A Sea of troubles

A Sea of troubles (Sail the Red Ship to the South)2012
wood, oil, acrylic
62 x 41 x 6 cm

Arcadian Boxes

Arcadian Boxes brings together works by contemporary artists interested in the confrontation between geometrical volumes and structures on the one hand and the whimsicalness and irregularity of nature on the other. In so doing, these artists situate themselves in an age-old tradition that goes back to megalithic structures characterized by simple geometrical shapes. This fascination for the confrontation between nature and simple geometry also marks the Greek temple and the tradition of the Picturesque, which favored the disposition of neoclassical buildings in rustic gardens. In addition, the juxtaposition of nature and geometry runs like a red thread through modernity, from Goethe’s so-called Good Luck Stone or his Altar of Agathe Tyche (ca 1777) in Weimar to Le Corbusier’s building slabs in park-like environments and the construction of so-called “scenic highways.” Finally, the Earth Works by artists such as Smithson, Heizer, De Maria, and Long in the late 1960s and 1970s epitomized this age-old tradition.

Arcadian Boxes includes works by contemporary artists who share these age-old fascinations for the confrontation between geometry and nature. However, the exhibition focuses on works that also add new perspectives and new definitions of these relations. Some artists make clear that a simple juxtaposition between nature and geometry is simply impossible. Others emphasize that introducing geometry in the landscape inevitably entails its opposite, i.e. containing the landscape in a box. Still others focus on the perception of the landscape. Seeing the landscape becomes an act of measuring or demarcation and geometrical volumes are presented as viewing devices that enable us to enjoy the irregularity of nature.

Participating artists:
Dan Graham, Dirk Zoete, Elias Heuninck, Ellen Harvey, Geert Goiris, Gregor Neuerer
Curated by Steven Jacobs

Siakos Hanappe House of Art, Glyfada, Athens
5 April- 24 May 2012
www.siakos-hanappe.com

Radical Chic? Yes We Are!

Eurozine - Radical Chic? Yes We Are! - Johan Frederik Hartle





Tom Wolfe in 1966 with the Grateful Dead's Jerry Garcia and the band's manager, Rock Scully. (Wolfe is the one in the suit.)













Text by Johan Frederik Hartle, 2012-03-23
Source:/www.eurozine.com

Παρελάσεις και διαμαρτυρία

Τα πρόσφατα γεγονότα στη Ρόδο συμπυκνώνουν με χαρακτηριστικό τρόπο το επαναλαμβανόμενο μοτίβο: ομάδες αποδοκιμάζουν παρευρισκόμενους πολιτικούς, οι αποδοκιμασίες καταλήγουν σε «επίθεση» με ρίψη αντικειμένων, οι πολιτικοί αποχωρούν. Συχνά οι διαμαρτυρίες προαναγγέλλονται μέσω διαδικτύου και στον αρχικό πυρήνα (που έχει χαρακτηριστικά συντεταγμένης ομάδας) προστίθενται κι άλλοι, καθώς η ασφυκτική συγκυρία αποτελεί τον καλύτερο τροφοδότη της λαϊκής αγανάκτησης. Έχουν πολλά ειπωθεί για τη «διαμαρτυρία των γιαουρτιών» και μάλλον δεν ωφελεί ιδιαίτερα ο «καθεστωτικός» λόγος επίπληξης προς τους διαμαρτυρόμενους. Όμως, χρήσιμες είναι ορισμένες επισημάνσεις.

Ένα σεβαστό τμήμα των «αγανακτισμένων» αναπαράγει το σύνθημα «Αλήτες – προδότες – πολιτικοί». Ελάχιστη γνώση πολιτικής Ιστορίας αρκεί για να αντιληφθούμε την προέλευση του συνθήματος. Ο χαρακτηρισμός «προδότες» αποπνέει ακροδεξιά οσμή που δεν χάνεται, ανεξαρτήτως ποια χείλη ξεστομίζουν το σύνθημα. Αυτό ακριβώς το σημείο αποτελεί μια από τις τραγωδίες της σημερινής Αριστεράς: υποκύπτοντας στην ευκολία του εθνολαϊκιστικού χουλιγκανισμού παίζει με τους όρους εκείνων που βρίσκονται στον ιδεολογικό της αντίποδα. Θεωρεί ότι βάζοντας νερό στο διεθνιστικό της κρασί θα προσελκύσει όσους δονούνται από αισθήματα εθνοφυλετισμού. Στην πραγματικότητα απλώς σύρεται προς το μέρος τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πολιτικός αρχηγός της Αριστεράς που δηλώνει «μάλλον αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι και τόσο Έλληνες». Κλείνει το μάτι σε έναν κόσμο ζηλωτών, μιλάει με κώδικα Τράγκα και ανασύρει την μειωμένη εθνικοφροσύνη. Με λίγα λόγια, σπέρνει ανέμους.

Ταυτόχρονα, η παιδαγωγική της μούντζας ανάγει περίπου σε εμβληματικό τον ρόλο μαθητών που παρελαύνουν με την παλάμη ανοιχτή προς την εξέδρα των επισήμων. Είναι μέρος της ενηλικίωσης οι νέοι να «βγάζουν τη γλώσσα» στους μεγάλους και καμιά ηθικοπλαστική διάθεση δεν αρκεί για να το παραβλέψουμε. Απλώς, ο δεκαεξάχρονος που μουντζώνει την πολιτική ηγεσία είναι σύμβολο της συλλογικής μας ήττας. Όχι τόσο γιατί επιλέγει έναν ακραία ακαλαίσθητο τρόπο αποδοκιμασίας, μα κυρίως γιατί εννοεί να το κάνει εκ του ασφαλούς (με την πεποίθηση και τη διεκδίκηση της ατιμωρησίας) και αδιακρίτως. Και εάν η περσινή πρώτη μούντζα μπορεί να συμβόλιζε την εφηβική οργή, η γενίκευσή της γίνεται τελετουργική καρικατούρα, πιο μπανάλ κι από την ίδια την παρέλαση.

Πολλά από τα παραπάνω τα επισημαίνει και ο κυρίαρχος «αντιλαϊκιστικός» λόγος που καταδικάζει τις «πρακτικές των άκρων». Όμως οι φορείς του οφείλουν ταυτόχρονα να δουν κριτικά την πολιτική που τροφοδότησε το αντισυστημικό περιθώριο. Είναι η ίδια πολιτική που, στο όνομα της εθνικής σωτηρίας, άνοιξε το μεγάλο σαλόνι της κεντρικής πολιτικής σκηνής και υποδέχτηκε τους εκπροσώπους της εθνικιστικής, αντισημιτικής, ρατσιστικής Ακροδεξιάς. Κι εκείνοι άφησαν το τσεκούρι στην είσοδο και φόρεσαν το κουστούμι της συναινετικής υπευθυνότητας χωρίς ποτέ να ανακαλέσουν τις ιδεολογικές τους αναφορές. Το δικομματικό κατεστημένο βαρύνεται ιστορικά με αυτή τη νομιμοποίηση του μεταδικτατορικού χουντισμού. Παράλληλα, η ακροδεξιά ρητορική τείνει να ηγεμονεύσει στο δρόμο. Και έχει ευθύνες γι’ αυτό και η Αριστερά, γιατί θα έπρεπε να τραβάει ευδιάκριτες διαχωριστικές γραμμές και να αποστασιοποιείται από πρακτικές που τροφοδοτούν τον τυφλό εθνολαϊκισμό. Αντ’ αυτού, απλόχερα προσφέρει το άλλοθι της λαϊκής διαμαρτυρίας στη διάχυση της χουλιγκανικής βίας. Έτσι όμως σπρώχνει κόσμο στον τυφλό αντισυστημισμό και τον αντικοινοβουλευτισμό από τον οποίο έχει να χάσει κι η ίδια. Χρειάζεται απόδειξη; Στη Ρόδο, αφού οι εκπρόσωποι της πολιτικής ηγεσίας απομακρύνθηκαν κακήν κακώς, η παρέλαση συνεχίστηκε με την παρουσία εκπροσώπων του στρατού και της εκκλησίας! Κάτι τέτοιο, αν δεν απατά η μνήμη, έχει να συμβεί από την εποχή της δικτατορίας, όταν στρατός και εκκλησία ήταν οι μόνοι «ταγοί του έθνους».

Οι επικείμενες παρελάσεις ευλόγως απασχόλησαν τους αρμόδιους. Επέλεξαν τελικά να τις διοργανώσουν, με αυξημένη παρουσία κυβερνητικών στελεχών και αυστηρή περιφρούρηση. Σεβαστή η απόφαση αλλά σε καμιά περίπτωση δε φανερώνει θάρρος, όπως επιχειρείται να προβληθεί. Το αντίθετο θα έδειχνε τόλμη. Η κυβέρνηση, χωρίς να φοβηθεί τις ιερές κραυγές των εθναμυντόρων, έπρεπε να ανακοινώσει ότι αναστέλλονται οι παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές. Θα ρωτήσουν πολλοί: έπρεπε η συντεταγμένη πολιτεία να υποχωρήσει υπό το κράτος του φόβου; Όχι. Έπρεπε με θάρρος να επικαλεστεί τρία επιχειρήματα. Πρώτον, η δημοσιονομική συγκυρία δεν δικαιολογεί τη σπατάλη των παρελάσεων. Δεύτερον, το προαναγγελθέν πανελλαδικό φεστιβάλ αποδοκιμασίας καμιά σχέση δεν έχει με την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Τρίτον, οι παρελάσεις αποτελούν κατάλοιπο άλλων εποχών στο οποίο επιδίδονται κυρίως στρατοκρατικά καθεστώτα και «λαϊκές δημοκρατίες». Τι άλλο χρειαζόταν η κυβέρνηση για να επιλέξει μια σεμνή εκδήλωση πραγματικής τιμής και μνήμης, αντίστοιχη με τα δεδομένα και τις ανάγκες των ημερών;

Κωστής Παπαϊωάννου, 19 Φεβ.2012
Source: http://antiphono.wordpress.com

Paramath

My dear, what you teach me is:
some premise exists for luck—
a sly elasticity hid
in the apparently sheer
mathematics of Stasis
against Motion—a tuck,
you could say, in the fabric, in-
appreciable as object and ir-
relevant therefor to our cosmic
equations—or (face it) in-
equations (considering this
dire edge What’s-to-Come has,
always, over What-Is)....Oh yes,
I’m a philosopher too,
and wish I could make clear
to colleagues this curve of you
occurring just when it did.
But they are too distant; won’t
come close enough, I fear,
to cry What’s this! What’s this!
and be told Don’t worry. Don’t
erase anything. It’s just bliss.

Peter Kane Dufault

Please don't kick me over

Adam Gillam
please don't kick me over", 2012
120 x 70 x 2cms
Conti board, string and marker pen

Source: www.adamgillam.com

Living Revolution : How Swedes and Norwegians Broke the Power of the '1 Percent'

While many of us are working to ensure that the Occupy movement will have a lasting impact, it’s worthwhile to consider other countries where masses of people succeeded in nonviolently bringing about a high degree of democracy and economic justice. Sweden and Norway, for example, both experienced a major power shift in the 1930s after prolonged nonviolent struggle. They “fired” the top 1 percent of people who set the direction for society and created the basis for something different.

Both countries had a history of horrendous poverty. When the 1 percent was in charge, hundreds of thousands of people emigrated to avoid starvation. Under the leadership of the working class, however, both countries built robust and successful economies that nearly eliminated poverty, expanded free university education, abolished slums, provided excellent health care available to all as a matter of right and created a system of full employment. Unlike the Norwegians, the Swedes didn’t find oil, but that didn’t stop them from building what the latest CIA World Factbook calls “an enviable standard of living.”


A march in Ådalen, Sweden, in 1931.

Neither country is a utopia, as readers of the crime novels by Stieg Larsson, Kurt Wallender and Jo Nesbo will know. Critical left-wing authors such as these try to push Sweden and Norway to continue on the path toward more fully just societies. However, as an American activist who first encountered Norway as a student in 1959 and learned some of its language and culture, the achievements I found amazed me. I remember, for example, bicycling for hours through a small industrial city, looking in vain for substandard housing. Sometimes resisting the evidence of my eyes, I made up stories that “accounted for” the differences I saw: “small country,” “homogeneous,” “a value consensus.” I finally gave up imposing my frameworks on these countries and learned the real reason: their own histories.

Then I began to learn that the Swedes and Norwegians paid a price for their standards of living through nonviolent struggle. There was a time when Scandinavian workers didn’t expect that the electoral arena could deliver the change they believed in. They realized that, with the 1 percent in charge, electoral “democracy” was stacked against them, so nonviolent direct action was needed to exert the power for change.

In both countries, the troops were called out to defend the 1 percent; people died. Award-winning Swedish filmmaker Bo Widerberg told the Swedish story vividly in Ådalen 31, which depicts the strikers killed in 1931 and the sparking of a nationwide general strike. (You can read more about this case in an entry by Max Rennebohm in the Global Nonviolent Action Database.)

The Norwegians had a harder time organizing a cohesive people’s movement because Norway’s small population—about three million—was spread out over a territory the size of Britain. People were divided by mountains and fjords, and they spoke regional dialects in isolated valleys. In the nineteenth century, Norway was ruled by Denmark and then by Sweden; in the context of Europe Norwegians were the “country rubes,” of little consequence. Not until 1905 did Norway finally become independent.

When workers formed unions in the early 1900s, they generally turned to Marxism, organizing for revolution as well as immediate gains. They were overjoyed by the overthrow of the czar in Russia, and the Norwegian Labor Party joined the Communist International organized by Lenin. Labor didn’t stay long, however. One way in which most Norwegians parted ways with Leninist strategy was on the role of violence: Norwegians wanted to win their revolution through collective nonviolent struggle, along with establishing co-ops and using the electoral arena.

In the 1920s strikes increased in intensity. The town of Hammerfest formed a commune in 1921, led by workers councils; the army intervened to crush it. The workers’ response verged toward a national general strike. The employers, backed by the state, beat back that strike, but workers erupted again in the ironworkers’ strike of 1923–24.

The Norwegian 1 percent decided not to rely simply on the army; in 1926 they formed a social movement called the Patriotic League, recruiting mainly from the middle class. By the 1930s, the League included as many as 100,000 people for armed protection of strike breakers—this in a country of only 3 million!

The Labor Party, in the meantime, opened its membership to anyone, whether or not in a unionized workplace. Middle-class Marxists and some reformers joined the party. Many rural farm workers joined the Labor Party, as well as some small landholders. Labor leadership understood that in a protracted struggle, constant outreach and organizing was needed to a nonviolent campaign. In the midst of the growing polarization, Norway’s workers launched another wave of strikes and boycotts in 1928.

The Depression hit bottom in 1931. More people were jobless there than in any other Nordic country. Unlike in the U.S., the Norwegian union movement kept the people thrown out of work as members, even though they couldn’t pay dues. This decision paid off in mass mobilizations. When the employers’ federation locked employees out of the factories to try to force a reduction of wages, the workers fought back with massive demonstrations.

Many people then found that their mortgages were in jeopardy. (Sound familiar?) The Depression continued, and farmers were unable to keep up payment on their debts. As turbulence hit the rural sector, crowds gathered nonviolently to prevent the eviction of families from their farms. The Agrarian Party, which included larger farmers and had previously been allied with the Conservative Party, began to distance itself from the 1 percent; some could see that the ability of the few to rule the many was in doubt.

By 1935, Norway was on the brink. The Conservative-led government was losing legitimacy daily; the 1 percent became increasingly desperate as militancy grew among workers and farmers. A complete overthrow might be just a couple years away, radical workers thought. However, the misery of the poor became more urgent daily, and the Labor Party felt increasing pressure from its members to alleviate their suffering, which it could do only if it took charge of the government in a compromise agreement with the other side.

This it did. In a compromise that allowed owners to retain the right to own and manage their firms, Labor in 1935 took the reins of government in coalition with the Agrarian Party. They expanded the economy and started public works projects to head toward a policy of full employment that became the keystone of Norwegian economic policy. Labor’s success and the continued militancy of workers enabled steady inroads against the privileges of the 1 percent, to the point that majority ownership of all large firms was taken by the public interest. (There is an entry on this case as well at the Global Nonviolent Action Database.)

The 1 percent thereby lost its historic power to dominate the economy and society. Not until three decades later could the Conservatives return to a governing coalition, having by then accepted the new rules of the game, including a high degree of public ownership of the means of production, extremely progressive taxation, strong business regulation for the public good and the virtual abolition of poverty. When Conservatives eventually tried a fling with neoliberal policies, the economy generated a bubble and headed for disaster. (Sound familiar?)

Labor stepped in, seized the three largest banks, fired the top management, left the stockholders without a dime and refused to bail out any of the smaller banks. The well-purged Norwegian financial sector was not one of those countries that lurched into crisis in 2008; carefully regulated and much of it publicly owned, the sector was solid.

Although Norwegians may not tell you about this the first time you meet them, the fact remains that their society’s high level of freedom and broadly-shared prosperity began when workers and farmers, along with middle class allies, waged a nonviolent struggle that empowered the people to govern for the common good.

Text By George Lakey, January 25, 2012
Source : http://wagingnonviolence.org.

Ουτοπια

Τα νέα αποκτήµατα της συλλογής του Νίκου Χρ. Παττίχη και της εφηµερίδας «Ο Φιλελεύθερος», της οποίας είναι εκδότης, µια από τις πιο σηµαντικές συλλογές σύγχρονης τέχνης στην Κύπρο, παρουσιάζονται στο Ίδρυµα Ευαγόρα και Καθλήν Λανίτη στη Λεµεσό από τις 22 Μαρτίου µέχρι τις 17 Μαΐου. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της έκθεσης «Utopia», ενώ στην προηγούµενη έκθεση της συλλογής πριν µερικά χρόνια τα έργα αντικατόπτριζαν την ενασχόληση των καλλιτεχνών και το ενδιαφέρον του συλλέκτη για τη φιγούρα και την παραστατικότητα, σε αυτή τη νέα παρουσίαση της συλλογής, η οποία εµπλουτίστηκε στο µεταξύ µε περισσότερο από τριάντα έργα, καταγράφεται η πρόθεση των καλλιτεχνών να διαπραγµατευτούν στη δουλειά τους καίρια ζητήµατα της κοινωνικοπολιτικής πραγµατικότητας του τόπου και όχι µόνον.


Η μελαγχολία της αριστεράς, 2009
Ξύλο, ακρυλικό
5.25 μέτρα ύψος

Στην έκθεση Utopia συµµετέχουν: Αντωνίου Κλίτσα, Βελώνης Κωστής, Βενέτης Χρήστος, Γιωρκάτζης Αλέξανδρος, Eramian Peter, Ιωάννου Ελίνα, Καλλής Σωτήρης, Κυριάκου Φάνος, Κώστα Κυριακή, Λάπας Γιώργος, Λοϊζίδου Μαρία, Μιχαήλ Παναγιώτης, Νεοκλέους Δηµήτρης, Οικονόµου Ελένη, Παναγιώτου Χριστόδουλος, Περικλέους Βίκυ, Πεσλίκας Πόλυς, Σωκράτους Σωκράτης, Ταλιώτης Κωνσταντίνος, Τάπας Λευτέρης, Τουµάζου Μαρία, Τεµπριώτης Πανίκος, Χαραλαµπίδης Νίκος, Χριστοδουλίδης Σάββας.

Επιμελεια Εκθεσης : Έλενα Πάρπα, Μαρία Στάθη.
Ίδρυµα Ευαγόρα και Καθλήν Λανίτη, Λεµεσός, Κυπρος.

Bosco di quercie nel giardino del Quirinale

Bosco di quercie nel giardino del Quirinale, 2011

Source : paesaggioitaliano.blogspot.com

Σκιάς όναρ άνθρωπος

Λίγο μεγαλώνει των ανθρώπων η χαρά
Ξάφνου μια γνώμη αντίδικη τη συνταράζει
και τη σωριάζει καταγής
Είμαστε τα όντα μιας ημέρας
Υπάρχεις ; Δεν υπάρχεις ;
O άνθρωπος; - το όνειρο του ίσκιου.

Πινδαρος

Giardino del Quirinale già di Carlo Alberto

Municipio I, Rione II - Trevi, Roma, 2012
Epoca: XIX - XX secolo