La Materia emancipada

La exposición busca evidenciar cómo las más representativas tendencias pictóricas ligadas al informalismo internacional arribaron a la escena artística mexicana y de qué manera este estilo de la abstracción tuvo resonancias, tanto en el trabajo de artistas mexicanos, como en el desarrollo de las colecciones de arte y de sus prácticas artísticas y expositivas. La muestra presentará a través de obras, publicaciones y documentos una sucesión de eventos y expresiones en las cuales se ponen de manifiesto interesantes puntos de contacto entre grandes creadores y teóricos ligados al informalismo y artistas e intelectuales mexicanos, quienes de manera sincrónica realizaron obras dentro de esta tendencia artística.

La exposición incluirá un conjunto muy puntual de piezas seleccionadas que dialogarán entre ellas y con diversos documentos y materiales referenciales. La muestra está organizada  a partir de tres núcleos curatoriales muy precisos. El primero presenta las corrientes españolas del informalismo, ya que fueron los artistas de este país y ligados a esta tendencia quienes tuvieron mayor presencia en México. El segundo núcleo expondrá ejemplos de otros informalismos europeos y americanos en la escena artística local y, finalmente, el tercer núcleo pondrá de manifiesto los reflejos de esta práctica pictórica en el arte mexicano del siglo XX.º

El Museo de Arte Carrillo Gil

30 Oct- 10 Ene., México D.F

http://www.museodeartecarrillogil.com

The Barricade and the Dance Floor: Aesthetic Radicalism and the Counterculture

Whole Earth Catalogue, July 1970

In Hjorvardur Harvard Arnason’s sweeping survey History of Modern Art, first published in 1968, a brief entry on psychedelic art completes his six-hundred-page tome. It seems a fitting way to conclude the book’s march through modernism, focusing as it does on the au courant style of the moment. As Arnason explains, “The recent appearance of psychedelic art may be accounted for in several ways: the easy availability and enormously increased use of psychedelic drugs; the mixture and confusion of appeals to several senses simultaneously in the so-called mixed media performances; the ethos of the hippies and flower-children; and the prevalent atmosphere of rebellion against ‘the establishment,’ whether in society in general or in art specifically.” 1 Arnason does not elaborate on these causalities, which, nevertheless, are instructive in their range of positions. The use of mind-altering and consciousness-expanding drugs such as LSD, mescaline, and psilocybin on the part of artists would seem to be an expected foundational definition of a psychedelic art. This “art under the influence” approach applied not only to some artists whose work was produced during drug-induced sessions but also for the many more who drew upon such episodes and experiences more symbolically or referentially, giving psychedelic art currency as both a form of process and representational art. Interestingly, Arnason does not parse the difference between the artist and the audience undergoing an altered state of consciousness, rendering psychedelic art also possible in the mind’s-eye of the beholder.

Text by Andrew Blauvelt

Read more : http://www.walkerart.org/feature/2015/aesthetic-radicalism-counterculture


"The Barricade and the Dance Floor: Aesthetic Radicalism and the Counterculture" is republished from Hippie Modernism: The Struggle for Utopia (Walker Art Center, 2015; Andrew Blauvelt, ed.). The exhibition is on view October 24, 2015 through February 28, 2015, before traveling to the Cranbrook Art Museum and University of California, Berkeley Art Museum and Pacific Film Archive.

Three-toed Gull, Sighted Near the Lighthouse of Kullen

I was familiar with the sense of soaring from the music
of Lars-Erik Larsson: he must have seen
the same water surfaces as I, been filled by the same light
along the same curving coastline,
and felt the slowly rising movement of the summer
in an outer world which already was an inner one:
it was as if one stood and looked northwest
where the northern Sound has imperceptibly become the Kattegat
on a day when all the sea is placid and the sky light-blue
and a hazy fog seals the horizon –
the blank shining ground-swell
with a single floating tuft of seaweed
or a bit of plank which heaves, heaves
slowly mirroring itself, while the sea’s
cool and intensely shining mist
rises up in microscopic crystals of salt –
soaring in the air where the Sound opens out
on an unfathomable beyond and a single three-toed gull
which, battered from some afterworld of flight,
comes in view as flying’s sole survivor
gliding inland towards the lighthouse at Kullaberg –
Winddriventhing at rest in the bluest of hazes
or perhaps an optical illusion in the prisms of the lighthouse
open toward monotony of air –
all alone on a summer’s day,
which sees the loss of the horizon,
takes a giddy gyroscopic turn and topples over in memory
without a sense of anything but height and depth
as if shutting its eyes to the infinite
with wings spread wide, rising and sinking and soaring
seems to free itself at last
from the immense and sparkling blue. 

Jesper Svenbro, from Three-Toed Gull: Selected Poems. Translated by John Matthias and Lars-Hakan Svensson. Evanston: Hydra Books/Northwestern University Press, 2003

ΑΙΓΑΙ-Ω: Τραγούδια

"Το ποίημα είναι λοιπόν μία λέξη για παραπάνω από έναν, ένας λόγος που το τώρα του συγκρατεί παραπάνω από έναν μέσα του, μία ομιλία που συλλέγει παραπάνω από έναν στο εσωτερικό της", γράφει ο Jacques Derrida για την ποίηση με αφορμή τον Paul Celan στις διαλέξεις του 2002 με θέμα "Το κτήνος (σε θηλυκό γένος) και ο κυρίαρχος".

Το έργο ΑΙΓΑΙ-Ω εκπηγάζει από μία έρευνα που η Φοίβη Γιαννίση και η Ίρις Λυκουριώτη έχουν εκινήσει εδώ και τρία χρόνια με θέμα την κτηνοτροφία αιγών στον ελληνικό χώρο, ηπειρωτικό και νησιωτικό, στο πλαίσιο της νέας μετα-ανθρωπιστικής συνθήκης. Η λέξη ΑΙΓΑΙ-Ω φωτίζει την υπόμνηση του ευρύτερου αιγαιακού χώρου ως γεωγραφία αλλά και ως γη των αιγών. Το τελικό Ω, δανεισμένο από αρχαίες αναπαραστάσεις του θηλυκού αιδοίου επάνω σε λατρευτικά εδώλια, υπαινίσσεται κάποια θηλυκή οπτική. Το ΑΙΓΑΙ-Ω τοποθετεί στο κέντρο το ζώο και τον κύκλο ζωής του καθώς και τις πρακτικές της σύγχρονης κτηνοτροφικής ζωής και απλώνεται μεταφορικά σε θέματα εξουσίας (χωρικής, κοινωνικής και φυλετικής) και ιστορίας.

Στην Performance της 22ας Οκτωβρίου, "τραγουδι 1” συμμετέχουν οι:

Πάκυ Βλασσοπούλου,Φοίβη Γιαννίση, Κατερίνα Ηλιοπούλου Φάνης Καφαντάρης, Πατρίτσια Κολαΐτη, Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Ηρώ Μαζαράκη, Ισαβέλλα Μαρτζοπούλου,Μαρίζα Νικολάου, Άννα Παγκάλου, Φώτης Ροβολής, Χαρά Στεργίου, Μάριος Χατζηπροκοπίου

Την Παρασκευή 23 Οκτωβρίου, ώρα 19:30, θα πραγματοποιηθεί η διαλογική βραδιά :

"Βιοι και πολιτείες της Αιγαιακής Χώρας' 

στην οποία συμμετέχουν με ομιλίες οι:

Λεωνίδας Εμπειρίκος

"Ο γύπας, ο λύκος και η γίδα (και ο φουρνός)"

Ελευθερία Δέλτσου

"Από τους τράγους και τα κριάρια του Α. Blok στις κατσίκες που

(δεν) μασάνε ταραμά"

Ιωάννα Λαλιώτου

"Περί μετα-ανθρωπισμού: Σημειώσεις ενός οδοιπορικού"

Κωστής Βελώνης

"H γλυπτική της αυτάρκειας και η υπαίθριο-ποίηση της πόλης"

Μιράντα Τερζοπούλου

"Μια βοσκοπούλα αγάπησα"

Πάνος Πανόπουλος

"Τα κουδούνια και οι φωνές τους"

Φοίβη Γιαννίση, Ίρις Λυκουριώτη
22 Οκτ- 20 Νοεμ 2015

Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης "Αγγελική Χατζημιχάλη"

Super Superstudio

PAC presents the work of Superstudio (1966-1978), the Italian group of radical architecture and radical design that has activated a revolution in the idea of design around the world.

The Superstudio have since the 70s historically animated the critique of modernism articulated through radical architecture, establishing themselves as the last great Italian avant-garde.

Co-curated by Andreas Angelidakis, Vittorio Pizzigoni and Valter Scelsi, the exhibition recounts how this group of Florentine architects has influenced not only great architects such as Zaha Hadid, Rem Koolhaas and Bernard Tschumi, but have definitely questioned the limits between contemporary art and architecture.

The exhibition will reconstruct Superstudio’s most important projects by bringing together its most representative pieces of design, installations and films, and by building – as a part of the total urbanisation model promoted by Superstudio itself – a dialogue with works by 21 contemporary artists, who have drawn the raw material for their oeuvre from the Florence group’s research: Danai Anesiadou, Alexandra Bachzetsis, Ila Beka and Louise Lemoine, Pablo Bronstein, Stefano Graziani, Petrit Halilaj and Alvaro Urbano, Jim Isermann, Daniel Keller and Ella Plevin, Andrew Kovacs, Rallou Panagiotou, Paola Pivi, Angelo Plessas, Riccardo Previdi, RO/LU, Priscilla Tea, Patrick Tuttofuoco, Kostis Velonis, Pae White.

Athens Community in the Kibbutz, 2011

Marble, ceramic, wood, acrylic, hardboard, veneer

20 x 30 x 10 cm 

Pac - Padiglione d'Arte Contemporanea

radical art and architecture

SUPER SUPERSTUDIO

11 October 2015 - 06 January 2016

The exhibition opens on the occasion of the 11a Giornata del Contemporaneo, scheduled for Saturday 10^th October 2015 and promoted by AMACI - Associazione dei Musei d’Arte Contemporanea Italiani, of which the PAC is a founding member.

http://www.pacmilano.it/en/

Rain a gentle suffering

rain
a gentle
suffering

Stephen Nelson, 2015

Παρυφές και μεθόριοι

Στην έκθεση Παρυφές και μεθόριοι, που παρουσιάζεται στα πλαίσια του The Symptom Projects στην Άμφισσα, η μεθόριος γίνεται κατανοητή ως διαβλητό, συνεχώς μετατρέψιμο και μετατοπιζόμενο όριο· περίγραμμα ή περιφερειακή ζώνη, η οποία ορίζει το χώρο μέσα από μια διπλή διαδικασία περιλήψεων και αποκλεισμών. Μια μορφή γενίκευσης, αναγωγής, στερεοτυπικών αναγνωρίσεων και ετεροκαθορισμών. Η μεθόριος και η μεθοριακή συνθήκη που αναπαράγει, επισημαίνουν ένα πεδίο στο οποίο δεν εμφιλοχωρούν διακριτά τοπογραφικά σημεία. Η μεθόριος συγκροτεί ένα νοητό χώρο του οποίου η κύρια λειτουργία είναι να καθιστά ορατό τον διαχωρισμό ανάμεσα στο γνωστό και το άγνωστο, το αποδεκτό και το μη αποδεκτό και κατ’ επέκταση το αναγνωρίσιμο και το μη αναγνωρίσιμο. Τονίζει δηλαδή τη διάσταση της διάκρισης και τα σημεία τομής που παρεμβάλλονται ώστε να καταστήσουν σαφείς τους νοητούς διαχωρισμούς.

Ιστορικά, στην αποικιοποίηση των νέων ηπείρων από το δυτικό κόσμο, οι μεθοριακές γραμμές, τα λεγόμενα frontiers, λειτούργησαν ως αναγνώριση του πολιτισμένου κόσμου, ορίζοντας την έκταση του εξευγενισμού. Πέρα από εκείνα εκτεινόταν ο άγριος κόσμος, ο Άλλος. Με αυτή την έννοια το frontier, στην απόλυτη νοηματική του ελαχιστοποίηση, υποδηλώνει το όριο του συμβολικού, της οργανωτικής συγκρότησης του συνειδητού κόσμου. Σε αυτή την περιοχή διακρίνουμε μια τοπολογική αντιστοιχία με το στοιχείο που ο Sigmund Freud ονόμασε ομφαλό του ονείρου. Στην έκθεση Παρυφές και μεθόριοι που πραγματοποιείται παράλληλα στην Άμφισσα και τους Δελφούς, ο ομφαλός της γης, αυτό το αινιγματικό αντικείμενο που φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Δελφών –όπως και ο τόπος που λειτουργεί ως όνομα-μεταφορά, αναδεικνύονται ως εμβληματικό σημαίνον, σημείο ανάδυσης της μεθοριακής εκκρεμότητας και των σύγχρονων εκδοχών που λαμβάνει.

Speakers' Corner, 2015

Wood, blocks of granite, bronze

34 x 30 x 57 cm

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:

Νίκος Αρβανίτης, Αριστείδης Αντονάς, Κωστής Βελώνης, Πάκυ Βλασσοπούλου, Ζωή Γιαμπουλντάκη, Θοδωρής Γιαννάκης, Λυδία Δαμπασίνα, Λητώ Κάττου, Μανώλης Μπαμπούσης, Πέτρος Μώρης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κώστας Σαχπάζης, Χαρίκλεια Χάρη, Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Κώστας Χριστόπουλος

the symptom 06

“Παρυφές και μεθόριοι”

Επιμέλεια: Ευαγγελία Λεδάκη

Παραγωγή: The Symptom Projects

Παλαιό Νοσοκομείο Άμφισσας και Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών

Διάρκεια έκθεσης: 10 - 25 Οκτωβρίου, 2015

Vegetazione Romana

Giacomo Caneva, Vegetazione Romana (study), 1852

Salt print from paper negative

Über-Marionette, Grace, and the Fall of the Performer

Central to this paper will be the argument that theater and performative practices sketch out an ontological background where knowledge is not so much inherently liberating as it is naturally accepted by the majority of people, and engaged in ethical issues and political discourses in many writings.

In “Über das Marionettentheater” (On the Marionette Theater, 1810), written by the German dramatist Heinrich von Kleist, one of the interlocutors in a rather intense dialogue, a principal dancer at the opera, argues that “puppets have the advantage of being resistant to gravity. Of the heaviness of matter, the factor that most works against the dancer, they are entirely ignorant: because the force lifting them into the air is greater than the one attaching them to the earth”. According to the dancer in Kleist’s essay, puppets possess a certain grace that humans do not. But what if humans are dependent on gravity and ironically, as Master puppeteers who control the puppets by pulling their strings, fumble in their own movements? 

Read more:

https://www.academia.edu/16414360/Über-Marionette_Grace_and_the_Fall_of_the_Performer