Nègres dans une cave pendant la nuit. Estampe
(1897)
Είναι
βάσιμο να υποστηριχτεί ότι κάποιοι
καλλιτέχνες συνεχίζουν να δρουν κάτω
από τον αριστερισμό του Malevich; Τι μπορεί
να σημαίνει αυτό πέρα από μια πιθανή
εξιδανικευμένη ανάγνωση της άρνησης
του τέλους μιας ιστορίας της νεωτερικότητας;
Η
τέχνη του Malevich και η συνειδητή του
απόκλιση από τις «προπαγανδιστικές»
εκτροπές των συναδέλφων του στη ρωσική
πρωτοπορία χρησιμεύει και σήμερα ως
ένα σημείο αναφοράς σε καλλιτέχνες που
δεν ακολουθούν τις σειρήνες της
επικαιρότητας. Μια μεταμαλεβιτσική
λογική μπορεί να ανιχνευθεί και στον
ελλαδικό χώρο και, συγκεκριμένα, στο
έργο του Τάκη, της Ρένας Παπασπύρου, του
Άγγελου Σκούρτη, του Γιάννη Παπαδόπουλου,
της Λητώς Κάττου και της Ευγενίας
Αποστόλου, με πολύ διαφορετικό κάθε
φορά τρόπο, στην ίδια ωστόσο γραμμή της
συνειδητής απόκλισης από τη γλώσσα του
σουπρεματισμού.
Ο
Malevich μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα
παράδειγμα που ενισχύει τον συνδετικό
κρίκο με το προνεωτερικό Βυζάντιο, ώστε
και οι πιο ερμητικές αποφάνσεις της
ελληνικής πρωτοπορίας να μην φαντάζουν
απαραίτητα ξεκομμένες από το διάλογο
με τον ίδιο τον ελληνισμό και την επέκτασή
του «προς ανατολάς». Ωστόσο, δεν πρέπει
να στηριζόμαστε τόσο στην επίδραση της
βυζαντινής αγιογραφίας στο έργο του
Malevich. Ο Malevich πάνω από όλα υπήρξε ένας
πολωνικής καταγωγής καθολικός ριζοσπάστης
διανοούμενος που ανανέωσε αλλά και
αποδόμησε συνειδητά την ορθόδοξη
παράδοση.
http://avgi-anagnoseis.blogspot.gr/2017/05/blog-post_44.html#more
