House

“—at the house,”

nursing a small pot, neat

as a purse-snatch, waiting to be used,

parenting a coma, just

thou, afterthought, hung on a hook,

nasty pout in the hallway, house, its life complete,

small as a guild, literal and omnipotent,

a plea we might enter later—

’ow lovely to live somewhere so brief,

you must say hello from me.

Joy Katz

Precision German Craftsmanship

The title was borrowed from a poem by the American poet Matthew Rohrer, in which he describes his ideas of German craftsmanship, especially with regards to the proverbial German thoroughness and precision. Kostis Velonis plays with this idea and intentionally creates crafts which are not based on such values. The smoothness and polish of typical design products are substituted by scratching on the raw surfaces and the aspect of deterioration and collapse of the cultural object. Most of the surfaces of these objects remain dirty, smudgy and stained, offering their own narratives.

Akademie Schloss Solitude, Stuttgart

January, 19 to March, 5, 2016

http://www.akademie-solitude.de/en/events/exhibition-openings-in-january-2017~no3837/

Precision Cutting Service

Precision Cutting Service, 2016

Wood,  colored pencil, pastel , acrylic

130 x 43 x 16 cm

Little Red

Δεν θα ξανάρθω πια γιαγιά, δεν θα ξανάρθω

με το καλάθι μου όλο σκίνα όλο μυρτιές

ολο τον κίνδυνο ως την άκρη εκεί, του δάσους

ενα γιαπί, ένα γήπεδο,

μέσα στο τίποτα ένα κέντρο, ένα αυθαίρετο έξαφνο ένα φως

η είσοδος μισανοιχτή, δεν θα ξανάρθω

με το παλτό μου, σαν τρελή χαρά

τακ τακ δεν θέλω πάλι στα τακούνια – τι χαλίκια, τι ασβέστες.

Αυτός ο λύκος, πόσο τρυφερά

μας φτάνει στην κραιπάλη

ανυποψίαστα παιδάκια διαρκώς.

Πόσο γλυκός, πόσο δικός, ο τρομερός του τρόπος – νύχια δόντια

τα γκρίζα μάτια σου ολόιδια κι αλλιώς

η απειλή σαν συμβουλή μας κόβει την ψυχή, μας παρασύρει

αυτή η φωνή – βυθός και

αφρός –τα ασπρόρουχά μας, μια χροιά σκόνη και γύρη– ναι, γιαγιά

η απαράλλαχτή μας δόξα μοιρασμένη.

Κι αυτή η πόλη, η λεκάνη της, μια αυλή,

βλέπω κοτούλες, βλέπω προβατάκια σαν να με κάλεσε η σύμπασα ζωή –για να με κάνει, τι; – Να ονειρευτώ,

να ονειρευτεί η αθεράπευτή μου η νύχτα εχτές ξανά,

κάτω απ’ το χώμα

το νερό τυφλό.

Εκεί με πάει, η άσφαλτός μας να πλυθώ

μέσα στο κρύο – ένας ναός

οι άδηλές του εκεί, στο σύθαμπο οι κολώνες.

Ντύνομαι γδύνομαι γιαγιά πόσους αιώνες

μου ετοιμάζατε αυτόν τον προορισμό

εμένα με το κέικ, με τη σκούφια – το βουνό τι με κοιτάζει;

Δεν θα ξανάρθω

κι ας αφήσω – που σας έχω τόση αγάπη

ας τον αφήσω όλο τον κόσμο μου

αβοήθητο

στον πυρετό.

Μέλπω Γρυπάρη, 2012

Monument to the "First!"

Monument to the "First!", Avtory monument. Αrchitects : Rafael Revzin and Valery Serebryakov, opened August 16, 1970. 

In the Meantime

What seemed a mystery was

in fact a choice. Insert bird for sorrow.  

What seemed a memory was in fact

a dividing line. Insert bird for wind. 

Insert wind for departure when everyone is

standing still. Insert three mountains

burning and in three valleys a signal seer

seeing a distant light and a signal bearer

sprinting to a far-off bell. What seemed

a promise was in fact a sigh.

What seemed a hot wind, a not quite enough,   

a forgive me, it has flown away, is in fact.   

In the meantime we paint the floors

red. We stroke the sound of certain names

into a fine floss that drifts across our teeth.

We stay in the room we share and listen

all night to what drifts through the window—

dog growl, owl call, a fleet of mosquitoes

setting sail, and down the road,

the swish of tomorrow’s donkey-threshed grain.

Lisa Olstein, 2006